EVS.NU Edwin's homepage

Alle slachtoffers verzamelen!

IJsselstein - 21 december 2015 - Sinterklaas is terug naar Spanje, de kerstbomen staan weer in het volle licht en enkele dagen na kerst knalt het vuurwerk weer. De feestmaand december is in volle gang.

Alweer bijna traditioneel begon de feestmaand weer met de Hollandse discussie over Zwarte Piet. Volgens mij kan alleen een racist bedenken dat Zwarte Piet blank of anderskleurig moet zijn. Het verhaal is immers dat Zwarte Piet zwart is als roet, zoals iedere schoorsteen aan de binnenzijde zwart is. Zo een kleur krijgt een Piet nou eenmaal als de schoorsteen i.p.v. de voordeur als toegang van het huis gebruikt wordt. Zwarte Piet vervolgens om zijn kleur wegsturen, lijkt mij de verkeerde associatie. Het kinderverhaal heeft immers niks met racisme van doen, het is de racistische associatie die de slachtofferrol mogelijk maakt. Het zou mooi zijn als de tegenstanders volgend jaar slachtoffer kunnen zijn van een ander fenomeen, dat houdt het kinderfeest wel zo gezellig. Ondertussen is het bijna kerst, met flappies en kalkoenen als smakelijker slachtoffers. Echte slachtoffers kunnen we de dagen daarna weer verwachten. Nog traditioneler dan de discussie over Zwarte Piet is de Nederlandse omgang met vuurwerk. Iedere idioot mag de laatste dagen van het jaar vuurwerk kopen, om het op Oudejaarsavond en Nieuwjaarsnacht af te steken. Ik ben benieuwd met hoeveel verloren vingers, ogen en mensenlevens we dit jaar de jaarwisseling kunnen vieren.

Hoe druk we ons ook kunnen maken over dit soort slachtoffers, ondertussen worden we allemaal slachtoffer van onze eigen leefstijl. In de natuur kennen we kringen, met als resultaat dat de natuur in stand blijft. Wij ademen zuurstof in, de bomen geven zuurstof af. Zolang er voldoende bomen en mensen blijven, is er evenwicht. Zo zit de natuur vol kringen die groei mogelijk maken, een verschijnsel wat de mensheid nog nooit heeft kunnen realiseren. Produceren lukt des te beter, maar bijna per definitie verstoort dit evenwicht. Om te produceren worden immers grondstoffen uit de natuur onttrokken, welke uiteindelijk vernietigd worden. Hier komt niets van waarde voor terug, enkel verstorende elementen als CO2-uitstoot. Op de klimaattop in Parijs zijn afspraken gemaakt om op grote schaal meer evenwicht te bereiken. Dat kan ook op kleine schaal. Een vuurwerkpijl minder maakt al verschil. Behalve dat minder vuurpijlen de kans op vuurwerkslachtoffers doet afnemen, maakt het ons ook allemaal minder slachtoffer van de oneindige vernietiging van natuur. Een mooiere kerstgedachte kan ik me niet voorstellen.

C'est Ommen

IJsselstein - 15 november 2015 - Blij dat ik geen romantisch weekendje Parijs had geboekt, heb ik afgelopen weekend doorgebracht in het rustieke Ommen. Ik heb genoten van de mooie omgeving en de gastvrije ontvangst.

Ommen is gelegen in Overijssel, aan de rivier De Vecht. Samen met Dalfsen en Hardenberg profileert het zich voor toeristen als het Vechtdal. Schijnbaar heeft dat succes, voorzieningen voor toeristen zijn er volop. Zaterdag ben ik van Ommen naar Dalfsen gewandeld, door het pittoreske Vilsteren. In Dalfsen was het druk, Sint Nicolaas maakte zijn opwachting in dit dorp. Aan het begin van de avond ontstond dezelfde drukte in Ommen. Na een drukke dag had de goedheiligman toch nog tijd gevonden om in Ommen aan te komen. Rond half zeven zette hij er voet aan wal, toegezongen door een grote schare kinderen. In beide plaatsen had hij Zwarte Pieten meegenomen. Roetveegpieten en anderskleurige pietermannen kent men niet in deze dorpen. Hoewel de plaatsen er schitterend bij liggen, zijn de schoorstenen er zwart als vanouds. Dat geldt dus ook door de Pieten die de cadeau's komen brengen. Protesten waren er niet. Wel zag ik ouders en kinderen van diverse pluimage genieten van dit Nederlandse kinderfeest in het daar zo polderrijke landschap. Verdraagzaamheid leek daarmee in het Vechtdal een vanzelfsprekendheid.

Overnacht heb ik bij hotel Paping, gelegen naast het station van Ommen. Het is een middelgroot, redelijk luxe hotel met een uitgebreid wellnesscomplex. Vrijdagavond heb ik in het hotel van het diner genoten. Exclusief en smakelijk met vriendelijke bediening, zo zou ik het omschrijven. De zaterdagavond heb ik gegeten in een eetcafé in het dorp, café Flater. Achter me zat een kind, ziek van de zenuwen voor de komst van Sinterklaas. De 'duivelse kip' smaakte me er niet minder om. Terug in het hotel, was daar weer de vriendelijke bediening in de lobby. Een amuse van de dag was over en werd me aangeboden, een lekker toetje na een frisse wandeling. In de krant las ik wijze woorden van premier Rutte: "Met ISIS zijn wij in oorlog. We zijn niet in oorlog met een land, met een geloof of met de islam." Na op social media vernomen te hebben dat het bekenden in Parijs goed ging, bestelde ik nog een Franse Merlot. Van oorlog was verder niks te merken, van gastvrijheid des te meer.

Start van het Pieterpad

IJsselstein - 7 november 2015 - Er zijn in Nederland twee tochten die iedere lange afstandswandelaar wil lopen. De eerste is de Vierdaagse van Nijmegen, de tweede het Pieterpad. Dat is geen georganiseerde tocht, maar een lange afstandswandeling van Pieterburen in Groningen naar de Sint Pietersberg in Zuid Limburg. Vandaag ben ik begonnen met het Pieterpad, ik heb de eerste etappe gelopen van Pieterburen naar Winsum.

Al eeuwenlang bestaan in grote delen van Europa lange wandelroutes, waarvan de route naar Santiago de Compostella de bekendste is. Dit is een oude pelgrimsroute, andere routes zijn vaak oude handelsroutes. Dat is het Pieterpad allemaal niet. Midden jaren '70 vonden twee oudere dames dat Nederland ook zo een lange wandelroute moest krijgen. Nu is Nederland niet groot, dus dat kon alleen door het van het noorden tot het zuiden te laten lopen. Een leuke naam moest er ook komen, zo ontstond het idee om een route te creëren van Pieterburen naar de Sint Pietersberg. De naam Pieterpad verwijst naar begin en eindpunt en Nederlandser kan een naam niet klinken. In 1981 waren de dames klaar, de route was volledig bedacht, gelopen en uitgezet door de twee dames. Tegenwoordig wordt het pad onderhouden door de werkgroep Pieterpad van het Nivon, een vereniging van natuurvrienden. Behalve dat de bewegwijzering wordt onderhouden, worden ook boekjes uitgegeven en een website bijgehouden.

De eerste etappe gaat van Pieterburen naar Winsum, gelegen tussen Pieterburen en de stad Groningen. Het beginpunt is voor de deur van café "Bij de buren van Pieter". Het is een bruin café waar eenvoudige maaltijden als pizza's en steaks te verkrijgen zijn. Ook ik heb er gisterenavond een steak op, waarna ik aan de bar belandde. Verderop zat een man bier te drinken en opmerkingen richting barkeepster te maken, het bleek de eigenaar te zijn. Hij vertelde dat momenteel 40.000 mensen bezig zijn met het Pieterpad, voor hem een goede bron van inkomsten. Een half uurtje later kwam een internationale groep jongeren binnen, waarmee het café vol stroomde. Het waren vrijwilligers bij de zeehondencreche, de tweede attractie van het kleine dorp. Daarmee werd het een gezellige gevarieerde bende, bijzonder voor een klein dorp in een uithoek van het land. Tussen negen en tien was het happy hour, waarbij iedereen een dubbele bestelling kreeg. Vlak daarna vroeg de eigenaar of we bezwaar hadden tegen rook, ouderwets kwamen de asbakken op tafel. Daarmee bleek het café niet alleen aan het rand van het land te liggen, maar ook de rand van de wet op te zoeken. Druk en gezellig bleef het, terwijl het publiek alle talen sprak met op de achtergrond Nederlandstalige muziek van o.a. Dré Hazes en De Puma's. Leef, zong de eerste. Dat deed het dorp zeker, wat ik vanmorgen wandelend verlaatte voor de eerste etappe van het Pieterpad.

Amsterdam City Walk

IJsselstein - 17 oktober 2015 - Vanmorgen om kwart over zes ging mijn wekker in een Amsterdams hotel. Om half acht begon de Amsterdam City Walk, een wandeltocht van 26 kilometer door de Amsterdamse binnenstad en omgeving.

Afgelopen jaren had ik de Dam tot Dam wandeltocht gelopen. De Amsterdam City Walk is georganiseerd als aanvulling daarop, met dezelfde afstanden. Ik vond het een mooi alternatief. Start en finish waren bij het Olympisch Stadion, waar morgen ook de start van de marathon is. Vanaf daar liep de route eerst door de woonwijken van Amsterdam richting Nederlandse Bank, om langs de Amstel richting Stopera te gaan. Vervolgens werden Thorbeckeplein, Rembrandplein en Amsterdamse Wallen aangedaan, daarna liep de route achter Artis langs naar Zeeburg. De volgende wijk was IJburg, wat mij betreft één van de mooiste delen van de route. Daarna ging het via Stationsplein, Oude centrum, Jordaan, Museumkwartier en Vondelpark weer terug richting Olympisch Stadion. Met de route werden vrijwel alle toeristische hotspots van Amsterdam aangedaan, enkele gaven ook korting voor de wandelaars. Daar heb ik zelf geen gebruik van gemaakt. De toerist uithangen in Amsterdam is leuk, maar met een wandeltocht wil ik toch vooral genieten van het wandelen en de omgeving. Dat laatste was op deze route vrijwel overal goed mogelijk. Wil een natuurgebied na verloop van tijd weleens saai worden, in Amsterdam is overal wat te zien.

Na de oversteek vanaf het stationplein, was de route even onduidelijk. Waarschijnlijk ontbrak een pijl. Evenals enkele anderen, liep ik de Geldersekade op. Achteraf bleek dat dit de Oudezijds had moeten zijn. Op een straathoek stond ik even op het routekaartje te kijken, om te zien hoe ik weer op de goede route kwam. Vier jonge meiden, Engelssprekend en zo te zien toeristen, vroegen of ik de weg wist. Ze waren verdwaald, ik vroeg waar ze naar op zoek waren. Dat bleek de kerk te zijn. "Welke kerk, de Oude kerk, de Nieuwe kerk?", vroeg ik. Dat wisten ze zelf niet, wat mij lastig verdwalen leek. Ze vervolgden hun weg richting station, waar zeker geen kerk staat. Ik liep verder richting Oude kerk, met de eerstvolgende stempelpost onder de toren. Even later was ik daar. Het vervolg stond weer goed aangegeven, zonder te verdwalen was ik rond twaalf uur terug bij het Olympisch Stadion.

Asiel voor tieten

IJsselstein - 11 oktober 2015 - Afgelopen weekend was ik op de kermis van Nijmegen. Ondanks de opvang van duizenden asielzoekers in Heumensoord, merkte ik niks van een tsunami. De krant deed anders vermoeden.

Met de oorlogen in Syrië en Eritrea komen grote stromen asielzoekers richting Europa, ook richting Nederland. Het lukt Europa slecht om daarmee om te gaan. In grote delen van Oost Europa worden asielzoekers alleen maar doorgestuurd, in West Europa heerst grote verdeeldheid over hoe ermee moet worden omgegaan. Ook in Nederland speelt dat. De PVV stelt voor een hek om Nederland te plaatsen. Daarmee zal inderdaad geen asielzoeker meer Nederland inkomen en bestaat er kans dat de bami speciaal het enige multiculturele aspect van de Nederlandse samenleving wordt. De kans is echter vele malen groter dat er ook geen euro meer naar de Nederlandse samenleving toekomt, wat helaas niet kan worden opgelost door deze weer in te wisselen voor de aloude gulden. Voor dom Nederland klinkt het echter als een goede oplossing. En ere wie ere toekomt, het is in ieder geval een oplossingsrichting. Andere politieke partijen durven zich daar vrijwel niet aan te wagen. Uit angst kiezers te verliezen, vertelt niemand wat de gevolgen zijn voor o.a. woningmarkt, zorg, onderwijs en financieringstekort. Jarenlang wanbeleid op een aantal van deze dossiers wordt hiermee immers alleen maar duidelijker, wat kan leiden tot een nog groter verlies van kiezers.

Voor een politieke partij kan het nog acceptabel zijn om geen positie te kiezen, voor een regering kan dat echt niet. De kritiek op de premier nam daarmee dusdanig grote vormen aan dat hij vrijdag toch met een genuanceerd verhaal moest komen. Binnen de VVD roept dat uiteraard onmiddelijk de angst op dat nog meer kiezers richting PVV vertrekken. Fractievoorzitter Halbe Zijlstra had de twijfelachtige eer dat te voorkomen, wat hij trachtte in een interview met het Algemeen Dagblad: "Ooglidcorrecties, borstverkleiningen of -vergrotingen, complete tandrenovatie, dat soort zaken: echt niet." Hij had het over ziektekostenvergoedingen voor asielzoekers, die van hem wel wat soberder mogen. Impliciet deed hij daarmee de suggestie dat asielzoekers hier naartoe komen voor grotere tieten. Mij lijkt de cupmaat het laatste om je druk om te maken als bommen in de straat vallen, maar volgens Halbe Zijlstra komen asielzoekers om die reden eerder naar Nederland dan naar een ander land. NRC publiceerde een factcheck: asielzoekers hebben in de eerste weken alleen recht op basiszorg en zijn daarna verplicht zelf een ziektekostenverzekering af te sluiten, net als Nederlanders. Halbe Zijlstra denkt dus asielzoekers tegen te houden door het nemen van maatregelen die al genomen zijn. Stemming maken is daarmee wel gelukt, stemmen winnen lijken mij andere ideeën voor nodig.

Starbucks

IJsselstein - 20 september 2015 - Er zijn bedrijven waarvan de merknaam misschien nog wel belangrijker is dan het produkt. Eén van die bedrijven is Starbucks, 's werelds bekendste keten van koffiezaken.

Starbucks is opgericht in 1971 en verkocht kwaliteitskoffiebonen en apparatuur om koffie te maken. Elf jaar later kwam ondernemer Howard Schulz in het bedrijf. Na een bezoek aan Milaan stelde hij voor om ook koffie en espressondranken te gaan verkopen. De oorspronkelijke eigenaren zagen niets in het plan. Howard Schulz vertrok weer en richtte in 1985 zijn eigen keten met koffiewinkels op onder de naam Il Giornale. Twee jaar later kon hij Starbucks kopen en ging onder die naam verder. Een snelle expansie volgde, eerst in Noord Amerika. In 1996 opende de eerste Starbucks buiten Noord Amerika, in Tokio. Daarna ging het snel, met winkels in alle delen van de wereld. In Nederland werd in 2002 de enige koffiebranderij buiten de Verenigde Staten geopend, in 2007 volgde de eerste koffiewinkel van Nederland op Schiphol. Enkele jaren later waren de winkels in heel Nederland te vinden.

Afgelopen donderdagavond had ik zin in een goede espresso en besloot die te nemen bij de Starbucks op het Vredenburg in Utrecht. De formule is gericht op snelle doorloop. Eerst mag betaald worden, waarbij de naam op een kartonnen beker wordt geschreven. Vervolgens wordt de koffie in de betreffende beker bereid en wordt deze meegegeven. Opdrinken kan in de winkel, er staan banken, tafels en stoelen. Voor me bij de kassa waren twee meiden, de bestelden alletwee een kleine koffie. Dat is het meest bestelde en voor Nederlandse begrippen een forse sloot koffie. De namen werden opgeschreven, de meiden liepen door naar het uitgiftedeel van de bar. Daarna bestelde ik mijn espresso, ook mijn naam werd genoteerd. Mijn beker volgende hun bekers, ik volgde de meiden. Hun namen werden genoemd, na bevestiging van de namen kregen ze de koffie. Daarna was ik aan de beurt: "U wilde een espresso, meneer?"

Terug naar de kust

Westende - 25 augustus 2015 - In het eerste decennium van deze eeuw heb ik diverse keren mijn vakantie doorgebracht aan de Vlaamse kust. Deze week doe ik dat weer, ik ben terug aan de Vlaamse kust.

De Vlaamse kust ligt aan dezelfde Noordzee, maar is toch geheel anders dan de Nederlandse. De Nederlandse kust kenmerkt zich door strandtenten, duinlandschappen en kustplaatsjes tussen de duinen. Boulevards zijn er op slechts enkele plaatsen. De Vlaamse kust is andersom. Strandtenten zijn uitzonderlijk, maar vrijwel iedere plaatsheeft een boulevard met appartementen, winkels en horeca. Direct daarachter liggen over het algemeen toeristische winkelgebieden. Westende, waar ik deze week verblijf, is niet anders. Het dorp Westende ligt weliswaar achter de duinen, maar Westende Bad ishet echte centrum. Het bestaat uit een boulevard met grote appartementencomplexen, daaronder winkels, erachter winkelstraten met toeristische winkels en restaurants. Tussen het dorp en het strand ligt Kompas Camping Westende, mijn verblijfplaats van deze week.

Toch is dat niet wat de Belgische kust uniek maakt, dit is immers niet heel anders dan bijvoorbeeld de Spaanse Costa Brava. Het echte verschil wordt gemaakt door de kusttram. Deze rijdt langs de gehele kust, van Knokke bij de Nederlandse grens naar De Panne bij de Franse grens vice versa. Een weekkaart voor twee personen is dertig euro, daarmee kan de auto blijven staan. Ook ik heb daar deze week voor gekozen. Zaterdag was mijn bestemming De Panne. Hoewel Vlaams, was goed te merken dat de Franse grens nabij was. Ik hoorde veel Frans, gelukkig lag dat een stuk minder gevoelig dan bijde taalgrens aan de oostgrens. Gisteren heb ik de tram richting noorden genomen. Knokke heb ik niet gehaald. Na een uur uitzicht vanuit de tram, ben ik uitgestapt in Blankenberge. Het bleek een reuze gezellige plaats, volgens Vlaamse gewoonte voorzien van een mooie boulevard met zonovergoten terrassen. Even moest ik aan Scheveningen denken, vanaf de boulevard kon ik op een pier de Noordzee op lopen. Na dat gedaan te hebben, heb ik de tram weer opgezocht. Bij de halte stond een verkooppunt, een jobstudent las er een boek. Ook dat is typerend voor de Vlaamse kust, bij veel tramhaltes staan verkooppunten waar meer gelezen dan verkocht wordt. In Westende stapte ik uit, daar las eveneens een jobstudent een boek achter het loket. Nog een paar dagen, dan kunnen de leesboeken weer ingewisseld worden voor de studieboeken. Ik zal dat niet meemaken, ook mijn vakantie is dan ten einde.

Vlaamse horeca

Westende - 22 augustus 2015 - Horeca is een vak. Dat is in de gehele wereld, een makkelijk vak is het nergens. Aan de Vlaamse kust is dat niet anders, ontdekte ik gisterenavond.

Rond zes uur vond ik het tijd voor een goede maaltijd, terwijl ik liep op de boulevard van Westende Bad. Ik trof er verschillende restaurantjes, de menukaarten waren minderverschillend. Steak met patat en groentjes voor 21 euro, dat was overal het aanbod. Patat had ik 's middags al op, dus ik keek even verder in het dorp. Daar trof ik Het Pleintje, opeen pleintje achter de boulevard. Gelijk werd ik gezien: "Welkom, u kunt een tafeltje uitzoeken waar u wilt." De bestelde cola kwam snel, gekoeld en met schijfje citroen. Op de kaart stond spaghetti bolognaise, klein, middel en groot: "Groot is heel groot, middel een goede maaltijd." Ik koos dus voor middel. Even later kwam een vriendelijk meiske aanlopen met een amuse, een kleine wortelsoep. "Dat hoort bij het eten", legde ze uit. Het smaakte geweldig, evenals de spaghetti die op het juiste moment daarna kwam. Het kopje koffie na werd vergezeld door een koek en klein advocaatje, de rekening viel mee. Hier ga ik terug komen, was mijn conclusie.

Bij goede horeca word je gezien en vlot en vriendelijk voorzien van smakelijke consumpties. Bij de echte toppers word je ook nog verrast. Het Pleintje voldeed aan al deze voorwaarden en was dus perfect. Dat het ook anders kan, ontdekte ik slechts een uurtje later. Ik wilde nog een drankje en nam plaats op het terras van de taverne bij de camping. Een meisje met lang zwart haar en campingshirt haalde net lege glazen op, ze nam mijn bestelling op. Vriendelijk en vlot was mijn indruk van hetmeisje, tot zo ver alles goed. Achter de bar zag ik een man met een stoer shirt van Carlsberg bier, er liep ook nog een meisje met blond haar en campingshirt. Zij vermaakte zich zo te zien prima, waarmee was me niet geheel duidelijk. Het meisje met het zwarte haar bleef hard aan het werk. Lege glazen halen bleef haar doel. Er liepen voldoende mensen weg om tafels op te kunnen ruimen, dus druk was ze. Het blonde meisje bleef zich vemaken, de man met het stoere shirt nam zelf maar een biertje. Zo keek ik het aan, inmiddels twintig minuten met een leeg glas. Het hard werkende meisjehaalde nog wat lege glazen op, zien van lege glazen met gasten was haar helaas niet gegeven. Daar hadden de collega's ook geen boodschap aan, die hadden het samen te gezellig achter de bar. Dat vond ik het ook, even later met mijn eigen wijn voor de caravan.

Komkommertijd

IJsselstein - 9 augustus 2015 - Hoewel de kranten nog redelijk gevuld worden, is werkend Nederland massaal afwezig. De Nederlandse snelwegen zijn in ochtend- en avondspits een oase van rust, de drukte heeft zich verplaatst naar de Franse tolwegen. Het is dus weer tijd voor een heerlijke komkommer.

Een komkommer is een langwerpige, vlezige besvrucht met een gladde of geribbelde huid. Het vruchtvlees van de komkommer heeft een geleiachtige kern met daarin de zaadlijsten, een dikke wand van stevig vruchtvlees en daaromheen de schil. Een eersteklas komkommer is kaarsrecht en ongeveer 25 cm lang. De komkommer wordt zowel onder glas als op de koude grond geteeld. Er worden talloze voordelen aan toegekend. Zo bevat de vrucht veel vezels, antioxidanten en vitaminen. De vezels zijn goed voor je spijsvertering en stoelgang. De antioxidanten helpen gevaarlijke stoffen in het lichaam te neutraliseren en daardoor ziektes, zoals verschillende vormen van kanker, te voorkomen. Komkommer is tevens goed voor de huid, doordat het silica bevat. Silica of siliciumdioxide is een stof die naast de huid de ontwikkeling van gezonde spieren en pezen bevordert. Natuurlijk helpt ook het hoge vochtgehalte van komkommer de huid te herstellen. Komkommerschijfjes verkoelen bijvoorbeeld een door de zon verbrande huid. In komkommer komt vitamine A, B en C voor. Die helpen gezond te blijven en een goede weerstand te behouden. Ook zitten er kalium en magnesium in. Kalium helpt de bloeddruk te verlagen en magnesium bevordert de ontwikkeling van sterke botten. Tot slot is de komkommer een uitstekende dorstlesser. Doordat de groente voor negentig procent uit water bestaat, helpt het eten van komkommer om je dagelijkse hoeveelheid water binnen te krijgen.

De optelsom van al deze voordelen is dat het goed helpt tegen een kater. In komkommertijd, feitelijk synoniem voor vakantietijd, is dit misschien wel het grootste voordeel. Een Surinaamse aanrader is komkommer op zuur, een verfrisser bij pittige gerechten. Benodigd zijn een komkommer, een rode ui, drie eetlepels azijn, een eetlepel water, een eetleper suiker en een theelepel zout. De komkommer moet in dunne plakjes gesneden worden, de rode ui in dunne halve maantjes. Vervolgens mogen alle ingrediënten door elkaar gegooid worden, om het vervolgens een half uur te laten intrekken. Het is dan klaar om te nuttigen. Het is slechts één van de vele 's zomerse toepassingen van de komkommer. Natuurlijk kan de langwerpige, vlezige besvrucht ook zo in de mond gestoken worden, als de kater snel bestreden moet worden. Of het echt allemaal helpt, zal blijken na de komkommertijd. Dan hebben we weer tijd om ons echt druk te maken om niets, tot die tijd is het vakantie vieren met katers, komkommers en andere geneugten des levens.

Recht is recht

IJsselstein - 2 augustus 2015 - In de afgelopen maanden hebben verschillende gerechtelijke onderzoeken en uitspraken ter discussie gestaan. Nuances die rechters meenemen, halen daarbij niet altijd de krantenkoppen. Dat geldt ook voor de Limburgse zedenzaak. Een enkele uitzondering daar gelaten, zijn in deze zaak de straffen aanzienlijk lager dan de strafeisen. Rechters spreken recht, blijkt ook in deze zaak.

De Limburgse zedenzaak is een klassiek voorbeeld van een affaire met een loverboy. Een twintiger verleidde een zestienjarig meisje en verwachtte geld van haar. Naïef en verliefd als het meisje was, stond ze toe het geld met haar benen wijd te verdienen. Een appartement werd gehuurd bij hotel De Botterweck in Valkenburg. Daar ging ze tegen betaling met enkele tientallen klanten naar bed, waarbij ze de klanten wijs maakte dat ze achttien was. Het verdiende geld leverde ze in. De loverboy is afgelopen jaar veroordeeld tot twee jaar cel. Het meisje is, waarschijnlijk met instemming van haar ouders, opgenomen in een instelling. De telefoonnummers van de klanten stonden in de telefoon van het meisje. Op deze wijze kon de politie veel van de klanten achterhalen. Hierbij werd publiciteit niet geschuwd. Zo werden verdachten in de krant opgeroepen zich te melden, met het dreigement dat anders "bij vrouw en kinderen wordt aangebeld". Twee verdachten werd de druk te hoog, zij pleegden zelfmoord voor het tot een veroordeling kwam. Uiteindelijk zijn 27 mannen voor de rechter verschenen.

Sex met minderjarigen is strafbaar in Nederland. Het past niet in onze cultuur, is schadelijk voor de ontwikkeling van minderjarigen. Dat geldt voor prostitutie door minderjarigen in overtreffende trap. Dat pooiers en klanten zich bij de rechter mogen verantwoorden, is dus niet meer dan terecht. Toch zijn er wel vraagtekens te zetten bij de aanpak die het Openbaar Ministerie in deze zaak gekozen heeft. In de publiciteit die gezocht is, leek vreemdgaan en hoerenloperij ook veroordeeld te worden. Hoewel deze activiteiten van weinig beschaving getuigen, is het niet aan het Openbaar Ministerie om daar een mening over te hebben. Bij wet verboden is datgene wat overlast veroorzaakt, onbeschaafd gedrag behoort bij de vrijheden in dit land. Of het is meegenomen in de strafeis, is niet bekend. Zeker niet meegenomen is het feit dat het meisje zich als achttienjarige verkocht. Daar heeft de rechter een andere lijn gekozen. Mannen die bewust een (te) jong meisje hebben opgezocht, zijn veroordeeld tot celstraffen. Degenen waar dat niet voor geldt, hebben milde taakstraffen gekregen. In het vervolg moeten ze beter opletten, was de boodschap van de rechter. Daarmee toont de rechter zich onafhankelijk van moraal, politieke voorkeur en/of publicitaire druk. Een beter bewijs dat we in een beschaafde rechtsstaat leven, kan in niet bedenken.

Feest met de fiets

IJsselstein - 27 juli 2015 - Afgelopen week liepen ruim veertigduizend mensen de Vierdaagse van Nijmegen weer. Tegelijkertijd waren de vierdaagsefeeesten in de stad, met ruim anderhalf miljoen bezoekers. Ik was er op zondag, maandag, dinsdag en donderdag, dus tel voor vier.

De vierdaagsefeesten duren geen vier dagen, maar zeven. Op de zaterdag voor de wandelvierdaagse begint het, het einde is op de vrijdagavond na de laatste wandeldag. Zoals ieder jaar was ook dit jaar weer de stad vol met podia, terassen, straatbandjes, kraampjes en ander vertier. Her en der stonden bekende artiesten geprogrammeerd, op nog veel meer plaatsen was het feest met grote onbekenden. Zo was ik zelf op maandag bij de band The Originals op het Koningsplein. Deze band staat daar ieder jaar en is inmiddels wereldberoemd bij het feestpubliek. Het speelt nummers op verzoek van het publiek, waarbij het altijd weer bewonderenswaardig is dat al de gevraagde nummers ook op het repertoire staan. Feest is gegarandeerd, zo ook afgelopen maandag weer. Het was slechts één van de 2750 acts op één van de 38 lokaties. Zo zijn er meer grote getallen te noemen over de feesten, toch blijft het altijd ontspannen in de stad. Misschien dat het helpt dat de feesten 's middags beginnen en rond middernacht stoppen. Overdag doet de zon het werk, in de avond stopt het feest voor het grote publiek echt bezopen is.

Een gezamenlijke uitdaging voor het gehele publiek is de bereikbaarheid van de feesten. Veel parkeergarages liggen in het feestgebied en zijn dus niet bereikbaar. Dat maakt de keuze voor de auto onaantrekkelijk. Er wordt het nodige aan gedaan om dit vooral niet aantrekkelijker te maken, met name fiets en openbaar vervoer worden gepromoot. Met het openbaar vervoer lukt dat aardig in de stad en die kernen waar het stadsvervoer van Breng komt. Richting Limburg rijdt Veolia de zomerdienstregeling, wat garant staat voor overvolle bussen die zelden op tijd zijn. Met de fiets is de stad uiteraard perfect bereikbaar. Daar aangekomen, is er het echte parkeerprobleem. Zo liep ik afgelopen donderdag langs een file met fietsen. Deze bleek te staan voor een fietsenstalling, een redelijk zeldzame voorziening. Gelukkig kunnen fietsen ook buiten stallingen geparkeerd worden, het zijn geen auto's die de weg blokkeren. Kijkend bij een bandje voor café Van Ouds, kwam een bus van de Afac aan. Als één van de weinigen mag deze gemeentelijke instelling met de auto door de stad, de bus kon net tussen bar en podium door. "Fiets kwijt? Kijk eerst bij de Afac", stond op de zijkanten. Zo blijft de stad verlost van fietsen, evenals het welwillend publiek dat de auto laat staan.

Zomerstop

IJsselstein - 8 juli 2015 - Nog twee dagen, dan barst de Nederlandse zomervakantie echt los. Ook theater Pantalone gaat dicht, afgelopen dinsdag was de laatste voorstelling van het seizoen.

Er heeft veel op het programma gestaan het afgelopen seizoen. Natuurlijk waren er weer diverse voorstellingen van Kwibus. Ook popbandjes, andere theaterclubs en zangkoren stonden op het podium, met meer en minder succes. Minder succesvol in bezoekersaantallen waren ook de Kroonluchterconcerten, met klassieke muziek welke gebracht wordt door studenten van het Utrechtse conservatorium. Artistiek waren deze concerten zeker niet minder succesvol, alleen blijkt dat geen garantie voor volle zalen. Dat is toch jammer, om deze reden zullen er volgend jaar minder zijn. In de foyer bleef het gezellig rond de voorstellingen. Het is een plek voor voorpret, drukke pauzes en gezellig napraten. Daarbij gaat het niet alleen over theater, het is ook en ontmoetingsplek voor mensen die elkaar lange of korte tijd niet gezien hebben. Theater vermaakt, zet aan het denken, maar brengt ook mensen bij elkaar. Komend seizoen zal dat niet anders zijn.

De voorstelling van afgelopen dinsdag was de eindejaarsmusical van een basisschool. Een grote school was het niet, er zaten slechts tien leerlingen in groep acht. Dat mocht de pret niet drukken, ze hadden samen onder leiding van twee docenten een knallende voorstelling in elkaar gezet. In de middag was er opgetreden voor de leerlingen uit de andere groepen, de avond was voor broertjes, zusjes, ouders, opa's, oma's en andere belangstellenden. Bij elkaar was het nog een redelijk gezelschap. Applaus na afloop was dan ook welverdiend en luid, tevens het startschot voor mooie woorden van de directeur en een tweetal afzwaaiende leerlingen. In de foyer volgde het echte afscheid. Na acht jaar met elkaar de klas gedeeld te hebben, zwerven ze na de vakantie uit over meerdere scholen. "Ik zie je dan niet meer", hoorde ik ze tegen elkaar zeggen. "We kunnen elkaar toch opzoeken", relativeerde een ander. Een laatste knuffel en ze gingen naar huis, op weg naar de toekomst die voor ze ligt. Eerst is het tijd voor vakantie, daarna voor het onbekende. Dat laatste geldt ook voor theater Pantalone, met ook volgend seizoen hopelijk weer veel theatrale hoogtepunten en mooie ontmoetingen.

De Dijk

IJsselstein - 14 juni 2015 - Afgelopen donderdag speelde De Dijk in het Tivoli Vredenburg in Utrecht. Het was een knallend concert in een nieuwe concertzaal.

Tivoli Vredenburg is zomer 2014 open gegaan. Nadat Tivoli jarenlang op de Oudegracht gehuisvest is geweest, is het nu onderdeel van het nieuwe muziekcentrum Vredenburg. De zaal is functioneel, met goede akoestiek en overal goed zicht op het podium. Het gebouw is aan de buitenzijde apart, ziet er aan de binnenzijde schitterend uit. Een ruime foyer met mooie, ruime trappen maken het een indrukwekkend gebouw. Duidelijk is het niet. Afgelopen donderdag waren zo ongeveer alle bezoekers aan het zoeken welke trap genomen moest worden om in de goede zaal uit te komen. Dat eenmaal gevonden, werd de zoektocht beloond met goede muziek. Het viel op hoeveel bekende nummers De Dijk heeft, zo een tweeëneenhalf uur werd gevuld met daarin slechts enkele onbekende nummers van de nieuwe CD. Zelf had ik mij nooit zo gerealiseerd wat voor krachtige stem Huub van der Lubbe heeft, hij maakte indruk. Dat deden ook de blazers. Voor mij maakten zij het verschil tussen een doorsnee Nederlandse rockband en De Dijk.

Het nieuwe album heet Allemansplein. Het Allemansplein staat symbool voor leven met elkaar, zorgen voor elkaar, in alle diversiteit die de mensheid heeft. "Niet alleen op het plein, maar in de gehele wereld", volgens Huub van der Lubbe. Enkele uren daarvoor stapte ik uit een veel te warme bus, op Utrecht Centraal. Terwijl de bus leeg stroomde en de meeste passagiers richting treinstation liepen, schoot één meisje naar de zijkant van het plein. De warmte was haar te veel geworden, ze ging over haar nek. Even laf als de massa deed ik een stap opzij en liep verder, het meisje eenzaam in de drukte achterlatend. Op de roltrap keek ik nog even om. Ik zag haar een flesje water pakken, ze keek alweer wat gelukkiger. Mijn roltrap ging verder, zij waarschijnlijk ook, evenals mijn gedachten. Bij de tekst van Allemansplein dacht ik nog even aan haar. Ook Utrecht Centraal was een Allemansplein, één van de vele plekken op de wereld zonder zorgen voor elkaar.

Weeze

IJsselstein - 31 mei 2015 - Hoewel het afgelopen jaar verschillende vliegtuigongelukken het nieuws hebben beheerst, is reizen met het vliegtuig nog steeds een razend populair. Ik was vandaag in Weeze, een populaire startbaan voor mediterrane vakantiebestemmingen.

In de eerste decennnia na de Tweede Wereldoorlog werden in Duitsland veel militairen uit andere NAVO landen gelegerd. Het paste in de toenmalige verdedigingsstrategie en politiek zal ook meegespeeld hebben dat het goed was om militair aanwezig te zijn in Duitsland. Ook de Britten waren aanwezig in Duitsland, o.a. in Weeze. Er was een karzene met een militair vliegveld, genaamd RAF Laarbruch. Na het einde van de koude oorlog in de jaren '90 veranderde de strategie van de NAVO. De aanwezigheid van een Brits vliegveld op Duits grondgebied was daarmee niet meer nodig, de laatste Britse militairen verlieten Weeze in 1999. In 2001 werd het vliegveld verkocht. Een groep Nederlandse investeerders kocht het en verbouwde het tot burgervliegveld. In mei 2003 werd het vliegveld onder de naam Flughafen Niederrhein opnieuw in gebruik genomen. Erg lang duurde dat niet, in november 2004 werd het omgedoopt tot Airport Weeze. Zo heet het nu nog steeds, het wordt voornamelijk gebruikt door prijsvechter Ryanair.

Erg druk was het vandaag niet op het vliegveld. Aan het begin van de middag stond slechts één vliegtuig gereed, later kwam er nog één bij. Beide zouden halverwege de middag vertrekken, in totaal landden en startten er vandaag ongeveer tien vliegtuigen. Groot is het vliegveld niet, dus vanaf het terras bij de terminal is de bedrijvigheid rond de vliegtuigen goed te zien. Een leuk uitzicht is het zeker, met komende en gaande passagiers, bagagestukken en vliegtuigcrews. Ook ik genoot vanmiddag van dit uitzicht, voornamelijk tussen mensen die bekenden kwamen halen of uitzwaaien. Veel daarvan zijn Nederlanders. Het vliegveld ligt zo dichtbij de Nederlandse grens dat het meer door Nederlanders dan door Duitsers wordt gebruikt. Een Nederlandse vrouw op het terras viel wat anders op: "Wat lopen hier toch veel Marokkanen, vindt u ook niet?" Dat had ze goed gezien. Een half uurtje later steeg het eerstvolgende vliegtuig op. De bestemming was bestemming Agadir, de grootste badplaats van Marokko.

Sprinten op het stationsplein

IJsselstein - 17 mei 2015 - Er bestaan vele soorten en maten pleinen, in vrijwel iedere stad of dorp. Eén van die soorten is het stationsplein. Ik was laatst op het stationsplein van Nijmegen, een bijzondere plaats.

Veel op het stationsplein in Nijmegen is zoals op andere stationspleinen. Aan de rechterzijde staan bussen, er is een stationshal met aankomende en vertrekkende treinen, in de directe omgeving zijn een hotel, een fietsenstalling en een parkeergarage. Tot zo ver is er weinig bijzonders. Bijzonder is wel de trap. Deze is drie treden hoog en bevindt zich tussen het plein en de busbaan, om het kleine hoogteverschil te overbruggen. Wat deze trap bijzonder maakt, is de heg langs de busbaan. De trap heeft daardoor geen enkele zin, leidt enkel naar de heg. Hilarisch is de verkeerssituatie. Dat buspassagiers moeten rennen voor hun leven als een bus vertrekt, komt op meer stationspleinen voor. Aan de andere kant van het plein is echter een oversteekplaats voor fietsers, bussen en voetgangers gecombineerd met de uitstapplaats voor mensen die met de auto gebracht worden. De voorrangssituatie wordt zelfregulerend genoemd, een mooie omschijving voor het recht van de sterkste. Dat is meestal de bus, in alle andere gevallen is het vrijwel iedere minuut een wonder dat het niet niet verkeerd gaat.

Kortom, het plein is een geweldige plaats om vermaakt te worden tijdens het wachten. Dat is voor veel mensen de functie van een stationsplein en daarvoor voldoet het dus perfect. Ook ik moest er laatst een uurtje wachten en nam plaats op de terras tegenover de stationshal. Genietend van cola en bitterballen, bestond mijn uitzicht voor een groot deel uit wachtende en rennende mensen. Ook dat laatste is vrij gebruikelijk in de omgeving van openbaar vervoer. Op tijd komen is immers een kunst die slechts weinigen echt goed beheersen. Dat gold ook voor een jong stel wat aan kwam rennen. Ze sprintten langs het terras, in volle vaart richting gereed staande bussen. Een bus vertrok. De jongen stopte met rennen om deze voor te laten gaan. Ondertussen keek hij naar links, vervolgens geschrokken naar rechts, hij miste zijn vriendin. Een paar stappen verder naar links vond hij haar, zij was linea recta naar de Vietnamese loempiakraam gerend.

Wandelen rond Westerbork

Plasmolen - 9 mei 2015 - Afgelopen week was de Drentse Wandelvierdaagse, met start- en eindpunt in Beilen. Voor mij was het reden één dag mee te lopen, met daarbij twee hotelovernachtingen in het nabijgelegen Westerbork.

Het was de tweede dag welke ik meeliep, afgelopen donderdag. De route ging die dag richting Wijster, over weides, bossen en heidegebieden. Er kon gekozen worden voor afstanden van acht, twintig of dertig kilometer. Ik twijfelde tussen de twintig en de dertig. Hoewel ik met prima weer liep, hoorde ik bij de eerste stempelpost dat in de middag de kans op noodweer toenam. Dat was einde van mijn twijfel, ik koos voor de twintig kilometer. Het leek achteraf een goede keuze, de laatste kilometers liep ik aan de rand van een bui. Slechts een paar druppels kreeg ik mee, evenals veel wind. Daarvoor had ik een heerlijk tocht gelopen, gemoedelijk maar goed georganiseerd. De route stond uitstekend aangegeven, liep over goed begaanbare paden en ging door afwisselend gebied. De stempelposten waren op minicampings bij boerderijen, voorzien van verse koffie en zelfgebakken koeken voor weinig. Het start- en eindpunt was in de kantine van een korfbalclub. Ook hier was de sfeer gemoedelijk, terwijl het allemaal prima georganiseerd was.

Overnacht heb ik bij hotel De Westerburcht in Westerbork. Het is gelegen in het centrum van het dorp, nabij winkels en diverse horecagelegenheden. Het hotel is voorzien van de nodige luxe op de kamers en heeft een restaurant met ruim terras. Tegenover het hotel zit een sauna, welke ook gebruikt kan worden door de hotelgasten. Na de wandeling en een hapje eten, vond ik het tijd om daar de eventuele spierpijn eruit te zweten. Ondanks dat het een vrij kleine en beperkte sauna was, ging dat prima. Er was één hal met twee saunacabines en een stoombad, in de hal stonden relaxstoelen. Koffie, thee en vruchtensappen konden kostenloos gepakt worden. Via een trap was het dakterras te bereiken, waar ligstoelen stonden. Terwijl ik in één van de relaxstoelen genoot van een verse vruchtensap, kwamen twee dames een saunacabine uitlopen. Ze besloten op het dakterras af te koelen, maar kwamen binnen een minuut terug. "Het regent, dat is niet fijn", hoorde ik ze zeggen. Enkele tellen later stonden ze onder de koude douche af te koelen.

Verhuizen

IJsselstein - 20 april 2015 - Sommige gebeurtenissen zijn zo ingrijpend dat een mens die gewoonlijk maar enkele keren doet. Eén van die gebeurtenissen is verhuizen, wat ik onlangs heb gedaan. Het eindresultaat is perfect.

Afgelopen zomer zagen we een leegstaande nieuwbouwwoning te koop staan, welke ons aantrekkelijk leek. Enkele gesprekken later bleek dat prijstechnisch minder aantrekkelijk, waardoor dat niet doorging. Funda bleef wel een aantrekkelijke website, maar bood weinig alternatieven. Een wandeling door de wijk veranderde dat. Een huis wat niet op Funda stond, bleek vol te hangen met 'te koop' posters van een nabij gevestigde makelaar. Een bezoek aan betreffende makelaar leverde enkel vragen op, maar enkele dagen later werden we toch uitgenodigd voor een bezichtiging. Een eigen parkeerplaats, een leuke buitenzit aan het water, volop ruimte, een prachtige woonkamer met veel licht, we waren verkocht. Dat was het huis enkele dagen later ook, aan ons.

Eerst hebben we de wereld van makelaars en hypotheekadviseurs ontdekt. Een realistische hypotheekadviseur hebben we kunnen vinden bij De Onderlingen, met makelaars was dat moeilijker. We hebben gekozen voor Overduyn, een lokale makelaar die snel verkoopt. "Ik ben en blijf uw contactpersoon", zei de eigenaar bij het verkoopgesprek. Daarna heb ik al zijn medewerkers leren kennen. Om het huis sneller te verkopen, adviseerde hij de boeken in de kast op kleur te sorteren. Het leek mij exact dat stukje beroepsdeformatie waardoor iemand alles doet voor de snelle verkoop, wat ook bleek. Gelukkig wist hij wel een koper te vinden die minder gevoelig was voor de kleur van de boeken. De afgelopen weken was het tijd voor verbouwen en verhuizen. Verreweg de meeste leveranciers leverden prima werk, op tijd en kwalitatief goed. Het meest hilarisch zijn uiteraard de minder goede. Zo hebben we een badkamerkast besteld bij Otto. Deze zou vorige week geleverd worden, wat niet gebeurde. Een mail met een vraag naar de nieuwe levertijd werd professioneel beantwoord: "We doen ons best zo snel mogelijk te leveren". Wij doen voortaan ons best om elders te bestellen. Internet hebben we van DDS, via ADSL. Dit zou vorige week geregeld moeten zijn, maar dat bleek niet het geval. DDS had opdracht gegeven aan KPN om de lijn om te zetten, maar dat was niet begrepen. Afgelopen weekend ontvingen wij een brief van KPN dat donderdag a.s. een monteur komt voor werkzaamheden aan de lijn. Hij mag thuis blijven, vandaag bleek internet alweer aanwezig.

Reken af?

IJsselstein - 17 maart 2015 - Vandaag vond ik een folder van de SP in de brievenbus. Waarschijnlijk kunnen de leden van die partij slecht lezen, ik heb een 'ja nee sticker' op de brievenbus.

Morgen zijn er verkiezingen voor de provincie en het waterschap. Beide bestuursorganen lijken politiek totaal oninteressant. De provincie houdt zich bezig met uitvoerende zaken die gedaan moeten worden, maar net zo goed bij gemeentes en/of het rijk belegd kunnen worden. Waarom de provincies nog steeds bestaan, is voor mij een raadsel. Waarschijnlijk bestaan deze enkel nog omdat niemand zin heeft ze op te heffen. Het waterschap zorgt voor droge voeten. Dat is ook belangrijk, maar niet iets om grote meningsverschillen over te hebben. Iedereen begrijpt dat goede waterkering en -zuivering nodig is in dit land, net zoals eenieder begrijpt dat geld in de plomp gooien daar weinig aan bijdraagt. Toch vind ik het een goede gewoonte om besturen van belasting heffende instanties te kiezen. Als er dan toch geld uitgegeven moet worden, is het op z'n minst prettig om er nog enige zeggenschap over te hebben.

Wel politiek interessant is de Eerste Kamer, welke morgen indirect wordt gekozen. De morgen gekozen leden van de Provinciale Staten kiezen immers over enkele weken weer de leden van de Eerste Kamer. Voor de meeste mensen zal het een reden zijn om toch te gaan stemmen, voor politieke partijen reden om actief campagne te voeren. Deze campagne gaat dan ook voornamelijk over landelijke thema's. Deze thema's komen redelijk overeen, verschil wordt gemaakt in de wijze van campagne voeren. De SP pakt het aan als actiepartij. Enkele weken terug zag ik affiches van de SP over die van de andere partijen heen geplakt worden. Vanmorgen kwam ik een flyerende SP-er tegen voor de Albert Heijn. Hij raakte weinig kwijt, misschien dat ik daarom een flyer in de brievenbus vond. Zelf stem ik liever op een partij die niet alleen zegt voor de 'ja nee sticker' te zijn, maar er ook rekening mee houdt. Het wordt voor mij de partij met het affiche waar door de SP overheen plakte.

Stilstand in Vianen

IJsselstein - 1 maart 2015 - Gisteren was ik in Vianen. De tijd lijkt stil te staan in het historische centrum.

Vianen is gelegen ten zuiden van IJsselstein en Nieuwegein, als enige gemeente in de provincie Utrecht ten zuiden van de Lek. Dat is het sinds 2002, tot die tijd behoorde het tot Zuid Holland. Daarmee is de gemeente uitzonderlijk, wat het ook in het verleden was. Pas in 1795, met het uitroepen van de Bataafse Republiek, werd het onderdeel van Holland. In de middeleeuwen was het een bloeiende stad, tegelijkertijd ook een staat, onafhankelijk van de republiek. De strategisch belangrijke liging aan de rivier maakte het een belangrijke handelsplaats. Feitelijk is dat niet veel veranderd. Het is alleen niet meer de ligging aan de rivier die de plaats economisch aantrekkelijk maakt, maar de ligging aan de snelwegen A2 en A27. Het maakt het bedrijventerrein een populaire vestigingsplaats voor diverse grote ondernemingen, waaronder Miele, de Makro en een groot hotel van Van der Valk.

Gisteren bezocht ik de middeleeuwse binnenstad, gelegen aan de Lek. Ik parkeerde aan de rand, bij een nieuw gebouw met supermarkten van Jumbo en Albert Heijn. Vanaf daar liep ik naar de Voorstraat, de hoofdstraat van het centrum. De straten ertussen ademden de sfeer van middeleeuwen, met een prachtige gerestaureerde stadswal en een schitterende kerk. Aangekomen in de Voorstraat, veranderde mijn gedachten. Onmiddellijk moest ik denken aan de jaren '80, de tijd dat in stadscentra auto's gebruikelijk waren. Daar waar in andere steden tegenwoordig terrassen de historische kasseien vullen, is het in Vianen nog steeds blik wat in het oog springt. Voetgangers zijn verdreven naar de randen van de straat, fietsers slingeren er tussendoor. Aan de straat bleken wel diverse cafés en restaurants gevestigd, evenals winkels. Van dat laatste viel het op dat de Hema er als exclusief uitsprong. De meest voorkomende uithangborden waren echter van de lokale makelaars, met afwisselend 'te koop' en 'te huur'. De tijd had er stil gestaan, geld verdienen met stilstand lijkt echter ook in het historische Vianen onmogelijk.

Nieuw in Nieuwegein

IJsselstein - 22 februari 2015 - Na donderdag de koopavond in Nijmegen bezocht te hebben, was ik vrijdag in Nieuwegein. Ook daar was het niet druk, ondanks de vernieuwingen van de laatste jaren.

Nieuwegein is in de jaren '70 ontstaan na samenvoeging van de gemeenten Jutphaas en Vreeswijk. Het was één van de plaatsen die de bevolkingsgroei in Midden Nederland moest opvangen, samen met o.a. Maarssenbroek en het geheel nieuwe Almere. Een nieuwe gemeente betekende ook een nieuw stadscentrum, genaamd CityPlaza. Het werd een winkelcentrum wat geïnspireerd was op de Haagse Passage, met lichtkoepels boven de winkelstraten. Het concept was destijds vernieuwend, met op de begane grond winkels om te shoppen en op de eerste verdieping Foodplaza. Dat bestond uit terrassen en speciaalzaken in de foodsector. Sfeervol was echter anders. Dat gold in overtreffende trap voor de directe omgeving van het winkelcentrum. Veel meer dan beton, tocht en asfalt was er niet te vinden, alles behalve een aantrekkelijke omgeving voor de vrije zaterdagmiddag. Nieuwegeiners wilden hun boodschappen er nog wel doen. Voor funshoppen bleef Utrecht dichtbij, voor een lekker etentje de oude kern van Vreeswijk. Er was dus alle reden om dat te veranderen. Na jarenlange grootse plannen in de politiek, volgde de nuchtere werkelijkheid. Het resultaat is uiteraard geen sfeervolle historische binnenstad, maar mag er toch zeker zijn. Het beton in vervangen door leuk gekleurde stenen, de tochtige pleinen zijn aantrekkelijke winkelstraten met aansprekende terrassen geworden. Nieuwegein heeft eindelijk een stadscentrum waar het trots op mag zijn.

Zoals op vele plaatsen, worden ook in Nieuwegein op koopavond geen wereldomzetten meer behaald. Afgelopen vrijdag was dat niet anders, het regenachtige weer maakte het weinig beter. Toch waren er wel wat mensen op de been. De Action was druk als altijd, wekelijkse boodschappen werden gedaan bij de Albert Heijn en er slenterde wat mensen rond in de overdekte delen van het winkelcentrum. Bij de Etos kwam een moeder en dochter naar buiten lopen, zo te zien niet al te betrokken bij de vernieuwde omgeving. Moeders gooide de verpakking op de grond, een glimlach vormde zich op het gezicht van een oudere passerende dame. "Mevrouw, ik denk dat u wat verliest", zei ze allervriendelijkst tegen de moeder. Verbaasd keek deze op, waarna ze niets anders kon doen dan vriendelijk bedanken en de verpakking weer oprapen. Netjes stopte ze het in haar tas, terwijl de oude dame tevreden verder wandelde.

Verkopers op koopavond

IJsselstein - 20 februari 2015 - Ondanks hevige concurrentie van de koopzondagen, is de donderdagavond nog steeds de favoriete koopavond in de grote steden. Ik was gisteren in Nijmegen, ook daar is de donderdagavond koopavond. Ik trof er meer verkopers dan kopers.

Maandag gesloten, donderdagavond open in de grote steden, vrijdagavond in de kleine steden en dorpen, zaterdag vroeg dicht en zondag gesloten. Zo overzichtelijk waren de openingstijden van winkels in Nederland. Voor winkeliers leek het prettig, klanten ontdekten massaal dat de winkels met .com of .nl in de naam wel ruime openingstijden hadden. Tegenwoordig zijn ook de openingstijden van offline winkels dus vele malen ruimer. Uiteindelijk heeft het geleid tot een ander gedrag van consumenten. Winkels die de gehele week in de vroege avond open zijn, trekken meer publiek. Dat geldt ook voor de koopzondagen. Minder populair geworden zijn de wekelijkse koopavonden. Mensen blijken liever op de vrije dag dan op de vrije avond te winkelen. Afgelopen najaar heeft onderzoeksbureau CityTraffic een onderzoek gehouden naar bezoekersaantallen op koopavond. Daaruit blijkt dat in drie jaar tijd in veel steden de bezoekersaantallen gehalveerd zijn.

In Nijmegen is het aantal bezoekers in de afgelopen twee jaar gehalveerd. Gisterenavond was het ook niet heel druk, met uitzondering van de Hema. Daar kan warm gegeten worden voor €2,50, wat leidde tot een stevige wachtrij. Ik besloot een ander restaurant op te zoeken. Onderweg daar naartoe kwam ik inderdaad weinig winkelend publiek tegen, wel veel mensen die geld wilden verdienen. De Trouw werd uitgedeeld in een poging abonnees te vinden. Het Wereld Natuur Fonds probeerde donateurs te werven. Een vriendelijk ogend meisje sprak mij aan en begon een verhaal over olifanten. Ze begon met uitleggen dat er ieder kwartier één doodgeschoten wordt, terwijl het aantal geboortes aanzienlijk minder is. Het verhaal ging verder met een langdradig betoog over haar opa, die altijd voorlas over olifanten. Op mijn vraag waar ze naartoe wilde, kwam een vaag antwoord over haar toekomstige kinderen en mijn kleinkinderen. Dat mensen wat later aan nageslacht beginnen dan olifanten, was haar schijnbaar ontgaan. De voorspelbare vervolgvraag of ik vijf euro over had voor zielige olifanten, was daarmee uiteraard volstrekt kansloos. Dat vond ik de volgende groep actievoerders ook, met een houten koe zamelde deze geld in tegen het gebruik van proefdieren. "Ik ga eerst even een dier proeven", was mijn snelle antwoord op de vraag of ik even tijd had. Enigszins geshockeerd bleef de betreffende dame achter, terwijl ik mij een kipschnitzel liet smaken bij het verderop gelegen restaurant Panaché.

De Amazing Stroopwafels

IJsselstein - 30 januari 2015 - Terwijl het grootste deel van Nederland naar wel heel bijzonder theater in Hilversum keek, was ik in het Fulco Theater. De Amazing Stroopwafels traden er op met 'All you can eat', ook bijzonder.

The Amazing Stroopwafels bestaat momenteel uit Wim Kerkhof (contrabas, toetsen en zang), Rien de Bruin (gitaar, accordeon en zang) en Arie van der Graaf (elektrische gitaar). Zij spelen bijna overal, meestal op straten en pleinen in Rotterdam, maar ook in cafés, dierentuinen, sauna’s, blusboten, theaters, hengelsport- en aquariumverenigingen. Alleen grote mensenmassa's worden gemeden, voor discotheken en popfestivals zijn ze niet te boeken. Het directe contact met het publiek staat voorop. Daarmee is het geen band van grote hits. De Top 40 is enkele keren gehaald, de grootste klassieker is echter Oude Maasweg. Net als de naam van de band, is het nummer deels Engels- en deels Nederlandstalig. Het werd nooit een hit, maar staat wel altijd hoog in de Top 2000. Daarmee is het één van de pareltjes van de Nederlandse muziekgeschiedenis.

Voor het optreden van gisterenavond was de bezetting uitgebreid met Koos Pakvis op basgitaar, Hans Greeve op drums en Johan Jansen op pedal steel. Het concept van het optreden was vrij eenvoudig. Vanuit de zaal mochten we roepen wat we wilden horen, vervolgens werd dat gespeeld. Uiteraard was 'Oude Maasweg' één van de eerste nummers, gelukkig konden de echte fans in de zaal er nog veel meer. Het leidde tot komische situaties op het podium. Veel nummers konden met hele bezetting gespeeld worden, er zaten echter ook nummers bij die eigenlijk geen van de heren nog goed kon spelen. Daarvoor werden CD boekjes met teksten gepakt, één van de nummers zong Wim Kerkhof met de songtekst op zijn mobiele telefoon: "Ik heb 4G, de songteksten staan op onze eigen website." Dat toetsen spelen en over het scherm scrollen niet samen gaat, was slechts een detail. De ervaring van de straat spatte van het podium af, eigenlijk konden de heren met iedere situatie omgaan. Aan het einde werd het optreden nog even verlengd: "Het is code geel, dus we kunnen toch nog niet naar huis." Twee nummers later was het wel zo ver: "Code geel is opgegeven, degenen die nog een CD willen kunnen zich melden bij het podium." Dat laatste heb ik niet gedaan, er zijn nu eenmaal bandjes die je moet horen én zien.

Wandelmarathon

IJsselstein - 25 januari 2015 - De winter is niet de periode van de georganiseerde wandeltochten. Toch was afgelopen weekend de wandelmarathon van Egmond. Schijnbaar is wandelen in de winter ook populair, want het was druk in Egmond.

De wandelmarathon van Egmond werd dit jaar voor de twaalfde keer georganiseerd. Het idee is dat in twee dagen een marathon wordt gewandeld, 21 kilometer op zaterdag en wederom 21 kilometer op zondag. Er zijn twee routes, de noord- en de zuidroute. Wie op zaterdag kiest voor de noordroute, wandelt op zondag de zuidroute. Tegengesteld kan ook, waardoor de drukte gespreid wordt. Mensen die liever wat minder kilometers wandelen, kunnen de afstanden halveren. Het wordt dan een 'halve wandelmarathon'. Zowel de noord- als de zuidroute kennen dezelfde opzet. Vanaf de start gaat de route naar het strand, vanaf waar ongeveer acht kilometer langs de kustlijn gewandeld wordt. Na het strand verlaten te hebben, gaat de route door de duinen terug. Ik koos op de zaterdag voor de zuidroute, waarvan ik de route terug wat saai vond. Het bestond uit uitsluitend onverharde paden door duinpannen. Dat is een uurtje afwisselend, maar daarna lijken de duinen wel heel erg veel op elkaar. De noordroute vond ik afwisselender. Deze passeerde het dorp Bergen aan Zee, een leuke pauzeplaats. De paden door de duinen gingen deels over zandgronden, maar ook deels door bossen. Enig minpunt op de laatste dag was dat de laatste kilometers over wat smalle, sterk slingerende zandpaden gingen. Gelukkig kon het de voldoening bij het behalen van de wandelmarathon niet verminderen.

Egmond aan Zee leefde flink mee deze dagen. Gewoonlijk is het in de winter rustig, in afwachting van de 's zomerse gebeurtenissen aan het strand. Dit weekend zaten de hotels vol, evenals de restaurants. Onder de verwarmers gaven zelfs de terrassen een gezelige aanblik. Ik had gekozen voor hotel Vassy, gelegen aan het Vuurtorenplein. Het bleek een rustig hotel, zag er netjes uit. Ik trof een kamer waarvan de vloerbedekking pas vervangen was, met bijbehorende lijmlucht. "Dat is vervelend, ik kijk even wat ik kan doen", was de reactie aan de receptie. Een andere kamer was snel geregeld, evenals al het andere waar om gevraagd werd. Drank hoefde niet om gevraagd te worden, die kon iedere gast zelf pakken en opschrijven. Ook met de wandelaars werd rekening gehouden: "U wandelt toch? Dan kunt u de spullen op de kamer laten en na het wandelen ophalen." Dat is dus een hotel om te onthouden, mocht ik in zomer of winter nogmaals willen wandelen in Egmond aan Zee.

Je suis Charlie?

IJsselstein - 10 januari 2015 - Met de kerstdagen zag ik de film White House Down, een spannende actiethriller over een paramilitaire groep die het Witte Huis aanvalt. Frankrijk beleefde afgelopen week een nog spannender actiethriller, echter geen fictie maar bittere werkelijkheid. "Je suis Charlie", wordt nu massaal geroepen. Hoe gemeend is dat?

Het satirische weekblad Charlie Hebdo is oorspronkelijk opgericht in 1969. Het verscheen eerst als Hari-Kiri Hebdo. In 1970 maakte het blad een grap over de dood van de nationale held president Charles de Gaulle. De minister van Binnenlandse Zaken verbood het blad, maar dat ging onder de naam Charlie Hebdo verder. Het linkse blad ageert met behulp van spotprenten, humor, tirades, essays en nieuwsverhalen tegen extreemrechts, religies en de traditionele politiek. Kenmerkend is dat het geen foto's publiceert, alleen tekeningen en tekst. Het verschijnt op woensdagen en heeft een oplage van ongeveer 45.000 exemplaren. Hebdo is een afkorting van hebdomadaire, wat wekelijks betekent. Charlie verwijst naar Charlie Mensuel, een maandblad met komische strips, en naar stripfiguur Charlie Brown. In 1981 ging het blad ten onder, maar het werd opnieuw in het leven geroepen in 1992. In 2006 publiceerde Charlie Hebdo opnieuw fel omstreden spotprenten van de profeet Mohammed die eerder in de Deense Jyllands-Posten waren verschenen. Islamitische organisaties in Frankrijk voerden daar een proces over, zonder resultaat. Het blad heeft ook te lijden onder minder beschaafde protestacties. In november 2011 werd het pand van Charlie Hebdo met een molotovcocktail belaagd. De gebeurtenissen van afgelopen week mogen bekend zijn. De redaktie werd bestormd door gewapende terroristen, twaalf mensen verloren het leven. De terroristen vluchtten naar een drukkerij in Noord Frankrijk, onderweg nog een roofoverval plegend. Tegelijkertijd werd een supermarkt in Parijs gegijzeld, om te voorkomen dat de drukkerij bestormd werd. Uiteindelijk werden zowel de drukkerij als de supermarkt bestormd. Alle terroristen verloren het leven, evenals vier onschuldige bezoekers van de supermarkt.

In heel Europa werden de afgelopen dagen bijeenkomsten georganiseerd om te protesteren tegen het terrorisme in Frankrijk. Ook in de meeste Nederlandse steden waren bijeenkomsten. "Je suis Charlie", stond op de protestborden. Daarmee werd steun gegeven aan de persvrijheid en werden de slachtoffers herdacht. Ook vooraanstaande politici waren hierbij aanwezig. Premier Mark Rutte hield een toespraak in Amsterdam: "Wij laten ons niet regeren door angst. Wij staan hier omdat haat en geweld het niet mogen en zullen winnen van haat en onverdraagzaamheid. Laat ons antwoorden door spot, satire en de grap te koesteren." Het zal een geweldige steun zijn voor de nabestaanden van de slachtoffers, zowel familieleden van de overledenen als achtergebleven redaktieleden van Charlie Hebdo. Deze is ook niet meer dan terecht. Toch zijn er vraagtekens te stellen bij deze massale steun. De Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb zei het volgende: "Wij zijn hier omdat de pen en het potlood uiteindelijk de sterkste wapens zijn. Het slechtste wat we nu kunnen doen, is voldoen aan de verwachting van die terroristen: dat we haat en wraakgevoelens tussen bevolkingsgroepen toelaten in onze harten." Het is allemaal terecht, de kunst is om het vol te houden. Leven in vrijheid is een groot goed. Het betekent ook dat afwijkende meningen toegestaan zijn, individuen de vrijheid hebben om de meest afschuwelijke dingen te vinden, te doen en te laten. Deze consequentie accepteren doet pijn, pijn die politiek moeilijk te verkopen is. Belediging, discriminatie, gebrek aan fantsoen, onvoldoende integratie, achterlijke cultuur: deze duidingen zijn vele malen eenvoudiger dan het verdedigen van de pijn van vrijheid. "Je suis Charlie", ik ben benieuwd hoeveel politici dat blijven roepen als de pijn nog verder toeneemt.