EVS.NU Edwin's homepage

Holten - Vorden

IJsselstein - 26 december 2017 - Enkele weken terug schreef ik over de Pieterpad etappes in Overijssel, het kerstweekend vond ik een mooi moment voor de eerste twee etappes in Gelderland.

Zaterdag heb ik de eerste etappe gelopen, van Holten naar Laren. De etappe begon op het station van Holten, waar ik de laatste keer geëindigd was. Vervolgens liep de route door het dorp het gebied onder Holten in. Het betrof duidelijk landbouwgebied met vooral veel weides, afgewisseld met wegen en een enkele bomenrij. Gelukkig veranderde dit enkele kilometers voor Laren, daar werd het landschap bosrijker en daarmee ook afwisselender. Laren bleek een klein maar gezellig dorp, een mooi eindpunt voor de eerste dag. Eerste kerstdag begon de tweede etappe daar met een kop koffie in een lokaal café-restaurant, om vervolgens richting Vorden te lopen. Het is de rand van de Achterhoek en mooi, afwisselend landschap. Bossen wisselde af met beekjes en landerijen. Het gebied werd schijnbaar in de middeleeuwen ook al mooi gevonden, te zien aan het aantal landhuizen en kastelen in het gebied. De nabij gelegen parkeerplaatsen stonden vol met auto's van wandelaars, die afleiding zochten op de rustige eerste kerstdag. Rustig was het ook in het verder gezellige Vorden. Gelukkig was het lokale Chinese restaurant wel geopend, zodat ik na de wandeling toch nog kon genieten van een goede lunch.

Overnacht heb ik deze dagen in hotel Bakker in Vorden. Het bleek een bijzonder hotel, bestaande uit een hoofdgebouw met zalen en achter de tuin een tweede gebouw met hotelkamers. Deze waren gelegen aan een galerij, waardoor een soort appartementen ontstonden. Uitzicht vanaf het balkon was op het landelijk gebied achter Vorden, terwijl opzij winkels en horecagelegenheden gelegen waren. Daarmee was de ligging perfect. Gedateerd was het wel. De kamers waren netjes, maar niet modern. Een stap in het hoofdgebouw leek een stap terug in de tijd. Schrootjes, bruin met groene inrichting, hier en daar vergeelde plafonds, de tijd had er zijn invloed niet doen gelden. Dat leek ook te gelden voor het personeel, de witte schortjes waren er nog in de mode. Vriendelijk waren de dames en heren over het algemeen wel, hoewel de drukte met kerstdiners in de zalen soms wat te veel leek te worden. Veel was echter ook het toverwoord voor het ontbijtbuffet, dit was zeer uitgebreid en voorzien van verse ingrediënten. Met goede café-restaurants in de omgeving, was het daarmee een prima lokatie voor een gelukkig kerstfeest.

Sprokkelroute

IJsselstein - 18 december 2017 - Afgelopen vrijdagavond was in IJsselstein de kerstavond van mevrouw Klein Sprokelhorst, kortweg de Sprokkelroute. Het evenement wordt steeds groter, het was een drukte van belang in de historische binnenstad.

Mevrouw Klein Sprokkelhorst was een dame uit Zeist die in de jaren '30 IJsselstein bezocht om op zoek te gaan naar de vermeende onderaardse gangen van het voormalig kasteel IJsselstein. Met haar Wichelroede was zij in staat aardstralen, maar ook onderaardse ruimten te vinden. Deze heeft ze in IJsselstein niet gevonden, maar zoeken deed ze vaker. Zo is bekend is dat zij ook bij koningin Juliana op Soestdijk is geweest om te zoeken naar aardstralen rond de bedden van de prinsesjes. Voor IJsselstein is haar bezoek historie, het stadsmuseum besteedt er aandacht aan. Toen in 2008 geleden de Vrienden van het Stadsmuseum een culturele avond wilden organiseren om vrienden te werven, was de naam dan ook snel gevonden. In de jaren daarna is het een geweldig cultureel evenement geworden, los van het stadsmuseum. Vijf jaar terug werd het voor het eerst georganiseerd door een speciaal daarvoor opgerichte stichting. Daarna is het evenement alleen maar groter geworden. Afgelopen vrijdagavond liepen duizenden bezoekers in de IJsselsteinse binnenstad, bij veel van de ruim zeventig lokaties stonden mensen in de rij. Deze rijen stonden voor totaal verschillende optredens, varierend van dans tot vertellingen en van toneel tot zang. Net als de optredens, zijn ook de lokaties allen totaal verschillend. Het kunnen kerken of een dansschool zijn, maar er zijn ook veel optredens in winkels, tuinen en huiskamers. Met name de huiskamers zijn populair, het blijft bijzonder om in de intimiteit van iemands privé domein een optreden mee te maken.

Zelf heb ik de avond eerst gebruikt om de IJsselsteinse kerken weer eens te bezoeken, waar optredens waren van koren. Het blijven schitterende gebouwen waar koorzang goed tot zijn recht komt. Tussendoor heb ik genoten van muzikale optredens in de buitenlucht, op terassen en het Kronenburgplantsoen. Daarna ben ik bij de winkel van Tante's Cake naar binnen gegaan, waar een dame met een gitarist optradt. Het was een gezellige boel met leuke luisterliedjes. Mijn echte hoogtepunt van de avond kwam daarna, bij MusicweB, de lokale muziekwinkel. Tussen de instrumenten in stond de band Roleks. Het publiek stond in de overgebleven ruimte, achter de balie, in de deuropening en buiten. Na enige tijd kon ik een mooie plek naast de gitarist bemachtigen, om volledig te kunnen genieten van het geweldige optreden in deze mooie passende accommodatie. Pop- en rockklassiekers van o.a. Golden Eurring, Sandy Coast en Joe Cocker vulden de meer dan muzikale ruimte, waarbij het publiek volop genoot van zang, gitaar, bas, drums en toetsen. Na dit optreden ben ik richting Stee vertrokken om na te genieten, dit kon niet meer overtroffen worden. Van koorzang in de kerk tot rock bij MusicweB, mijn kerstavond van mevrouw Klein Sprokkelhorst was een mooie muzikale avond geworden.

Hamburg

IJsselstein - 11 december 2017 - Afgelopen weekend was ik in Hamburg. Ik begon met het eten van een hamburger bij de McDonalds, maar gelukkig was er in Hamburg nog meer te doen.

Hamburg is gelegen aan drie rivieren: de Alster, de Bille en natuurlijk de Elbe. De laatste verbindt Hamburg met de Noordzee en maakt de ligging ideaal als havenstad voor Duitsland. Zo heeft de stad zich ook ontwikkeld, het heeft na Rotterdam de grootste haven van Europa en is na Berlijn de grootste stad van Duitsland. Dat is echter niet het enige, jaarijks bezoeken zo een twaalf miljoen mensen de stad. Deze komen over het algemeen voor het centrum, wat redelijk compact is. Ook ik had een hotel in het centrum, aan de Esplanade nabij station Dammtor. Het is een locatie die aan te raden is: goed bereikbaar, aan de rand van het centrum en toch rustig in de avonduren. Op loopafstand bevindt zich de Sankt Michaeliskirche, één van de weinige echt bezienswaardige gebouwen van de stad. Op vrijdagmorgen heb ik deze bezocht. Met de lift ging ik de toren in, welke leidt tot een schitterend uitzichtpunt. Gewoonlijk is vanaf daar een groot deel van de stad en de haven te zien, mijn eigen uitzicht bestond voornamelijk uit sneeuwvlokken. Met de trap daalde ik weer af, wat zicht gaf op het bouwwerk van de toren. Het bestaat uit een stalen geraamte met daartussen hout, indrukwekkend om te zien. Beneden aangekomen, zag ik de pastoor de kerk verlaten. Dat was een mooi moment deze ook te bezichtigen. Een koor was aan het oefenen, zo te horen voor kerst. Sfeervol was het zeker in de mooie kerk.

Sfeer is ook het belangrijkste ingrediënt voor de stad. Natuurlijk staan er mooie oude kerken en is er meer dan voldoende nieuwe architectuur te bewonderen, maar het is vooral de sfeer die de stad maakt. Vrijdagmiddag heb ik eerst de Landüngsbrucken bezocht. Het geeft een mooi uitzicht op de haven en bij de brug vanaf het metrostation ontbraken de onvermijdelijke slotjes aan de brug ook niet. Verder lijkt het vooral een gezellig lokatie bij mooi weer, met vele toeristenwinkels en barretjes aan het water. Niet ver er vandaan ligt de Reeperbahn, van oudsher bekend als uitgaangsbuurt. Dit toont als vergane glorie. Een aantal panden was dichtgespijkerd, zwervers hadden bezit genomen van de straat. Op de Reeperbahn zelf was een kerstmarkt, waar geheel in stijl van de buurt vibrators in de aanbieding waren. Wel mooi waren de theaters, met het Sankt Pauli theater als meest bekende. Zelf nam ik een kopje thee in het Schmidt theater, met een gezellige hausbar. Snel daarna stapte ik op de metro terug richting Altstad, met zijn winkels en gezellige kerstmarkten. De grootste kerstmarkt is voor het oude stadhuis, de meest sfeervolle kerstmarkt vond ik aan de Ganzenmarkt. Traditioneel waren er bratwursten, grünkohl en gluhwein te krijgen, naast wat kraampjes met prullaria. Gezellig werd het door de opstelling van de traditionele houten huisjes in een driehoek, met daartussen tafels, barretjes en een klein podium. Op zaterdagavond was er een optreden, parallel daaraan gaven dames 'free hugs'. Deze kon ik natuurlijk niet weigeren. "Für advent", fluisterde ze in mijn oor. De kerstsfeer was duidelijk al begonnen en maakte een paar dagen Hamburg tot een mooie belevenis.

De slachtoffers van december

IJsselstein - 1 december 2017 - Vandaag is de laatste maand van het jaar weer begonnen. Behalve de maand van de eindejaarsbonus en winterfeesten, is het ook de maand van de slachtoffers geworden. De eerste slachtoffers manifisteren zich rond 5 december, de echte slachtoffers vallen op 31 december.

Twee weken terug is Sinterklaas aangekomen in Dokkum, maar het nieuws van de dag kwam van de A7 tussen Joure en Dokkum. De snelweg was daar geblokkeerd om tegenstanders van Zwarte Piet te belemmeren in Dokkum te protesteren tegen Zwarte Piet. De discussie gaat over de vraag of Zwarte Piet een racistisch fenomeen is of niet. Het lijkt dat progressief stedelijk Nederland het eens is met een groep mensen van Surinaamse afkomst, die Zwarte Piet een uiting van racisme vinden. Buiten de randstad en in conservatievere kringen wordt daar anders over gedacht. Hoewel ik houd van mooie steden en alle vooruitgang toejuich, vind ik het racisme ver gezocht. Los van het feit dat racisme en discriminatie ontoelaatbaar zijn, lijkt in deze discussie het echte racisme toch niet het onderwerp van discussie. Niemand wordt achtergesteld door Sinterklaas, het geven van cadeau's gebeurt niet op basis van ras, geslacht, geloof of geaardheid. De cadeau's komen in het verhaal wel door de schoorsteen, waar de Pieten zwart van geworden zijn. Hier aanstoot aan nemen omdat zwart een donkere kleur is, schijnt mogelijk te zijn. Dit lijkt mij voort te komen uit een zwart-wit wereldbeeld waar racisme en discriminatie dagelijks een probleem zijn. Ik vrees dat in Nederland dit zeker een deel van de werkelijkheid is. Meer Marokkanen, luie Surinamers, criminele Antillianen, we kennen allemaal de stereotypen. Hiertegen is actie komen, verdient alle sympathie. Dat is echter wat anders dan het strijden tegen de onschuldige kindervrienden Sinterklaas en Zwarte Piet. Meer dan buitengewoon onaardig tegenover iedereen die met de beste bedoelingen een leuk feest organiseert, kan ik het niet vinden. Onaardige mensen krijgen geen sympathie, die ziet eenieder liever verdwijnen. In de strijd tegen racisme en discriminatie werkt het dus ook hartstikke averechts. Wees welkom, vier onze Nederlandse feesten gezellig mee, doe dat niet als je het feest niet leuk vindt, maar kom niet aan met het verhaal dat Zwarte Piet niet meer zwart mag zijn van roet in de schoorsteen. Die slachtofferrol zit niet in het Sinterklaasverhaal en het script om deze erin te krijgen is nu wel voldoende uitgekauwd.

Dat wil niet zeggen dat er geen Nederlandse feesten met echte slachtoffers zijn. Op 31 december vieren we het einde van het jaar. In Nederland hebben we de gewoonte om dan vuurwerk af te steken. Op zich is dat wereldwijd gebruik, het bijzondere is dat het in Nederland door iedereen die dat wil afgestoken mag worden. Dat is gevaarlijk. Alsof Nederland in oorlog is, worden ieder jaar weer ogen en ledematen vernietigd met vuurwerk. Enkele doden kijkt ook niemand van op, we nemen er nog een glaasje champagne bij. De Onderzoeksraad voor Veiligheid heeft hier een rapport over geschreven en is tot de conclusie gekomen dat Oudjaarsdag de gevaarlijkste dag van het jaar is. Het verbieden van knalvuurwerk en vuurpijlen zou de veiligheid aanzienlijk doen toenemen. Deze twee soorten vuurwerk leiden tot de meeste incidenten. Minister Grapperhaus van Justitie en Veiligheid heeft al aangekondigd dat dit jaar iedereen nog vuurwerk af mag steken. Daarmee heeft hij wellicht weer een virtueel zeteltje gewonnen bij Maurice de Hond. Zijn argumentatie was wel begrijpelijk: "Het is technisch niet mogelijk om wetgeving op dit punt nog voor het einde van het jaar rond te hebben. Dat is een ding dat zeker is." Het is de vraag wat mogelijk is voor Oudjaarsavond 2018. Vuurwerk hoort bij Oud en Nieuw. Hoewel niet iedereen dat fijn vindt, zal vrijwel iedereen dat wel onderschrijven. De vraag is hoe het feest met vuurwerk zo gevierd kan worden dat ogen, ledematen en levens gespaard blijven. Als dat centraal georganiseerde professionele vuurwerkshows zijn, is dat mooi. Als dat een verbod op knalvuurwerk en vuurpijlen is, lijkt het verstandig dit in te voeren. Een Oudjaarsavond waarin het veilig vertoeven is op straat en om middernacht genoten kan worden van mooi vuurwerk, lijkt mij een heel goed voornemen voor 2018. Dan blijf ik dit jaar nog één keer binnen, zodat ik op 1 januari mijn familie een hand kan geven om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen.

Het Binnenhof

IJsselstein - 19 november 2017 - Voor mijn laatste verjaardag had ik een rondleiding over het Binnenhof cadeau gekregen. Afgelopen vrijdag heb ik deze ten gelde gemaakt. Het was een interessante belevenis.

De rondleiding werd verzorgd door ProDemos, het 'Huis voor democratie en rechtsstaat'. Het legt uit wat de spelregels zijn van de democratie en de rechtsstaat en laat zien wat mensen zelf kunnen doen om invloed uit te oefenen – in de gemeente, de provincie, het land en Europa. Het bezoekerscentrum van ProDemos staat recht tegenover het Binnenhof in Den Haag, naast café Dudok. Vanuit die plek worden rondleidingen, educatieve programma’s, debatten, exposities en cursussen aangeboden. Zo een rondleiding had ik dus cadeau gekregen, waarbij de Ridderzaal, de Eerste Kamer en de Tweede kamer bezocht werden. Vanaf het bezoekerscentrum was de Ridderzaal de eerste bestemming. Deze werd net opgebouwd voor de verkiezing van de overheidsmanager van het jaar, één van de evenementen die daar jaarlijks gehouden wordt. De volgende bestemming was de Eerste Kamer, aan de overzijde op het Binnenhof. Het is een kleine, historische zaal met schitterende decoratie en details. Erg grappig vond ik de inktpotjes welke op alle tafeltjes stonden. Deze waren om vulpennen te vullen, terwijl de Eerste Kamer tegenwoordig volledig digitaal en dus geheel papierloos werkt. Als laatste was de Tweede Kamer aan de beurt, gehuisvest in een modern gebouw uit de jaren '90 van de vorige eeuw. Het contrast met de Eerste Kamer is groot. Dat is niet alleen in uitstraling, ook in beveiliging. Daar waar de Eerste Kamer met het passeren van een portier geregeld was, is de toegang tot de Tweede Kamer vergelijkbaar met Schiphol. Jassen, riemen en tassen moeten bij binnenkomst door een scan, een metaaldetector checkt of daadwerkelijk alle metalen afgegeven zijn. Eén van de groepsgenotes mocht haar schoenen nog even uitdoen, er bleek metaal in te zitten. Gelukkig trof mij dat lot niet, ik kon zo doorlopen.

Tijdens de rondleiding werd verteld ovr de gescheidenis van het parlement en zijn eigenaardigheden. Zo werd verteld dat de Eerste Kamer in 1815 is opgericht omdat onze toenmalige Belgische landgenoten dat zo graag wilden. Het heeft niet mogen baten, in 1830 verlieten ze het Koninkrijk alsnog. Democratisch was het in die tijd nog niet, de leden werden benoemd door de koning. In 1848, een jaar dat in veel Europse landen de republiek werd uitgeroepen, maakte koning Willem II daar een einde aan. Zijn vrienden en familieleden mochten de Eerste Kamer verlaten om plaats te maken voor leden welke gekozen werden door de Provinciale Staten. Zo wordt tot op de dag van vandaag de Eerste Kamer gekozen. De Tweede Kamer wordt al vanaf de oprichting in 1815 rechtstreeks gekozen, dat is nooit anders geweest. Ook de geschiedenis van het Binnenhof kreeg aandacht. Aanvankelijk is het gebouwd als jachtslot voor de destijds regerende graven van Holland, die er vanuit Amsterdam vakantie kwamen vieren. Dit beviel zo goed dat de graven er hun vaste residentie van maakten. Sindsdien is Den Haag het regeringscentrum van Nederland, met alle opvolgende regeringsvormen is het Binnenhof altijd het centrum van de politieke macht gebleven. De verschillende gebouwen behoren bij de verschillende perioden, met het gebouw van de Tweede Kamer als laatste bouwwerk. Het is het enige gebouw wat verzakt. Of dat symbool staat voor de tegenwoordige tijd, weet ik niet. Wel weet ik dat vanaf 2020 het gehele Binnenhof vijf jaar dicht gaat om gerenoveerd te worden. Vanaf 2025 keren De Eerste en Tweede Kamer der Staten Generaal weer terug, hopelijk dan op een stevig fundament wat symbool mag staan voor democratosch Nederland.

C&A Online offline

IJsselstein - 11 november 2017 - Vijftien jaar geleden bestelde ik een product op de webshop van Kwantum. Het was de begintijd van het online winkelen. Aangekomen in de winkel om mijn bestelling op te halen, werd ik vreemd aangekeken. Ik had even in de winkel moeten melden dat ik het besteld had, dan was het geregeld. Kwantum had het idee van een webshop duidelijk nog niet begrepen, ik heb er smakelijk om gelachen. Helaas heb ik afgelopen weken geconstateerd dat C&A zich nu nog op hetzelfde niveau bevindt.

C&A is één van grotere modeketens van Nederland en is opgericht in 1841. De broers Clemens en August Brenninkmeijer begonnen in dat jaar een textielopslag in Sneek zodat ze minder vaak naar Duitsland hoefden te reizen om stoffen op te halen. In datzelfde jaar openden de broers een winkel in confectiekleding. Deze was snel succesvol en het aantal winkels breidt zich snel uit. In 1911 gaat de eerste winkel in Duitsland open, in 1922 in Groot Brittanië. In de tweede helft van de twintigste eeuw gaat de expansie verder en komen er in geheel Europa winkels van C&A. Aan het einde van de de twintigste eeuw gaat het even slechter en worden o.a. de winkels in Groot Brittanië gesloten. Later ging het weer beter. Momenteel heeft C&A zo een 1500 winkels in Europa en daarnaast nog winkels in Zuid Amerika en China. Het profileert zich als een winkel met een duurzaam assortiment voor een redelijke prijs, wat goed lukt. Het is één van de grotere aanbieders van confectie van biokatoen en de prijzen zijn lager dan die bij directe concurrenten. Over het algemeen zijn de winkels goed bezocht, hoewel de laatste tijd ook kleinere winkels gesloten zijn. Onder druk van de internetverkopen, waren deze niet meer rendabel. De familie Brenninkmeijer is nog steeds eigenaar. Bijzonder is dat de aandelen niet geërft kunnen worden, maar volledig in handen zijn van familieleden die ook bij het bedrijf werken. Wie het bedrijf verlaat, moet zijn aandelen verkopen.

In iedere winkel wordt tegenwoordig ook reclame gemaakt voor canda.com, de online winkel van C&A. Ik wilde twee grijze spijkerbroeken van een model wat in de winkel alleen in de kleur blauw verkocht werd, dus probeerde twee weken terug ook eens online een bestelling te doen. Als afhaaladres koos ik het filiaal aan de Burchtstraat te Nijmegen. Afschrijven van het geld en de bevestiging per mail gingen prima, de bestelling zou binnen vier tot zeven dagen af te halen zijn. De woensdag daarna ontving ik een mail dat de bestelling naar het filiaal verzonden was. De zaterdag na mijn bestelling, dag zeven, had ik verder nog niets ontvangen. Ik ging naar de winkel om te vragen of mijn bestelling er wellicht al was en er anders even nagekeken kon worden wat de status was. Van de herenafdeling werd ik voor internetaankopen doorgestuurd naar de damesafdeling. Daar kon ik aansluiten in de rij achter de kassa. Eenmaal aan de beurt, wist het meisje achter de kassa me te vertellen dat ik een print van een e-mail moest hebben om mijn bestelling op te halen. Ik legde uit dat ik geen mail had, maar dat ik woensdag wel een mail had ontvangen dat de bestelling naar dit filiaal was verzonden. Het antwoord was dat ik een print van de mail moest hebben. Ik vroeg vervolgens hoe we dit op gingen lossen, omdat ik op de toegezegde zevende dag wel de status van mijn bestelling wilde weten. Het antwoord was dat ze zonder print niks kon. Eenmaal weer buiten bedacht ik op internet te kijken wat online de status van mijn bestelling was. Dit was op de site nergens te vinden. Op dat moment concludeerde ik dat C&A mooie winkels heeft, maar werkelijk niets heeft begrepen van online winkelen:
1. Het proces is afhankelijk gemaakt van een papieren printje wat een klant moet genereren. Dat kan niet waar zijn in een digitaal tijdperk, bij een winkel die zich als duurzaam profileert.
2. Op iedere fatsoenlijke webshop zijn de statussen van bestellingen na te kijken, maar bij C&A is de klant afhankelijk van e-mails die niet (op tijd) verzonden worden.
3.Een koppeling tussen webshop en winkel is niet geregeld. Weliswaar wordt in de winkel reclame gemaakt voor de webshop, maar in de winkel heerst totale onwil en onkunde in de omgang met online aankopen.
Na mijn teleurstellende ervaring in de winkel, heb ik via mail nagevraagd wat de status van mijn bestelling was. Aanvankelijk kreeg ik een nietszeggende excuusmail zonder inhoudelijk antwoord terug. In de tweede mail stond een nette tekst, maar nog steeds geen antwoord op mijn vraag. De toegezegde levertijd werd verdraaid, deze zou vanaf datum van verzenden zijn. Dit soort leugenachtige communicatie doet geen enkel bedrijf goed. De derde mail gaf duidelijkheid over de reden dat het antwoord niet kwam: "Helaas dienen wij u te informeren dat dit de werkwijze waar C&A voor heeft gekozen." Schijnbaar heeft C&A dus bewust de keuze gemaakt klanten niet te informeren over de status van online bestellingen. Dat "helaas" lijkt mij daarmee een understatement voor een winkel die ook online wil verkopen. Klanten inzicht geven in de status van hun bestelling, is immers een eerste vereiste voor iedere webshop. Pas in de vierde mail kwam een inhoudelijk antwoord op mijn vraag. Als ik vandaag nog geen mail zou ontvangen dat ik de bestelling op kon halen, kon ik het laten weten. Tot mijn grote verassing ontving ik gisteren inderdaad betreffende mail. Vandaag ben ik wederom naar de winkel gegaan om mijn bestelling op te halen. Deze keer trof ik een uiterst vriendelijke en klantgerichte jongedame bij de kassa. Ze had alleen mijn naam nodig, pakte de doos met mijn bestelling uit de kast achter haar en adviseerde me nog even te passen. Na dat gedaan te hebben, verpakte ze de broeken in een keurig papieren tasje, met factuur erbij. Leverdatum 2 november, stond op de factuur. We wensten elkaar een prettige dag, waarbij ik voor dit vriendelijke meisje hoopte dat C&A met de online dienstverlening V&D niet achterna gaat.

In memoriam: Hans Vermeulen

IJsselstein - 10 november 2017 - Gisteren overleden: Hans Vermeulen. Een groot muzikant is heen gegaan op zeventig jarige leeftijd.

In de opname hiernaast is een interview te zien wat gehouden is in 2010. Het is opgenomen in Thailand, waar hij in de jaren '90 met zijn Thaise vrouw is gaan wonen. Ook daar is hij succesvol geworden in de muziek, waar hij in de opname over vertelt. In Nederland is Hans Vermeulen bekend geworden als zanger van The Sandy Coast. Deze band heeft hij opgericht in de jaren '60 en in die tijd werden diverse hits gescoord, waarvan 'True love that's a wonder' de tijd heeft overleeft. In de jaren '70 ging de band uit elkaar en was Hans Vermeulen succesvol als producer en componist. Zo is 'The alternative way', de eerste hit van Anita Meijer, van zijn hand. Ook zong hij mee in de Stars on 45. Begin jaren '80 kwam The Sandy Coast weer bij elkaar en scoorde de hit 'The eyes of Jenny'. Daarnaast bleef Hans Vermeulen een succesvol producer, hij begeleidde o.a. Ruth Jacott. In de jaren '90 werd hij minder succesvol in Nederland, maar vond hij het geluk in Thailand. Wel bleef hij enkele keren per jaar terug komen naar Nederland voor optredens. Op 9 november is hij onverwacht overleden. Zijn muziek leeft voort en maakt hem voor mij onvergetelijk.

Bevrijdingsmuseum

IJsselstein - 22 oktober 2017 - Gisteren was ik in het bevrijdingsmuseum in Groesbeek. Het geeft inkijk in de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog, met nu ook een tijdelijke expositie over de SS.

De vaste expositie is opgedeeld in drie delen. Het eerste deel gaat over het opkomend facisme, de rol van Adolf Hitler daarin, de expansie van Duitsland in die tijd en de bezeting van Nederland. Aansprekend is een interactief bord waar vragen gesteld worden waar mensen echt mee geworsteld hebben, zoals het dilemma om wel of geen Joodse baby in huis op te nemen. Zowel de consequenties van de mogelijke keuzes als de werkelijke keuzes komen in beeld. In het tweede deel gaat het over de bevrijding en de oorlog die gevoerd is, met extra aandacht voor de operatie Market Garden die zich grotendeels heeft afgespeeld in de omgeving van Groesbeek. Het derde en laatste deel gaat over de periode na de bevrijding van Nederland. De terugkomst van het koningshuis, de omgang met buitenlandse militairen en terug gekomen Nederlanders, de situatie in Nederlands Indië, de oorlogsgraven, deze krijgen in dit stuk de aandacht. Hiermee is het een evenwichtige expositie. Enige tekortkoming is dat door de veelheid aan onderwerpen, niet alles uitgediept werd. Veel onderwerpen worden genoemd, maar de echte inhoud ontbreekt. Zo wordt bijvoorbeeld de politieke situatie in Nederland na mei 1945 een aantal keren genoemd, maar nergens echt uitgewerkt.

De tijdelijke expositie gaat over de SS en heet 'De SS: Veelzijdig Extremisme'. Er wordt ingegaan op de grotendeels onbekende en verborgen geschiedenis van de SS, haar structuur, haar wreedheden en al haar vreemde en bizarre aspecten. Zo is er veel aandacht voor Heinrich Himmler, de leider van de SS. Elders in de tentoonstelling gaat het over de samenstelling van de SS. Hier wordt duidelijk dat de SS legereenheden en concentratiekampen had, maar bijvoorbeeld ook marktleider was in de produktie en verkoop van (zuiver) mineraalwater. Hierbij staat alles in het teken van het raszuiver maken van Europa, waarbij afschuwelijke methoden gebruikt worden. Tegelijkertijd lukt het al niet om de SS raszuiver te houden, uiteindelijk is het een zeer multicultureel samengestelde beweging die de extremiteiten uitvoert. Niet iedereen is blij met de boodschap van deze expositie. Schrijver Qader Shafiq is één van de mensen bij wie de haren overeind gingen staan bij de aankondiging van de expositie: "Natuurlijk moet een museum de ruimte bieden om te reflecteren op belangrijke periodes in de geschiedenis. Maar het gaat om de manier waarop. Waarom de SS als multicultureel betitelen en vertellen dat ze ook moestuintjes hadden? Net als met Islamitische Staat moet je niet naar andere kanten van oorlogsmisdadigers willen zoeken." Ook Hanna Luden van het Centrum voor Informatie en Documentatie Israël (CIDI) schrok nogal toen ze de aankondiging voor de expositie zag: "Ik denk onbewust suggereert het een soort leuk verhaal over de SS en naar ons idee is er niets leuks over de SS te vertellen." Ik zou ze aan willen raden de expositie te bezoeken. Met foto's en teksten wordt echt wel duidelijk hoe verderfelijk de SS was, maar ook hoe wijdverbreid deze organisatie in de samenleving verankerd was. Voor eenieder die de ware geschiedenis wil kennen, is juist dat element het meest beangstigende van het het verhaal. Iemand die dat niet wil weten, moet misschien even stil blijven staan bij het bord over propaganda in de permanente expositie.

#Metoo

IJsselstein - 22 oktober 2017 - Onder de noemer #metoo worden de laatste weken heel wat boekjes open gedaan over seksuele intimidatie. Daarmee wordt bespreekbaar wat door schaamte achterwege bleef. Vaak lijkt dat bevrijdend, soms ook verwarrend.

Gisterenavond in de kroeg had ik een foute avond. Tijdens het nummer 'sex met die kale' hadden drie van de aanwezige dames erg veel aandacht voor de enige aanwezige kale man. Hij werd over zijn hoofd gewreven, één van de dames kroop onder toeziend oog van haar echtgenoot bij hem op schoot. Lollig, en de kale man vond het alles behalve vervelend. Enkele weken terug had ik een leverancier een moeilijk verhaal te vertellen. Deze had besloten een buitengewoon aantrekkelijke jongedame te sturen, met een strak en kort jurkje tot slechts enkele milllimeters onder het kruis. Het maakte het gesprek visueel aangenamer, maar mijn boodschap niet anders. Terug gekomen op de werkplek, vertelde ik het verhaal tegen een collega. Hij lachte erom en vertelde een ander verhaal. Onlangs was hij gebeld door vrouwelijke collega's, of die knappe medewerker van onze afdeling nog eens langs kan komen. Ze zagen hem zo graag.

Als mannen bellen dat ze een aantrekkelijke collega nogmaals willen zien, verwacht ik een tweet met #metoo. In ultrastrakke kleding naar een zakelijke afspraak gaan, is bij mannen helemaal geen optie. Dat geldt ook voor het ongevraagd bij een vrouw op schoot springen in de kroeg, dat is zeer intimiderend. Andersom is het acceptabel. Daarmee is het verschil tussen mannen en vrouwen duidelijk, of toch niet. Zo kan ik zelf een op schoot springende dame in de kroeg niet waarderen. Een tweet zal het niet opleveren, wel een dringend verzoek wat anders te gaan doen. In de artikelen die de laatste week in de media verschijnen, lijkt het beeld eenduidig en stereotype. Vrouwen zijn aantrekkelijk en mogen dat zjn, mannen zijn op seks belust en moeten zich inhouden, zowel verbaal als fysiek. Geheel politiek correct dient een willekeurige vrouw in joggingpak hetzelfde bekeken te worden als een charmante jongedame in hotpants. Zo rechtlijnig lijkt mij iets te kort door de bocht. Seks is een net zo belangrijke behoefte als eten, drinken en slapen. Lustobject zijn we allemaal weleens en dat vinden we ook fijn. De één geniet daar op straat al van, de ander pas tussen de lakens, de meeste mensen in een stadium daar tussenin. Meestal is het duidelijk wat mensen willen, soms niet. Er zijn grenzen die voor iedereen duidelijk zijn, maar individueel bepaald is die grens altijd. Ongevraagd aan iemands geslachtskenmerken zitten, is extreem duidelijk. Het is in Nederland strafbaar en daar zal eenieder het mee eens zijn. Daar waar echter de één een arm om een schouder waardeert, vindt de ander deze zeer ongemakkelijk. Een steengoede mop kan totaal verkeerd begrepen worden. Een knipoog kan een dag goed maken, maar ook opdringerig ervaren worden. Laten we vooral begrijpen dat we allemaal anders zijn, daar volop van genieten, maar het ook leuk houden als een ander dat even anders zag. Mannen en vrouwen, het is al ingewikkeld genoeg!

Zonder gemeenschap geen individu

IJsselstein - 18 oktober 2017 - Bovenstaande had Gerrit Zalm bedacht als motto voor het nieuwe kabinet van liberale en christelijke partijen. De humor werd niet door iedereen gewaardeerd, het is 'vertrouwen in de toekomst' geworden. Zo clichématig als dat is, zijn ook de bijdragen van politieke partijen.

In verkiezingstijd hebben partijen standpunten op basis van programma's, bij de meeste partijen gestoeld op visie of levensovertuiging. Nu de formatie voorbij is, gaat het weer om coalitie of oppositie. Zo is GroenLinks nu oppositie, wat ook bleek uit de reactie op het regeerakkoord. Eén van de punten in dat akkoord is verlaging van de inkomstenbelasting, een ander is verhoging van de btw. Daarmee wordt de belastingdruk verlegd van arbeid naar consumptie, sinds het bestaan van GroenLinks één van de belangrijkste idealen van die partij. Nu andere partijen het standpunt hebben overgenomen als regeringsbeleid, is het oppositie. GroenLinks voert de oppositie aan, het mobiliseert de tegenstand tegen de btw-verhoging. D66 is nu coalitie. Deze partij is opgericht met het ideaal van meer directe democratie. Tijdens de vorige regeerperiode is een voorstel voor grondwetswijziging ingediend, om het correctief referendum mogelijk te maken. Dit moet tijdens deze regeerperiode nogmaals door Eerste en Tweede Kamer, om de grondwetswijziging door te voeren. Onder toeziend oog van D66-prominenten die het initiatief genomen hadden, stemde de huidige fractie tegen. Uiteraard was hier een clichématige inhoudelijke motivatie voor gevonden, als lid van de coalitie met partijen die tegen een correctief referendum zijn. Volgens het regeerakkoord zal de ChristenUnie komende jaren voor meer stamcelonderzoek gaan stemmen. Ook dat is coalitie, hoewel dit zeker geen clichématig stemgedrag zal zijn.

Het regeerakkoord zelf is inhoudelijk een optelsom van maatregelen van de verschillende partijen. Er is duidelijk voor gekozen de partijen beleid te gunnen, standpunten uit te ruilen, niet voor compromissen. Positief is dat dit daadwerkelijk leidt tot beleid, tot veranderingen die partijen wensen. Het leidt echter ook tot ridicule maatregelen die elkaar gegund zijn omdat ze weinig kwaad kunnen, zoals het verplichte bezoek aan het Rijksmuseum voor scholieren. Op een andere manier ridicuul is het afschaffen van dividendbelasting voor buitenlandse bedrijven. Dit stond in geen enkel programma, maar was een wens van de werkgeversorganisatie. Daar wilde de VVD wel aan tegemoet komen, die in standpunten voldoende elastisch is om dit standpunt van een ander ook uit te ruilen voor standpunten van een ander. Het leidt echter ook tot tegenstrijdige maatregelen. Zo komt er een hele serie maatregelen om schijnzelfstandigheid tegen te gaan. Werknemers die langdurig reguliere bedrijfsactiviteiten uitvoeren voor één bedrijf, krijgen het recht op volwaardig werknemerschap, d.w.z. een arbeidscontract. Het uitbuiten van ZZP-ers wordt hiermee voorkomen, prima beleid. Enkele pagina's verder staat dat er een pooierverbod komt. Pooier is geen mooi woord, maar het is niets anders dan een werkgever voor hoeren. Dit betekent dus dat hoeren, die over het algemeen reguliere bedrijfsactiviteiten uitvoeren voor één bedrijf, het recht op een arbeidscontract ontnomen wordt. Juist in deze sector komt schijnzelfstandigheid veel voor, maar wordt het dus wettelijk verboden dit tegen te gaan. Tegenstrijdiger kan het niet. Bij de ChristenUnie zal men echter dolgelukkig zijn met deze maatregel, waarmee VVD en D66 hun eigen 'paarse beleid' van de jaren '90 weer ingeruild hebben. Zolang partijen elkaar deze ridicule en tegenstrijdige standpunten blijven gunnen, lijkt het vertrouwen in de de toekomst van het kabinet wel terecht. Voor het vertrouwen in de politiek zal het een lastiger verhaal worden, ik ben benieuwd hoe lang dat goed gaat.

Hellendoorn - Holten

Ommen - 12 oktober 2017 - De laatste etappe in Overijssel gaat van Hellendoorn naar Holten. Het werd een dag van bordjes.

In Pieterburen ben ik enthousiast begonnen met het Pieterpad, met stickers bewegwijzerd door het Nivon. Al snel ontdekte ik dat de natuurvrienden iets meer bevriend zijn met natuurverschijnselen als modderpaden dan ik. Daarnaast bleek de bewegwijzering met stickers niet overal optimaal. Gaandeweg heb ik er daarom voor mezelf het pieterknooppuntenpad van gemaakt. Dit gaat van etappeplaats naar etappeplaats volgens de route van het Pieterpad, maar ik volg de ANWB fietsknooppunten. Deze staan goed aangegeven, zijn na te slaan in een handig boek en een moderne app op de telefoon en gaan over goed begaanbare wegen. Enige uitzondering bleek Hellendoorn. Bij aankomst op woensdag had ik de laatste verwijzing naar het knooppunt al niet gezien, op donderdagmorgen gebeurde hetzelfde met de eerste naar het volgende knooppunt. Daar waar ik de verwijzing weet vond, ging deze over een voetpad. Voor een verwijzing naar een fietsknooppunt vond ik dat redelijk bijzonder. Gelukkig ging het buiten Hellendoorn weer goed, de route richting Holten was zonder problemen te volgen.

Holten had wel een ander bijzonder bord, een verkeersbord voor een onverharde weg. Deze was niet toegankelijk voor fietsers en automobilisten, m.u.v. gehandicapten en degenen die de leeftijd van vijfenzestig reeds bereikt hadden. Ik denk niet dat het bord terugkomt in de wegen- en verkeerswet en ook artikel één van de grondwet vindt er volgens mij wat van, maar schijnbaar waren dat voor de gemeente Holten geen belemmeringen. Ik heb er smakelijk om gelachen, om als vijfenveertigjarige vrolijk de weg in te wandelen. Smakelijk gelachen had ik daarvoor ook in Nijverdal. Bij een lunchroom bestelden we twee koppen koffie met twee appelbollen bij een serveerster. Het kon even duren, want de appelbollen moesten nog warm gemaakt worden. Wachtend zag ik de serveerster verder gaan met bestellingen opnemen. Haar collega stond achter me te praten, een aantal andere collega's stonden een ruimte verderop waar verder niet veel leek te gebeuren. Zo duurde het inderdaad even, waarna de serveerster weer aan tafel kwam. De appelbollen bleken niet warm gemaakt, maar op. De bestelling veranderden we in appelgebak, wat enige tijd later ook met de koffie geserveerd werd. Ondanks dat deze niet warm was, smaakte het niet verkeerd. Om af te rekenen, liep ik naar de kassa. De dame die eerder nog in gesprek was, tikte de kassa aan: "Dat was dan twee koffie met twee warme appelbollen?"

Ommen - Hellendoorn

Ommen - 11 oktober 2017 - Na een rustdag met een bezoek aan Almelo, was het woensdag tijd om van Ommen naar Hellendoorn te wandelen. De route ging via Lemelen, letterlijk het hoogtepunt van Overijssel.

Vanuit Ommen liep de route via Lemelen naar Hellendoorn. Lemelen is een klein dorp, gelegen aan de rand van de Sallandse heuvelrusg. De lemelerberg is het hoogste punt van Overijsel, waar de route tussen Ommen en Lemelen overheen ging. Het zijn geen Alpen, maar voor Nederlandse begrippen toch een fijne klim. In Lemelen zelf vond ik het tijd voor een kleine pauze. In een biljartcafé bestelde ik een broodje bal. Het café zag er traditioneel uit, met een bruine inrichting, een bar, een biljart en enkele tafels om aan te zitten. Aan één van die tafels nam ik plaats en bestelde een brodje bal met een kop koffie. De koffie kwam snel en smaakte goed, het broodje bal wat later en smaakte iets minder. Het had net niet de smaak die ik verwachtte in een bruin café. Het vulde wel, dus het voldeed voor de tweede helft van de etappe. Met gevulde maag liep ik verder over vlak landschap naar Hellendoorn.

De reis terug van Hellendoorn naar Ommen was minder eenvoudig dan de voorgaande dagen. Rechtstreeks vervoer was er niet. De bus bracht me naar Nijverdal. Vanaf daar kom ik een trein naar Zwolle nemen, om daar weer een andere trein richting Ommen te pakken. Dit zijn twee verschillende vervoersmatschappijen, wat betekent dat op station Zwolle uit- en ingecheckt moest worden. Voor Nederlanders is dat enigszins te volgen. Er staan palen met de opdruk 'overstappen' op het station, waaronder palen van verschillende maatschappijen. Deze maken het enigszins duidelijk. In een toeristisch gebied als het Vechtdal tussen Zwolle en Emmen, zijn het echter niet alleen Nederlanders die de trein nemen. Drie keer heb ik in deze week controle gehad, drie keer zat er een buitenlandse toerist in dezelfde coupé die verkeerd ingecheckt had. Gelukkig gingen de conductrices er soepel mee om: "You have to understand, Philips is not the same as Sony. So we are not the NS and we want our money too. So next time you need to check in at the blue one. For now, if u check out, take the yellow one, otherwise you get a problem." Vol onbegrip voor deze geweldige uitleg zag ik de toeristen ja knikken. Undutchable, dachten ze waarschijnlijk in hun eigen steenkolen-engels.

Hardenberg - Ommen

Ommen - 9 oktober 2017 - Op maandag stond de etappe van Hardenberg naar Ommen op het programma. Het eindpunt van deze etappe was mijn hotel, dus dat was makkelijk.

Het beginpunt van de etappe was het station in Hardenberg. Na vanaf het naast het hotel gelegen station Ommen de trein genomen te hebben, was deze in ruim een kwartier in Hardenberg. Vanaf daar liep de route door het Overijsselse polder- en boslandschap richting Ommen. Persoonlijk kan ik het polderlandschap meer waarderen. Waarin Groningen, Friesland en Holland de polders bestaan uit uitgestrekte grasweiden, zijn het in Drenthe en Overijssel meer afwisselende landschappen. Beekjes, bomenrijen en kleine bosschages breken het landschap en maken het aantrekkelijk om doorheen te wandelen. Het bosgebied was wat eentonig, bijna letterlijk was door de bomen het bos niet meer te zien. Ook niet te zien waren horecagelegenheden. Twee kwam ik er onderweg tegen, beiden met een bordje 'gesloten' op de deur. Een maandag in oktober zal onvoldoende rendabel zijn om de deuren te openen.

Anders is dat in Ommen. Het is een toeristische plaats met meerdere hotels en campings, wat in het centrum een behoorlijk horeca-aanbod oplevert. Cafés, restaurants, cafetaria, alles is aanwezig. Een aanrader vind ik café restaurant Flater, gelegen vlakbij de Vecht, aan de rand van het centrum. Het is vernoemd naar Guus Flater, het bekende stripfiguur. Flaters worden echter niet geslagen in het aanbod. Er is een goede Hollandse keuken met een fors aanbod, zowel in diversiteit als in hoeveelheid zie op het bord verschijnt. Eén en ander wordt op een gemoedelijke manier geserveerd, wat een heerlijk ontspannen sfeer oplevert. Anders is dat bij Vrienden van Ommen, enkele deuren verder. Ook hier is het eten prima. Dat zei ik ook tegen de ober, die zijn enthousiasme net niet de baas kon. "Top!", gilde hij uit. Superlatieven daavan klonken op andere momenten. Hij sloeg overduidelijk een flater met zijn gedrag, waarmee hij toch weer goed bij zijn buren paste.

Coevorden - Hardenberg

Ommen - 8 oktober 2017 - Een kleine twee jaar terug zette ik in Pieterburen de eerste stappen op het Pieterpad. De afgelopen twee jaar heb ik de etappes in Groningen en Drenthe gelopen, komende dagen staan de etappes in Overijssel op het programma.

Coevorden ligt in het zuiden van Drenthe. In de geschiedenis zijn de eerste tekenen van leven te vinden aan het begin van de middeleeuwen. Het lag in die tijd op een strategisch redelijk belangrijke plaats, waardoor er nog weleens oorlogen zijn gevoerd. Het ontwikkelde zich tot de grote plaats in de regio, met een centrumfunctie voor de omliggende gemeenten. Na de tweede wereldoorlog nam Emmen die functie over, welke het nog steeds heeft. Coevorden heeft zich ontwikkeld tot een relatief rustig stadje met zo een vijftienduizend inwoners, als grootste plaats in een gemeente met ongeveer vijfendertigduizend inwoners. Op zondagmorgen was de rust goed te merken. Ik had de trein uit Ommen genomen en slechts enkele mensen stapten uit in Coevorden. In het cetrum heerste zondagsrust. De winkels waren gesloten en slechts een enkele wandelaar begaf zich op straat. Ik ben snel de stad uit gelopen, het natuurschoon van de provincie Overijssel in, richting Hardenberg.

Een kleine vier uur later arriveerde ik in Hardenberg, over een brug liep ik het centrum in. Ook hier heerste zondagsrust. Het zag er zeker niet onaardig uit, maar zowel winkels als horeca in het centrum waren dicht. Ik kon zelfs geen supermarkt op zondagsopenstelling betrappen. Later die dag las ik in de regionale krant een interview met de centrummmanager van Hardenberg. Hij was blij dat de leegstand verleden tijd was, schijnbaar was dat een probleem in de achterliggende crisisjaren. Om Hardenberg meer op de kaart te zetten, pleitte hij voor onbetaald parkeren en zondagsopenstelling van het centrum. Of de Hardenbergse inwoners dat willen, zou ik niet weten. Het wel een levendiger aankomst voor de zondagse wandelaars van het Pieterpad opleveren.

Groene steden?

IJsselstein - 25 september 2017 - Nog een halfjaar, dan worden de gemeenteraden weer gekozen. Interessant is om de lokale verschillen tussen partijen te zien, bijvoorbeeld in mobiliteitsbeleid tussen de programma's van GroenLinks in de 'groene steden' Utrecht en Nijmegen. Een keuze voor diversiteit is het zeker, consistent beleid is wat anders.

GroenLinks is geen partij voor de auto. De focus ligt op goede bereikbaarheid met fiets en openbaar vervoer en distributie met zo schoon mogelijke vervoermiddelen. Dat is goed voor het milieu, met name de luchtkwaliteit in steden. Er kan echter op verschillende manieren mee omgegaan worden. Eén manier is het reguleren van autoverkeer op dusdanige wijze dat de overlast minimaliseert. Parallel daaraan, kan voorrang gegeven worden aan fietsers, voetgangers en openbaar vervoer. Het alternatief is auto's simpelweg wegsturen, d.w.z. toegang ontzeggen en parkeerfaciliteiten inperken. Fietsers en voetgangers krijgen dan ruim baan, voor openbaar vervoer moeten dan faciliteiten gecreëerd worden. Het verkiezingsprogramma van GroenLinks Nijmegen kiest duidelijk voor het eerste. De binnenstad wordt in dat programma meer autoluw, er is aandacht voor verkeersveiligheid met nadruk op die van voergangers en fietsers. Tegelijkertijd heeft het programma oog voor autoverkeer, met o.a. een volgende zin: "Autoverkeer uit het Noorden, wordt via de Groene Route (Energieweg – Neerbosscheweg - Weg door het Jonkerbos en Grootstalselaan) geleid." Hiermee wordt dus een alternatief geboden voor autoverkeer wat elders geweerd wordt. Parkeernormen worden flexibel: "Bij nieuwbouw kiezen we voor flexibele parkeernormen: zo hebben studenten minder auto’s dan gezinnen." Hiermee lijkt een evenwicht gezocht te worden tussen het noodzakelijke autoverkeer en het wenselijke alternatieve vervoer.

Het programma van GroenLinks Utrecht kiest een andere koers, die van het auto's wegsturen. Zo worden geen alternatieve routes voor doorgaand verkeer genoemd, maar belemmeringen opgeworpen: "Om sluipverkeer in woonwijken te voorkomen willen we drukke verkeerswegen 'knippen', zodat ze niet meer aantrekkelijk zijn als doorgaande autoroute." Parkeermogelijkheden worden niet gereguleerd, maar opgeheven: "Denk aan lagere parkeernormen bij nieuwbouw en in de binnenstad alleen nog ruimte voor vergunninghouders. Contracten voor parkeergarages als de Springweg en Paardenveld lopen in 2020 af. Daarna kunnen we deze gebruiken als parkeerplekken voor bewoners en voor fietsparkeren." Het beleid wordt daadkrachtig genoemd, onder de noemer 'auto's naar de randen van de stad'. Het verschil in aanpak met de partijgenoten in Nijmegen is daarmee levensgroot. Daar waar Nijmegen kiest voor het sturen van autoverkeer over doorgaande routes, kiest Utrecht voor het 'knippen' van wegen, het onmogelijk maken van doorgaand verkeer. Het eerste lijkt intelligenter, zeker om sluipverkeer te voorkomen. Verkeer wat niet over een goede doorgaande weg kan, zoekt immers het kortste alternatief welke over het algemeen ook niet als doorgaande autoweg is aangelegd. Dit leidt uiteindelijk tot meer overlast en onveiligheid dan reguleren van autoverkeer. Het tweede verschil betreft de parkeernormen, structureel lagere parkeernormen versus flexibele parkeernormen. Ook hier lijkt Nijmegen de intelligentere optie te kiezen. Iedereen kent de wijken met te lage parkeernormen, in praktijk niet meer dan straten vol blik op plaatsen waar niemand het wil. Dat wil niet zeggen dat een studentenhuis met tien kamers ook tien parkeerplaatsen nodig heeft, flexibele normen kunnen prima werken. De Utrechtse groenen kunnen zo te zien dus nog veel wijsheid uit het oosten halen. Ik ben benieuwd of de landelijke partij daar nog oog voor gaat hebben.

Vrouwen in het wild

IJsselstein - 18 september 2017 - Terwijl Utrecht zich druk maakt over mogelijke verplaatsing van de tippelzone, speelde in Amsterdam een heel andere kwestie. Een vrouw was in hoger beroep gegaan vanwege een boete voor wildplassen. Het oordeel van de rechter was op z'n minst opmerkelijk.

Zo een twee en een half jaar geleden was Geerte Piening uit geweest bij het Amsterdamse Leidseplein. Vlak na sluitingstijd ging ze de straat op, waar ze hoognodig moest plassen. Bij gebrek aan damestoilet vroeg ze twee vriendinnen om haar heen te gaan staan, waarna ze de broek liet zakken. Even later waarschuwde één van de vriendinnen voor agenten welke in aantocht waren, maar het was al te laat. Geerte zat al op de hurken, de plas stroomde over straat en Geerte kon het niet meer stoppen. De agenten in kwestie waren voor de dame net zo onverbiddelijk als voor wild plassende mannen: de boete was €140,-. Consequent is het zeker, daar zal niemand wat van zeggen. Geerte vond het echter overmacht, met als argument dat er onvoldoende openbare toiletten voor dames in de stad zijn. Om die reden weigerde te betalen, waarna de rechter werd ingeschakeld om een oordeel te vellen.

De rechtszaak was vandaag, de rechter deed ook onmiddelijk uitspraak. Daarvoor konden Geerte als verdachte en de officier van justitie als aanklager uiteraard hun verhaal doen. Die laatste was mild gestemd. Hij verlaagde in zijn pleidooi de boete van €140,- naar €90,-, omdat het nu twee en een half jaar geleden is dat Geerte de broek liet zakken. Daarmee was de eerste €50,- verdiend, maar het bleef er ook bij. De rechter, een man, zag geen reden de boete kwijt te schelden. Hij was het met Geerte eens dat de gemeente verantwoordelijk is voor het plaatsen van toiletten en dat wel meer damestoiletten mogen zijn, maar nuanceerde dat ook: "Neerzetten van toiletten is overigens een gunst van de gemeente. De gemeente is het niet verplicht." Hij zag het gebrek aan openbare vrouwentoiletten niet als argument voor kwijtschelden van de boete. Sterker nog, hij zag een mooi alternatief: "Vrouwen kunnen ook in een urinoir plassen. Dat is misschien niet prettig, maar het zou wel kunnen." Mij lijkt zo een Amsterdamse krul ontzettend prettig, vooral voor mannen. Dames zakken op de hurken exact onder de afscheiding op kniehoogte. Ze zitten dan keurig op het toilet, met voor passanten hetzelfde zicht als bij wildplassen. Voor mannen en andere liefhebbers van vrouwelijk schoon is dat inderdaad een mooi alternatief.

Open dag Pantalone

IJsselstein - 3 september 2017 - Zo begin september is overal weer de aanvang van het nieuwe culturele seizoen. Dat is ook in IJsselstein, waar het vandaag voor theater Pantalone begon met een open dag.

Nieuwpoort

IJsselstein - 27 augustus 2017 - Op school hebben we het allemaal geleerd: 1600, slag bij Nieuwpoort. In die tijd was het een strategisch belangrijk gelegen havenstad, tegenwoordig is het een mooie vakantiebestemming. Ook ik heb er afgelopen week vakantie gevierd.

De slag bij Nieuwpoort is weinig meer van te zien in Nieuwpoort. In de Nederlandse geschiedenis was het een belangrijke veldslag, maar in de Vlaamse geschiedenis is de Eerste Wereldoorlog actueler en belangrijker. Ook tijdens deze oorlog was Nieuwpoort een belangrijk gelegen plaats. Vanaf het in Nieuwpoort gelegen sluizencomplex 'De Ganzenpoot' is in 1914 de achtergelegen polder onder water gezet, wat de opmars van de Duitsers deed stoppen. Tijdens de beschietingen vooraf en de loopgravenoorlog die volgde, zijn vele slachtoffers gevallen. Voor deze slachtoffers en de gebeurtenissen in die tijd is wel veel aandacht in Nieuwpoort, o.a. in het museum 'Westfront Nieuwpoort'. Verder biedt Nieuwpoort Stad een historisch centrum, een moderne jachthaven aan zee en een kade met chique, dure restaurants die o.a. veel vis serveren. Direct aan zee, ten zuiden van de jachthaven, ligt Nieuwpoort Bad. Dat is een badplaats zoals vele aan de Vlaamse kust. Er staat voornamelijk hoogbouw met veel appartementen en langs zee is een gezellige boulevard met toeristenwinkeltjes, spelverhuur en restaurants.

In de directe omgeving bevinden zich meer badplaatsen. Ten zuiden van Nieuwpoort liggen Koksijde en De Panne, in de laatste ligt o.a. het bekende attractiepark Plopsaland. Ten noorden van Nieuwpoort liggen o.a. Westende, Middelkerke en het grotere Oostende. Al deze plaatsen zijn met elkaar verbonden d.m.v. een tramlijn, die vrijwel van de Franse tot de Nederlandse grens rijdt. Deze tram heb ik afgelopen week regelmatig genomen. De dienstregeling klopte weinig van, maar de tram reed frequent en was niet duur. Hierdoor was het een prima vervoermiddel om de kust te verkennen. Verblijven deed ik bij Kompas Camping Nieuwpoort, een grote camping welke vlak achter 'De Ganzenpoort' is gelegen. De plaatsen waren ruim, het terrein netjes en voorzieningen waren er ook meer dan voldoende. Zelf heb ik voornamelijk gebruik gemaakt van het café-restaurant, waar ik drie maal gegeten heb. De keuken was goed, de bediening vriendelijk en de logica typisch Belgisch. Zo had ik de eerste avond zin in soep en zag ik twee soorten soep op de kaart staan: tomatensoep à €4,00 en soep van de dag à €3,50. Nu heb ik graag keuze, dus ik vroeg de allerviendelijkste serveerster wat de soep van de dag was. Ze moest het even vragen, kwam even later terug met het antwoord: "Tomatensoep." Als echte Hollander bestelde ik de soep van de dag, smaakte me uitstekend.

Tien over rood

IJsselstein - 14 augustus 2017 - De zomer is de tijd voor vakanties, maar ook voor de sporttoernooien. Ook ik heb gisteren meegedaan met een sporttoernooi. Zoals bij al mijn sportprestaties, was ik enkele weken terug gevraagd mee te doen onder het genot van wat fijne consumpties in een gezellig café. Echt zweten werd het niet, het was een biljarttoernooi.

De term biljart is afkomstig uit het Frans en samengesteld uit de woorden 'bille' van bal en 'art' van kunst. Het is de kunst van de bal dus. Deze kunst is in de vijftiende eeuw in Frankrijk ontstaan en werd gespeeld door koningen en burgerlui, presidenten, zwakbegaafden, dames, heren en oplichters. Aanvankelijk was het een veldsport, maar ten tijde van lang aanhoudend slecht weer is het naar binnen verplaatst. In eerste instantie werd het op de vloer gespeeld, maar al snel is deze vervangen door een houten tafel met een groen laken. Het groene laken moest het gras voorstellen, waar het buiten op gespeeld werd. Sindsdien is er weinig meer veranderd. Nog steeds wordt biljart gespeeld op een houten tafel met een groen laken, waarbij de tafel twee keer zo lang is als breed. In grote lijn zijn er drie spelvormen: snooker, poolen en het carambole-biljartspel. Bij de laatste variant zijn er drie ballen op een tafel zonder gaten. Van de drie ballen is er één rood, één wit en één geel. Met één van de drie ballen, de witte of de gele, moeten de andere twee ballen geraakt worden. Dat heet dan een carambole. De variatie in spelen bestaat uit de manier waarop de andere twee ballen geraakt moeten worden.

Het toernooi van gisteren betrof 'tien over rood'. Bij dat spel moet met de witte bal eerst de rode bal geraakt worden, vervolgens de gele. Degene die als eerste tien caramboles maakt, heeft het spel gewonnen. Een bijkomende spelregel is dat als bij minder dan vijf punten de rode bal niet geraakt wordt, alle punten weer kwijt zijn. Bij het toernooi van gisteren eindigde het spel ook na vijftien rondes spelen, ook als geen van beide spelers dan tien punten had. Degene met de meeste punten tot dan toe, had dan gewonnen. Er waren vier poules, aanvankelijk drie met vier spelers en één met vijf. Er kwam echter één speler niet opdagen. Met wat wisselen werden het daardoor vier poules met vier spelers, voor iedereen drie wedstrijden dus. De vier poulewinnaars spelen over enkele weken de finale. Daar zat ik niet bij, ik was eervol laatste. Als enige deelnemer die zelden tot nooit carambole-biljart speelt, was dat niet eens een onverdienstelijke prestatie. Eén van de opponenten boodt aan binnenkort nog eens een avondje te biljarten, wat ik uiteraard niet afsloeg. Het was tekenend voor de goede sfeer, waar het uiteraard om ging. Meedoen was belangrijker dan winnen, het zou mooi zijn als dat bij meer sporten werkelijkheid wordt.

Komkommertijd

IJsselstein - 8 augustus 2017 - Zwarte zaterdag is weer achter de rug, de Nederlandse snelwegen zijn grotendeels leeg in ochtend- en avondspits en het enige nieuws is sportnieuws. De wereld geniet weer van vakantie en komkommers, het is komkommertijd.

Komkommers zijn parthenocarp: dit betekent dat de vrucht uitgroeit tot een echte komkommer zonder dat er bestuiving/bevruchting nodig is. Je kunt dat ook zien als je ze opensnijdt. Komkommers bevatten geen echte zaden, de zaden zijn dun, zacht en 'loos'. Dat wil niet zeggen dat er geen mannelijke en vrouwelijke komkommers zijn en bevruchting niet mogelijk is. Mannelijke komkommerbloemen groeien op een recht steeltje, vrouwelijke komkommerbloemen hebben een minikomkommertje onder de bloem. Bevruchte komkommers zijn echter niet lekker. Deze komkommers worden heel groot, dik en zwaar, vaak lichter groen en gevuld met dikke volle zaden. Ze smaken droog en bitter, i.p.v.fris en fruitig. Het is dus niet aan te raden deze in de salade op te nemen of als dorstlesser naar binnen te werken. Onduidelijk is of deze bevruchte komkommers wel bruikbaar zijn voor andere toepassingen.

Het echte komkommernieuws gaat dit jaar zowaar echt over komkommers. In New Holland, in de Amerikaanse staat Pennsylvania, heeft de politie afgelopen weekend een 58-jarige man gearresteerd. Hij zou een bediende van een restaurant hebben bedreigd in verband met het ontbreken van komkommer op zijn salade. "Als ik een pistool of mes had, zou jij de eerste zijn", zou hij tegen de bediende hebben gezegd. Hij gooide zijn salade tegen de bediende aan en vluchtte vervolgens naar zijn auto. Daar zat hij in toen de politie arriveerde, die hem na enig tegenstribbelen kon arresteren. De man is vast gezet. Of hij op het politiebueau wel een salade met komkommer heeft gekregen, vertelt het verhaal niet. Wel zit hij nog steeds vast, beschuldigd van terroristische dreiging, wanordelijk gedrag en een verergerde aanval op een politie-agent.

Genderneutraal

IJsselstein - 6 augustus 2017 - Afgelopen week was de Pride, vroeger de Gay Pride, met afgelopen zaterdag de Canal Parade in Amsterdan. Vroeger was het een feestje voor homosexuelen, maar tegenwoordig voor de gehele LGBTQIAP-gemeenschap. Ondertussen proberen steeds meer organisaties zich politiek correct te profileren met genderneutrale communicatie.

Van nature is het vrij eenvoudig. Er zijn mannen en vrouwen, deze voelen zich sexueel tot elkaar aangetrokken en dat leidt tot voortplanting. Op deze manier is gegarandeerd dat de soort in stand blijft. Mochten er te veel komen, maakt een ziekte daar een einde aan. Deze eenvoud is acceptabel voor konijnen en andere dieren, maar uiteraard niet voor mensen. Hoofddoekjes, geen sex voor het huwelijk, periodieke onthouding, één kind politiek, condooms, het zijn allemaal ingrepen in de natuur die ons behoeden voor te veel voortplanting. Er zijn echter ook mensen die op een andere manier genieten van sexualiteit. Dat maakt het verhaal ingewikkelder. Religies kunnen er vaak slecht mee omgaan, maar ook niet religieuze mensen kunnen er moeite mee hebben. Objectief gezien lijkt dat nergens voor nodig, niemand heeft er immers last van als mensen op een andere manier genieten van sexualiteit. Emanicipatie is dus gewenst, waarin Nederland de laatste decennia voorop heeft gelopen. Acceptatie is wat anders, daar ontbreekt het ook in het tolerante Nederland nog weleens aan. Het doel van de Pride is dat mensen wel mogen zijn wie ze willen zijn. Of het extravagante gedrag wat er bijhoort heel erg bijdraagt aan het doel, vraag ik me af. Dat maakt het doel niet minder goed.

LGHBTQIAP staat voor lesbisch, gay, bisexueel, transgender, queer, intersekse, asexueel en pansexueel. Het zijn zo ongeveer alle andere mogelijkheden dan heterosexuele mannen en vrouwen, waaruit de overgrote meerderheid nog altijd uit bestaat. Een enkeling wil niet als man of vrouw aangesproken worden, maar genderneutraal. Waar dit exact vandaan komt, is mij niet helemaal duidelijk. Steeds meer organisaties proberen zich echter genderneutraal te profileren. Zo heeft de NS onlangs aangekondigd reizigers niet meer aan te spreken met "dames en heren" en stappen steeds meer bedrijven over op genderneutrale toiletten. Die laatste heb ik thuis al jaren, dus dat lijkt mij niet heel bijzonder. De termen "dames en heren" niet meer gebruiken, lijkt mij te ver gezocht. Van nature zijn we allemaal mannen of vrouwen, zelfs die enkele interseksueel die kenmerken van beide heeft. Het lijkt me vooral vervelend voor transgenders die van sekse veranderd zijn. Zij gaan een jarenlang traject door om van sekse te veranderen, om daarna geheel politiek correct genderneutraal te worden aangesproken op weg naar een genderneutraal toilet. Heb je bijvoorbeeld net een piemel, kan je geen gebruik maken van een urinoir. Een ander denkt eindelijk vrouw te zijn, om daarna te worden aangesproken met de woorden "hallo reiziger". Frustrerender kan ik het me niet voorstellen. Normaal doen lijkt me juist voor deze groep erg fijn, waarbij deze man het heel normaal vindt dat mannen en vouwen op aarde zijn en daar echt hele mooie verschillen tussen bestaan.

Je hoeft niet gek te zijn om hier te werken....maar het helpt wel?

IJsselstein - 26 juli 2017 - Het oudste beroep ter wereld in in Nederland legaal geworden op 1 oktober 2000. In die tijd was Utrecht een voorloper, waar met gedoogconstructies de prostitutie al langere tijd gereguleerd werd. De laatste jaren heeft de gemeente er wat moeite mee.

Begin juli 2014 is de prostitutiezone met woonboten aan het Zandpad gesloten, vanwege verdenking van mensenhandel. Deze is verder nooit bewezen en de gemeente doet nu pogingen om vlakbij de oude lokatie een nieuwe zone te creëren. Daarnaast is er de tippelzone op de Europalaan. Deze functioneert sinds 1986 en mag een succes genoemd worden. Voor die tijd vond de straatprostitutie plaats op het Moreelsepark en onder Hoog Catharijne, met veel criminaliteit en drugsoverlast. Met de opzet van de tippelzone aan de Europalaan, is deze overlast verdwenen. Tussen 19.00 en 02.00 uur wordt getippeld op de Europalaan, het 'afwerken' vindt uit het zicht plaats op afgeschermde parkeerplaatsen langs het kanaal. Momenteel werken er zo een 64 prostituees, waarvan 26 uit Utrecht. Ongeveer een derde werkt om een verslaving te bekostigen, ongeveer twee derde voor een extra zakcentje. Iedere avond staat er een bus waar prostituees terecht kunnen voor o.a. koffie. Overlast voor bedrijven is er niet, drukte voor de deur op voor inbrekers aantrekkelijke tijdstippen vinden zij niet erg. Het plan is echter opgevat de bedrijven te verplaatsen en woningen te bouwen op deze lokatie. Om deze reden zal de tippelzone weg moeten van de Europalaan.

Mijn enige ervaring op de Europalaan was halverwege de jaren '90, toen ik 's avonds werkte bij een bedrijf op de kop van de Europalaan. We hadden dan de flauwe gewoonte om bij goed weer "hallo buurman" tegen passerende auto's te roepen. Het effect laat zich raden, maar geeft ook aan dat prostitutie geen maatschappelijk geaccepteerd fenomeen is. Daarin is de laatste twintig jaar weinig veranderd, wat ook blijkt uit de discussies in de Utrechtse gemeenteraad. Een aantal partijen, waaronder vreemd genoeg ook de liberale VVD, vindt de woningbouw reden om de tippelzone te sluiten. Een meerderheid is echter voor verplaatsing van de zone, zodat tippelen gereguleerd blijft. Het college neemt daarin een bijzonder standpunt in. Het wil de zone verplaatsen met handhaving van de huidige vergunningen, maar daarna het vergunningenbeleid aanscherpen. Alleen dames met een zorgbehoefte uit de regio Utrecht, d.w.z. psychiatrische patiënten en verslaafden, zouden nog een nieuwe vergunning kunnen krijgen. Dames die een extra zakcentje willen verdienen, zouden dat niet meer op de tippelzone kunnen gaan doen. Het lijkt erop dat het college hiermee kiest voor uitsterfbeleid. Het grootste deel van de prostituees zou zo immers geen vergunning meer krijgen en dat deel wat overblijft, zijn de probleemgevallen die zorg nodig hebben. Of een stad een uitsterfbeleid wil, is uiteraard een politieke keuze van de gemeenteraad. Dit doen door welwillende, gezonde mensen te belemmeren hun geld te verdienen en verslaafden de straat op te sturen, lijkt mij pas goed gek.

Vierdaagsefeesten

IJsselstein - 23 juli 2017 - Vrijdagmiddag voltooiden 38.409 de Nijmeegse vierdaagse, die avond werden zeven dagen Nijmeegse vierdaagsefeesten afgesloten. In een week tijd kwamen er ongeveer 1.525.000 mensen om te feesten, en een feest werd het.

Het mooiste dagdeel van de vierdaagsefeesten vind ik de zondagmiddag. De feesten zijn dan de avond ervoor los gebarsten, de wandelaars zijn nog in de stad en de sfeer is altijd relaxed. Op de podia staan dan niet de bekendste namen, maar wel sfeermakers. Dat geldt nog meer op straat, het podium voor drumbands en dweilorkesten. Op de hoek van de Burchtstraat en de Grote Markt trof ik "De Heituters" uit Mook. De kruising liep aanvankelijk vol met publiek, na een paar nummers was het een kruising met feestend publiek. Terwijl de vrouwelijk blazers dansend en zwierend de toeschouwers vermaakten, speelde het gehele orkest bekende en minder bekende feestnummers. Succes had het allemaal. Enkele uren later trof ik enkele honderden meters verder "Zus Jan" uit hetzelfde Mook, op de overgang van de Lange Hezelstraat naar de Stikke Hezelstraat. Dit damesorkest trok minder publiek, maar straalde net zoveel plezier uit. Dit viel op bij de heren van "De Volle Blaes" uit Nijmegen. Na enkele nummers aangehord te hebben, konden de heren het niet nalaten mee te gaan spelen. Het alom bekende "Sweet Caroline" werd gezamenlijk ingezet, wat het feest zeker niet minder maakte.

De vrijdagavond na de intocht zijn de wandelaars weer terug in de stad, ik was er ook weer. Traditioneel is dit de drukste avond van de feesten, met al het publiek erbij wat overdag de intocht heeft beleefd. Deze had ik zelf overgeslagen, maar dat was geen reden om het feest links te laten liggen. Op Plein 44, het Koningsplein en de Waalkade was het onmogelijk druk, ik koos voor de Grote Markt. Daar stond "Wir sind spitze" op het podium. Het is een redelijk bekende feestband die met name populair is in het zuiden van het land. Ook op de Grote Markt wisten ze er een mooi feest van te maken. Muzikaal gaat het alle kanten op, van Justin Bieber tot Guus Meeuwis, van 2 Unlimited tot Marianne Rosenberg. Het bijzondere is dat al deze muziek geheel natuurlijk in elkaar overloopt, alsof het geschreven is om door elkaar en achter elkaar gespeeld te worden. Tussendoor ontbrak de humor ook niet, zoals een optreden door een look-a-like van Donald Trump met zijn broer en een miniconcert op een gieter met slang. Humor, polonaise en goede drank, het was de perfecte mix voor een mooie afsluiting van een week lang Vierdaagsefeesten.

Honderd jaar De Geuldert

IJsselstein - 11 juni 2017 - Zo een twintig jaar terug zette ik mijn eeste stappen op camping De Geuldert. Op dat moment bestond de camping al tachtig jaar. Dit weekend is het honderd jarig bestaan gevierd. Het was een mooi feest.

De oprichter van de camping was een veelzijdig ondernemer. Hij was boer, hij smokkelde wat in de grensstreek en had een winkeltje aan huis. Dit bracht bij elkaar onvoldoende op, dus hij bedacht om mensen te laten kamperen op zijn terrein. In 1917 kwamen de eerste kampeerders en was camping De Geuldert een feit. Na verloop van tijd namen dochter en schoonzoon de camping over, die na de tweede wereldoorlog de camping uitbreidde tot 1 hectare. Later volgden een theetuin, een winkeltje, goede sanitaire voorzieningen en een cafetaria op het campingterrein. In 1972 werd de camping weer uitgebreid, tot 2,5 hectare. Daarmee lieten ze bij overlijden in 1986 en 1987 een mooie camping na, welke op dat moment werd overgenomen door hun enige zoon en huidige eigenaar Ger van Kesteren met zijn vrouw. In 1998 breidden zij de camping nogmaals uit, tot 4 hectare. Daarnaast vernieuwden ze de toiletgebouwen en bouwden een nieuwe winkel en horecagelegenheid. In de laatste jaren is het kampeergedeelte teruggebracht tot de 2,5 hectare die de camping tot 1998 was. De andere 1,5 hectare is nu bestemd voor jaarplaatsen met stacaravans. Daarmee is het een moderne, gevarieerde camping geworden met rust op de plaatsen en gezelligheid in de horeca. Wederom zijn dochter en schoonzoon actief in het bedrijf, dus de toekomst is voorlopig gegarandeerd.

Gisteren was het zo ver, de viering van het honderd jarig bestaan. Vanaf vier uur 's middags was er een receptie. Campinggasten, oud-campinggasten, stamgasten van de horeca en bekenden uit de buurt waren massaal aanwezig om de familie te feliciteren. Cadeau's werden volop gegeven. Uiteraard ontbraken de enorme hoeveelheden planten en bloemen niet, maar er waren ook origineler cadeau's. Als vaste gasten van de camping hebben we een bankje met opschift cadeau gedaan, vergezeld door honderd rode rozen voor de dames en twee bierpakketten voor de heren. Zoals het in een familiebedrijf hoort, verzorgden kleinkinderen en overbuurmeisje een optreden. Twee orkesten waar de eigenaar een deel van zijn tijd buiten de camping mee vult, waren aanwezig voor de muzikale omlijsting. Tot ver in de omgeving waren de gezellige klanken te horen. 's Avonds was het tijd voor feest. Een kermismuzikant wist de sfeer er in te brengen en te houden, daarbij ondersteund door de gratis drank die rijkelijk vloeide. Goede gesprekken, minder goede maar gezellige gesprekken, polonaise, dans en lastig definieerbare bewegingen, alle ingrediënten voor een knalfeest waren aanwezig. Dat werd het ook. Even na middernacht stopte de muziek, was de wijn op en werd het laatste bier getapt. Honderd jaar camping was gevierd, de volgende honderd jaar zijn begonnen.

Geen stijl?

IJsselstein - 14 mei 2017 - Onlangs hebben diverse adverteerders zich terug getrokken van GeenStijl, na een oproep van ruim honderd vrouwen die in een open brief hebben gevraagd kritisch na te denken over de vraag of grote bedrijven hun advertenties wel moeten laten zien in een omgeving vol vrouwenvernedering, racisme en homofobie. Inperking van de vrijheid van meningsuiting, werd het in kringen rond GeenStijl genoemd. Goed gebruik van de vrijheid van meningsuiting, lijkt mij.

Directe aanleiding is een artikel van journaliste Loes Reijmer in De Volkskrant. Zij schrijft over onlinecultuur en waagde het GeenStijl en Dumpert aan te pakken: "Het was dan ook een meevaller dat ik na een middag kijken naar het online poep-pies-bam-boem-poes-pik-kont-tet-tiet-lach-of-ik-schiet-programma Dumpertreeten niet meteen geneigd was om 'femen' op mijn borsten te schilderen en halfnaakt een rondje door de buurt te rennen." Dat vonden de mannetjes van GeenStijl niet zo leuk. De site plaatste haar foto online met daarbij de zin: "Zou u haar doen? Graag alleen antwoorden met seksistische complimentjes." Dit was niet tegen dovemansoren gezegd. De 'reaguurders' plaatsten massaal teksten waar in minder verleidelijke bewoordingen werd omschreven op wat voor wijze ze de journaliste zouden 'doen'. Dit ging zo een honderd vrouwen te ver. Ze vroegen de bedrijven of ze willen hun logo willen plaatsen bij dit soort teksten: "Ze loenst een beetje, geil bij het pijpen als ze mij aankijkt, terwijl ik zeg dat ze echt een lekkere hoer is." Dit soort teksten gaat dan over bekende Nederlanders, vrouwen met een feministische mening of een geloofsaanhang die zijn oorsprong niet in Nederland kent.

Mij lijkt het een zeer terechte vraag. Als mensen een beetje lol willen hebben op internet, is dat prima. Anderen op seksistische, racistische op vernederende toon benaderen, al dan niet sarcastisch bedoeld, is geheel de vrijheid van meningsuiting waar velen terecht trots op zijn. Dat wil niet zeggen dat het getuigt van enige beschaving, goede humor of genuanceerde bijdragen aan een debat. Het is niets meer dan ordinair afzeiken op laag niveau. Dat mensen zich daar goed bij voelen, is prima. Dat Defensie daar personeel werft, lijkt me al minder logisch. Welke doelgroep willen we het land laten verdedigen? Een advertentie van McDonalds naast een tekst over "zaad in haar gezicht spuiten" maakt de saus op de McChicken toch wat minder smakelijk. Het gezinsimago van de Rabobank bevreemdt ook wat onder een reactie over "kokhalzend warm zaad krijgen". Kamerlid Bosma noemt het niet meer adverteren door de overheid op GeenStijl een inperking van de vrijheid van meningsuiting. Dat lijkt me de omgekeerde wereld. Net als GeenStijl, onderdeel van de Telegraaf Media Groep, zelf mag weten wat het publiceert, mag iedere organisatie zelf weten of het er wel of niet adverteert. De vraag stellen of organisaties zich willen vereenzelven met het lage niveau van Bosma zijn vriendjes, zal voor Bosma geen stijl zijn. Mij lijkt adverteren op GeenStijl geen stijl. Zelfs Lodewijk Asscher zag dit goed: "GeenStijl deelt uit en moet dus ook incasseren. Dan moet je niet direct huilie-huilie gaan doen als iemand kritiek op je heeft. De oproep was niet gericht op het kapotmaken van de websites, maar om adverteerders erop te wijzen wat er op die sites gebeurt." Dat die adverteerders vervolgens zelf hun conclusies trekken, valt gelukkig onder dezelfde vrijheid van meningsuiting.

Foute Koningsdag

IJsselstein - 2 mei 2017 - Als iemand nu moet bedenken hoe een staat ingericht moet worden, zou niemand op het idee van de monarchie komen. Het idee om de functie van staatshoofd erfelijk te maken, lijkt in de tegenwoordige tijd een redelijk bezopen idee. Toch is Koningsdag ieder jaar weer een gezellig feestje, al dan niet bezopen.

Met de kroning van Willem Alexander tot koning is Koningsdag verplaatst naar 27 april. Dat is zijn verjaardag, waarmee de traditie om een feestdag te hebben op de verjaardag van de koning in ere is hersteld. Daarvoor was het op 30 april, de verjaardag van toenmalig koningin Juliana. Beatrix is in de winter jarig, zij vond het in het Nederlandse klimaat verstandig de verjaardag van haar moeder als nationale feestdag aan te houden. Dat lijkt een verstandige keuze, de winter is niet het jaargetijde voor gezellige buitenfeestjes. Met het verplaatsen van de dag, zijn wel veel van de tradities hetzelfde gebleven. Utrecht kent zijn vrijmarkt, Amsterdam zijn ongekende drukte, de kleine dorpen en steden vieren het over het algemeen met kinderbraderieën, oude ambachten en kermisattracties. Wat ook hetzelfde is gebleven, is dat de koninklike familie op bezoek gaat in één provincie. Waar dat met Beatrix nog bestond uit oud Hollandse spelen als koekhappen en touwtje springen, is dit met Willem Alexander gemoderniseerd met popmuziek en meer moderne activiteiten. Brabant had dit jaar de eer, Tilburg was de stad die de koninklijke familie mocht ontvangen. O.a. Guus Meeuwis zong de koninklijke familie en het massaal toegestroomde publiek toe, wat garant staat voor een gezellig feest.

Zelf heb ik Koningsdag in Arnhem gevierd. Een aantal jaren terug is het plan ontstaan om ook in Arnhem Koningsdag grootschaliger te vieren, als oostelijk alternatief voor Amsterdam. Dat is goed gelukt, het is nu één van dé hotspots op Koningsdag. Op verreweg de meeste pleinen is muziek, op één plein is markt. Verder zijn de winkels open, wat bij elkaar een gezellige boel oplevert. Op de Trans, een plein aan de zuidzijde van de oude binnenstad, was het Foute Oranjefeest. Organisatoren waren Q Music en Mojo, het was goed gelukt fout publiek te trekken. Zo passeerde mij een Marrokaan in net iets te groot oranje pak met oranje bril, wat ik persoonlijk net iets te geïntegreerd vond. Voor me stond een jongedame in enkel een legging en naveltruitje, gezien de temperatuur waarschijnlijk een enkeltje blaasontsteking. Ook de onvermijdelijke oranje shirts en kroontjes ontbraken niet, op de 364 andere dagen van het jaar ook erg fout. Op het podium stond Wolter Kroes. Viva Hollandia was uiteraard de knaller aan het begin en einde van het optreden, met daartussen andere feesthits en een enkel onbekend nummer. Hij liet geen gelegenheid onbenut het publiek mee te krijgen, wat ook goed lukte. Na zijn optreden hield ik het voor gezien, in de krant las ik dat André Hazes jr die avond nog getrakteerd is op een bierdouche. Het publiek zal toen bezopen zijn geweest, net iets te fout voor de jonge André. Ik zat toen al aan de koffie, zonder oranjebitter. Een fout feest is immers best leuk, maar op tijd vertrekken zonder bezopen te worden is ook goed.

Pinkpop

IJsselstein - 17 april 2017 - Afgelopen vrijdagavond was ik in de schouwburg van Cuijk. De indrukwekkende voorstelling Pinkpop van de Toneelgroep Maastricht en Rowwen Heze maakte indruk voor een vrijwel uitverkochte zaal.

Pinkpop heeft verschillende verhaallijnen die samen komen in één logisch verhaal. De geschiedenis van Zuid Limburg in de vorige eeuw, de rol van het festival Pinkpop daarin en de gevolgen van de ziekte Alzheimer worden treffend neergezet, in een mooie afwisseling van goede muziek, sterke scenes en een emotioneel einde. Bovenal gaat het echter over de liefde. Lies en Wiel heet het stel waar het verhaal om draait. Wiel, gespeeld door Huub Stapel, krijgt de ziekte van Alzheimer. Gaande het stuk wordt dit duidelijk, waarbij ook de gevolgen van deze ziekte pijnlijk duidelijk worden. Via flashbacks die Wiel beleefd, wordt zijn gescheidenis met Wies neergezet. De Lies van nu wordt gespeeld door Henriëtte Tol, de Lies van toen door Suzan Seegers. Laatstgenoemde zingt ook enkele nummers mee met Jack Poels van Rowwen Heze, de Limburgse band die gedurende de gehele voorstelling muzikale intermezzo's brengt. Dit maakt het ontspannen om naar te kijken, terwijl er toch een verhaal met veel diepgang wordt neergezet. De voorstelling duurt twee uur en is zonder pauze, maar dit is geen minuut te lang. Na afloop kreeg de gehele cast terecht een minutenlange staande ovatie.

De voorstelling vond plaats in schouwburg Cuijk. Na een zeer grondige verbouwing is deze schouwburg vorig seizoen weer open gegaan. Het biedt plaats aan een middelgrote theaterzaal, een vlakke vloer schouwcafé, theatercafé, grand café en sociëteit. De voorstelling Pinkpop vond plaats in de theaterzaal, een klassieke zaal met een verhoogd podium, daarvoor ovale rijen met stoelen en een oplopend balkon. Het is gelukt een ijzersterke akoestiek te creëren, gesprekken zijn zonder versterking in de gehele zaal te horen. Onderscheidend is de horeca. Bij voorstellingen met pauze is de drank in de pauze bij de prijs inbegrepen, bij voorstellingen zonder pauze is tegen inlevering van de toegangskaart de eerste consumptie na de voorstelling gratis. Behalve dat dit een mooi gebaar van Brabantse gastvrijheid is, worden wachtrijen hiermee voorkomen. Voor de voorstellingen is het mogelijk om te dineren, een mogelijkheid waar ook ik afgelopen vrijdag gebruik van heb gemaakt. Er is keuze uit twee- en drie gangendiners, met een beperkte doch gevarieerde kaart. Na het diner is het mogelijk rustig te blijven zitten tot de voorstelling begint, maar tussentijds is ook het theatercafé te bezoeken. Ik koos voor het laatste, om zo te zien wat voor publiek binnen kwam. Het was prettig publiek. Ondanks de fotogenieke momenten, bleven de telefoons tijdens de voorstelling in de zak. Pas later zag ik dat fotograferen en filmen niet toegestaan is in de zaal, wat mij betreft een groot pluspunt voor dit theater. Afleiding kon deze indrukwekkende voorstelling niet gebruiken, waardering des te meer.

Objectief, transparant en non discriminatoir

IJsselstein - 9 april 2017 - Europees aanbesteden is in Nederland verplicht voor instellingen die publieke middelen uitgeven. Dat is terecht, maar de balans met prettig zaken doen is niet altijd helder.

Organisaties als ministeries, provincies, gemeenten en publiekrechtelijke instellingen zijn verplicht de contacten aan te besteden. Dit betekent dat dit objectief, transparant en non discriminatoir dient te gebeuren, conform wettelijk vastgestelde procedures. Anders gezegd, ambtenaren mogen geen contracten afsluiten op basis van persoonlijke voorkeur. Iedere onderneming dient evenveel kans te krijgen, ook bestaande leveranciers mogen niet anders beoordeeld worden dan andere inschrijvers. Ik vind deze wetgeving buitengewoon terecht. Het gaat om uitgaven van collectieve middelen, over het algemeen belastinggelden welke weer uitgegeven worden. Deze middelen zijn eigendom van de gehele samenleving, dus het kan niet zo zijn dat persoonlijke voorkeuren van ambtenaren bepalend zijn in de besteding. Daarin is een overheid wezenlijk anders dan het bedrijfsleven. Een ondernemer is immers vrij zijn geld te besteden aan wie of wat hem goed dunkt, persoonlijke voorkeur is daarin geen enkel probleem. Vaak zullen jarenlang opgebouwde relaties een rol spelen, waarin de bekende gunfactor dan bepalend is. Dat met die gunfactor andere bedrijven niet aan bod komen, is de keuze van de vrije ondernemer. Buitengewoon terecht is dat dit met overheidsgeld niet kan en iedere ondernemer evenveel kans dient te krijgen om de opdracht van de overheid te krijgen.

Ook bij mijn werkgever is Europees aanbesteden verplicht. Komend voorjaar lopen de contracten voor afvalverwijdering af, dus deze hebben wij in januari in de markt gezet. Afgelopen weken hebben we de inschrijvingen beoordeeld en gekozen voor een andere inschrijver dan de huidige leverancier. Als projectleider en contractbeheerder kan ik gelukkig zijn met het resultaat. Uit marktoriëntaties bleek dat bedrijven moeite hadden met het duurzaamheidsbeleid wat we als overheidsinstelling voeren, gescheiden afvalverwijdering met maximale recycling is voor bedrijven nog geen gemeengoed. We hadden de keuze gemaakt de aanbesteding zo in de markt te zetten dat inschrijvers uitgedaagd werden toch tegemoet te komen aan deze duurzaamheidsdoelstellingen. Dat is erg goed gelukt, bovendien is het tarief ook nog eens lager geworden dan het was. Een succesvoller aanbestedingsresultaat kan ik mij bijna niet voorstellen. Donderdagmiddag belde ik de sales manager van de huidige leverancier, die de opdracht na ruim twintig jaar dienstverlening niet gegund had gekregen. Nadat ik de boodschap gebracht had, was het even stil. Vervolgens kwam een welgemeende reactie: "Dat is ongelofelijk kut." Ik merkte dat ik het met hem eens was. Bijna vijftien jaar hadden wij samengewerkt, enkele maanden terug nog waren we samen om zes uur 's morgens aanwezig bij een sorteerproef. Op dat moment was de samenwerking constructief als altijd, waarbij de humor ook zeker niet ontbrak. De operationele dienstverlening is twintig jaar lang probleemloos geweest, in zijn inschrijving zat zeker de wil om met ons mee te veranderen richting verduurzaming. Nooit was er een incident, vriendschappen zijn ontstaan tussen zijn chauffeurs en mijn medewerkers. Zijn inschrijving was iets goedkoper dan die van de concurrent, maar op basis van de vooraf gestelde kwaliteitscriteria was hij toch afgevallen. Zo werkt het bij een objectieve, transparante en non discriminatoire gunning van een aanbesteding. Terecht is het zeker, maar een goed gevoel bij dit buitengewoon succesvolle aanbestedingsresultaat had ik toch zeker niet.

Stationszicht

IJsselstein - 3 april 2017 - Gisterenavond heb ik gegeten bij restaurant Stationszicht in Nijmegen. Het was de laatste keer. Na vijftien jaar bestaan te hebben, is het restaurant vandaag niet meer open gegaan. Ik zal het missen.

Wachtende op station Nijmegen, zag ik enkele jaren terug een terras aan de overzijde van het station. Ik bestelde een cola, buitengewoon vriendelijk werd het geserveerd door een charmante Chinese dame. Een week erna kwamen de bitterballen erbij, die zomer werd het terras één van mijn favorieten. Met uitzicht op het stationsplein, was er altijd wat te zien. De serveerster bleek meer dan vriendelijk, altijd in staat tot een fijn gesprek. Binnen was het restaurant karakteristiek. Perzische tapijtjes lagen op de tafels, oud bruin was de overige inrichting. Groot was de tegenstelling met het Chinese personeel, wat ook gold voor de menukaart. Nederlandser kon het niet, met biefstukken, kipgerechten, schnitzels en andere vleessoorten. Geserveerd werd het met aardappels of friet, warme groenten, salade, vers fruit en appelmoes met kaneel. Smakelijker kon het ook niet. Toch was dat niet wat mij meer dan wekelijks deed terugkomen, dat was de ongekende gastvrijheid van de Chinese bediening. "Een mens is daar mens, rijk of arm, 't is daar warm. Geen monsieur of madam maar WC," zong Vader Abraham jaren terug over het kleine café aan de haven. Het had zo kunnen gaan over het kleine restaurant aan het stationsplein.

Metterswane, dat is de naam van het plan wat Stationszicht fataal werd. Het restaurant was gelegen aan de onderzijde van een groot, leegstaand kantoorpand. Mooi is anders, dat is duidelijk. Tijd voor vervanging is dan ook geen overbodige luxe op zo een prominente plek in de stad. Het plan is om er appartementen te bouwen, met een hotel en op de begane grond winkels. Toegegeven, de omgeving zal er van opknappen, net als in omliggende straten gebeurd. Enkele weken terug was de datum van sluiting bekend, ik hoorde het gelijk toen ik binnen kwam: "Heb je het gelezen, we zijn vanaf 3 april gesloten!" Nee, dat hoorde ik op dat moment voor het eerst. De hartelijkheid spatte er vanaf toen ik daarop gelijk reserveerde voor de laatste dag: "Oh, wat leuk, jij ook, alle vaste gasten reserveren!" Gisterenavond tegen zes uur liep ik binnen, mijn vaste tafel was voor me gereserveerd. Dat was maar goed ook, het liep snel vol. De bediening vriendelijk als vanouds, de biefstuk mals als altijd en de sfeer hartelijk zoals het hoort, zo was het ook deze laatste avond. Bij het afrekenen kreeg ik zoals altijd een pepermuntje, met deze keer dank voor de vele bezoeken. Uiteraard liet ik het daar niet bij, een flesje wijn met een kaartje waren er van mij voor de vele gastvrije jaren. Dat moment was nieuw, de lach werd heel even een bijna onzichtbare traan, het gewoonlijk vrolijke gedag zeggen een paar gemeende zoenen. Metterswane, het zal best mooi worden, maar Stationszicht zal ik voor altijd missen.

Campingweer

IJsselstein - 20 maart 2017 - Morgen begint het voorjaar, ook het begin van het campingseizoen. Ik nam afgelopen weekend al een voorproefje.

Nederland is een campingland. Nergens rijden zoveel caravans rond als in Nederland, maar ook het aantal stilstaande caravans is fors. Parken staan vol met stacaravans, varierend van eenvoudige 'veluwemaat' caravans tot luxe chalets met alle luxe die men wenst. Zelf heb ik ook zo een chalet, op camping De Geuldert in Plasmolen. Plasmolen ligt in Noord Limburg, onder de rook van Nijmegen. Het is een toeristendorp bij de Mookerplas, met twee campings, drie jachthavens, drie bungelowparkjes en bijbehorende voorzieningen als restaurants, een midgetgolfbaan en een bowlingcentrum. Camping De Geuldert ligt tussen Plasmolen, het naastgelegen dorp Milsbeek en de beboste Jansberg in. Hierdoor zijn water, bossen en voorzieningen allemaal vlakbij. Of deze ligging honderd jaar geleden ook al zo gunstig was, weet ik niet. Waarschijnlijk was er destijds sprake van een goede voruitziende blik, want de camping bestaat dit jaar honderd jaar. Op 10 juni a.s. gaat dit uitgebreid gevierd worden. Voor mijzelf is het twintig jaar geleden dat ik er voor het eerst een tentje opzette, ook een aanzienlijke periode.

Na afgelopen winter de weekenden thuis en in hotels langs het Pieterpad doorgebracht te hebben, vond ik het afgelopen weekend weer tijd voor een bezoek aan de camping. Het weer werkte niet geweldig mee, zaterdag was letterlijk en figuurlijk de doop van het campingseizoen. Het was mooi weer om 's avonds een goed restaurant op te zoeken, wat ik dan ook gedaan heb. Het werd 'De Kombuis' in Plasmolen, een Nederlands restaurant in het midden van het dorp. Het is typisch een familiebedrijf, met broers in de bediening en de keuken en moeders die de koffie zet. De kaart is gevarieerd, met menu's tegen aantrekkelijke prijzen en à la carte voor de liefhebbers. Ik koos deze keer voor het laatste, met groentesoep als voorgerecht, kalfshaasjes als hoofdgerecht en crème brulee als toet. Het hoofdgerecht werd vergezelld door patat, aardappeltjes, warme groenten en een salade. Smaken deed het als vanouds, dus goed. Met name de crème brulee vond ik erg smakelijk, deze had ik er nog niet eerder gehad. De smaak van het Franse zomer ging langs de smaakpapillen. Even droomde ik weg bij de gedachte aan zon, volle terrassen, vrolijke taferelen en de smaak van crème brulee. Naar buiten kijkend, zag ik het regenen. Nog even, dan kunnen we ook in Plasmolen weer genieten van 's zomers taferelen.

Het rode potlood

IJsselstein - 14 maart 2017 - Morgen is het zo ver, dan mogen we weer kleuren met het rode potlood. De vraag is bij wie we het rondje rood kleuren. Mijn antwoord heb ik even over moeten denken, maar uiteindelijk zweefde ik toch weer dezelfde kant op als voorgaande verkiezingen.

Geen enkele partij verkondigt enkel mijn mening. Iedere partij heeft een aantal standpunten welke ik kan onderschrijven, plus een aantal waar ik het niet mee eens ben. Dat zal voor vrijwel iedereen gelden. Het gaat er dus om welke partij standpunten deelt op de thema's welke ik als kiezer belangrijk vind. Voor mij zijn dat vrijheid en duuurzaamheid. Vrijheid gaat over de manier waarop we in Nederland met elkaar omgaan. Van mij mag iedereen doen en laten wat hij of zij wil doen en laten, met overlast voor anderen als grens. Het klinkt eenvoudig, maar het is een thema waar veel politieke partijen toch anders over denken. Duurzaamheid gaat over het toekomstbestendig maken van Nederland en de wereld om ons heen. De bekende onderdelen van duurzaamheid zijn, in goed Nederlands, people, planet en profit: zorg voor mensen, zorg voor de aarde en zorg voor de financiën. Zorgen voor mensen betekent voor mij dat mensen goede leef- en arbeidsomstandigheden hebben en de gelegenheid krijgen hun verantwoordelijkheid te nemen, met een vangnet als dat niet kan. De zorg voor de aarde is momenteel misschien wel het meest nijpend. Ieder jaar gebruiken we meer grondstoffen dan de aarde in een jaar aan kan. Deze hypotheek op de natuur is even houdbaar, maar niet langdurig. Voor opvolgende generaties hebben we de plicht de aarde leefbaar te houden. Een ander gebruik van grondstoffen, met name van energiebronnen, is daarvoor onontbeerlijk. Geld is randvoorwaardelijk hierin. Zonder gezonde financiën heeft geen enkele organisatie een toekomst, zo ook de overheid niet. Samengevat noem ik de richting Groen Liberaal, dat is echter geen lijst op het stembiljet.

Welke partij heeft uitgangspunten welke hierbij aansluiten? Op welke wijze zijn deze uitgangspunten vertaald in het verkiezingsprogramma? Hoe wordt dit vervolgens in praktijk gebracht? Met antwoord op deze drie vragen kan ik mijn stem bepalen. De eerste ronde was vrij eenvoudig. Socialistische, christelijke en populistische partijen vielen allen af. Op het thema vrijheid staan deze partijen te ver van mij af. Daarmee bleven over, van links naar rechts, GroenLinks, D66 en de VVD. GroenLinks scoorde verreweg het beste op de eerste vraag. De partij streeft een geweldig economisch model na, duurzamer is niet mogelijk. Ondanks de in vorm geniale campagne, uit het zich echter niet in een aansprekend verkiezingsprogramma. In mijn optiek wordt te veel de kant gekozen van mensen die zelf geen verantwoordelijkheid nemen. Het programma van de VVD sprak daarin meer aan, met op een aantal onderwerpen hele pragmatische, maar aansprekende denkrichtingen. Op vraag twee scoorde de VVD daarmee als beste. In praktijk maakt deze partij echter vaak conservatieve keuzes welke ik slecht kan rijmen met het programma. Vraag drie leverde daardoor het derde antwoord op, D66. De uitgangspunten zijn wel heel pragmatisch, het programma op een aantal immateriele onderwerpen weinig duurzaam. Als oppositiepartij is deze partij echter altijd constructief gebleven, in campagnetijd is het niet te beroerd realistische doch impopulaire standpunten te verwoorden. Daarmee laat deze partij wel zien verantwoordelijkheid voor de toekomst van Nederland aan te kunnen, zonder liberale waarden uit het oog te verliezen. Geweldige uitgangspunten, een realistisch programma of praktische politiek, dat wordt dus mijn keuze.

Pak je flyer terug

IJsselstein - 12 maart 2017 - Terwijl Tayyip Erdogan het campagne voeren voor Mark Rutte overbodig maakt, proberen andere politici in het laatste weekend nog kiezers te overtuigen. Er worden volop flyers verspreid. Overtuigend zijn deze niet altijd.

Gisterenmiddag genoot ik van de zon en een cola op een Baarns terras, terwijl voor het terras verschillende politieke partijen campagne voerden. D66 en GroenLinks stonden gebroederlijk naar elkaar op De Brink, de SGP daar achter. ChristenUnie, SP en VVD vormden vlak daarnaast een vreemde combinatie. Het Forum voor Democratie stond er tegenover en het CDA was even verderop aanwezig, in de Laanstraat, de winkelstraat van Baarn. Allen deelden flyers uit, in de hoop dat de tekst op de flyer de laatste zwevende kiezer naar de partij op de flyer toe doet zweven. Zelf vind ik dat een achterhaalde vorm van campagne voeren. Op het wereldwijde web is een veelvoud van informatie te vinden. Wat ik wil weten, kan ik op de website van betreffende partijen vinden. Flyers zijn voor mij niet veel meer dan verspilling van inkt en bomen. Zeker voor partijen die duurzame omgang met grondstoffen nastreven, vind ik het ongeloofwaardig om flyers uit te delen. Aansprekender vond ik de discussies die ik zag ontstaan. Twee actieve leden van D66 spraken winkelend publiek aan en probeerden zichtbaar mensen te overtuigen. Of dat lukte, zullen we nooit weten. Bij de SGP werden passanten aangesproken, ook zij probeerden in discussie te gaan. Dat leek minder goed te lukken, maar de poging was dapper. Andere campagne voerende actievelingen waren vooral met elkaar in gesprek. Als de gesprekken een voorbode van de coalitie-onderhandelingen waren, wordt het een links-liberale samenwerking. De christelijke partijen deden niet mee, waren vooral met zichzelf in gesprek.

Vanmiddag kwam ik thuis en vond ik een flyer in de brievenbus. 'Pak je stem terug', was de tekst die het Forum voor Democratie erop gezet had. Deze chique concurrent van de PVV probeert zetels te verkrijgen met o.a. minder immigratie en het invoeren van bindende referenda. Het idee van bindende referenda is dat politici daarmee gedwongen worden te luisteren naar kiezers. Veel nieuwe politieke bewegingen zijn opgekomen met dit idee, tot nu toe is het niet verder gekomen dan het invoeren van raadgevende referenda. Mij lijkt dat meer dan voldoende. Volksvertegenwoordigers worden gekozen om het volk te vertegenwoordigen. Door die vertegenwoordiging kunnen vervolgens op basis van principes en partijprogramma's weloverwogen keuzes worden gemaakt. Wordt dit niet goed gedaan, kunnen de vertegenwoordigers bij de volgende verkiezingen naar huis gestuurd worden. Daarmee is er in tussentijd alle gelegenheid voor genuanceerde afwegingen, uiteraard met waarborgen als inspraakrondes en twee kamers in het parlement. Een referendum geeft vaak de keuze 'ja' of 'nee', waarbij de 'ja, als...' en 'nee, tenzij...' niet mogelijk zijn. Dat maakt het voor mij een ongeschikt middel om genuanceerde vraagstukken te behandelen. Waar het uiteindelijk om draait, is dat politici naar hun kiezers luisteren. Zelf heb ik een 'ja nee'-sticker op de brievenbus. Dat betekent dat huis aan huis bladen welkom zijn, maar reclame niet. Politieke partijen die zo een sticker niet lezen, luisteren duidelijk niet. Pak je flyer terug, is daarom mijn antwoord aan het Forum voor Democratie.

Wat te kiezen?

IJsselstein - 7 maart 2017 - Nog een week, dan zijn de verkiezingen. Deze gaan over de samenstelling van de Tweede Kamer en zal leiden tot een nieuwe regering. De vraag is of we weten wat we kunnen kiezen.

In de peilingen en debatten zijn er drie onderwerpen die met enige regelmaat terug keren. Het eerste is het eigen risico in de zorg. De linkse partijen willen daar vanaf, waarbij premie- en/of belastingverhoging het middel is om dat te betalen. Vooral de PvdA maakt zich daarmee ongeloofwaardig, het heeft immers in de afgelopen regeerperiode het eigen risico drie maal verhoogd. Het is exemplarisch voor de inzet van de PvdA in deze campagne. Het probeert de verschillen met de VVD te benadrukken, wat enkel lukt door zich af te zetten tegen het gevoerde beleid. Met medeverantwoordelijkheid voor dat beleid, is dat een vreemde keuze. Tweede onderwerp wat tot discussie leidt, is de AOW leeftijd. Nederlanders worden steeds ouder, wat de AOW kostbaarder maakt. Bij invoering van de AOW hadden mensen gemiddeld de laatste tien jaar van hun leven een uitkering, inmiddels is dat meer dan vijftien jaar. Dat betekent dat mensen in ongeveer de helft van hun leven het inkomen voor het gehele leven moeten verdienen. Deze produktiviteit is in praktijk onhaalbaar. Om deze reden is de keuze gemaakt de AOW leeftijd geleidelijk te verhogen. Een partij als 50+ heeft als belangrijkste standpunt het terugdraaien van de AOW leeftijd naar 65 jaar. In de verkiezingskoorts gaan sommige partijen daar in mee, anderen lijken realistischer. Het laatste onderwerp wat tot discussie leidt, is de Nederlandse identiteit. GroenLinks vindt Zwarte Piet er niet bijhoren, het CDA gaat jonge kinderen het Wilhelmus weer leren, de PVV wil alle Marokkanen het land uit hebben, D66 staat voor een zelfmoordpil, de VVD beschermt de joods christelijke tradities, de SGP wil de zondagsrust in ere herstellen en de ChristenUnie is druk met het moeilijk maken van prostitutie. Het is maar goed dat Nederland een coalitieland is, wat er voor zorgt dat na de verkiezingen diversiteit de enige realistische keuze is. Persoonlijk vind ik al deze standpunten over identiteit ridicuul en lijkt de multiculturele samenleving mij een feit. De Nederlandse gebruiken en tradities kunnen daar volgens mij gewoon een dominant onderdeel van zijn.

Waar het niet over gaat, is waar het in werkelijkheid over gaat. Er zijn twee soorten kiezers. Eén groep stemt tegen, wat over het algemeen leidt tot stemmen voor SP of PVV. Dat zijn ingewikkelde stemmen, omdat de parlementaire democratie uitgaat van stemmen vóór standpunten. Tegen stemmen kan niet. Een stem voor de PVV is een stem voor het sluiten van de grenzen, geen stem tegen Mark Rutte of Alexander Pechtold. Gelukkig begrijpen verreweg de meeste kiezers dat en stemmen de meeste mensen voor de standpunten van een politieke partij. Met vier jaar regeren voor de boeg, is de vraag wat het vergezicht is van deze partijen. Onderwerpen als eigen risico in de zorg, de AOW leeftijd en de Nederlandse identiteit zijn niet meer dan een uitvloeisel daarvan. Hoe kijken de partijen aan tegen de vrijheden en verantwoordelijkheden van het individu en de staat? Welke visie hebben partijen op het economisch model en de rol van de overheid daarin? Op welke wijze willen partijen de aarde leefbaar houden voor toekomstige generaties? Welke consequenties hebben de antwoorden op deze vragen voor de praktische politieke vraagstukken van vandaag én morgen? Met beantwoording van deze vragen, is mij duidelijk waar partijen voor staan. Niet enkel het standpunt voor het vraagstuk in de eerste week is dan helder, maar ook de uitgangspunten waarmee de komende vier jaar beleid gevormd gaat worden. Het eerste debat wat hierover gevoerd gaat worden, zal mij meer informatie geven dan alle standpunten welke ik tot nu toe heb kunnen horen.

Van Sleen naar Coevorden

IJsselstein - 5 maart 2017 - Half januari had ik de Pieterpad etappe van Schoonloo naar Sleen voltooid, gisteren was het tijd voor de volgende etappe naar Coevorden. Het werd een mooie dag, welke begon en eindigde in Emmen.

Sleen ligt vlakbij Emmen, alwaar ik een hotel geboekt had. Ik had bedacht 's morgens de bus richting Sleen te nemen en 's middags de trein uit Coevorden terug nar Emmen. Bij de overstap van bus in de morgen, reed de lijn welke ik naar Sleen wilde nemen net weg. Ik koos ervoor toch de auto te nemen en deze later weer op te halen in Sleen. Terug op het station in Emmen, na de wandeling, zag ik dat de bus richting Sleen snel zou vertrekken. Moe van het lopen, vond ik het ook niet erg om nog even in een bus te zitten. Mijn keuze was dus snel gemaakt. Net zo snel vertrok de bus, tot mijn verassing passeerde deze de overstaphalte van die ochtend aan de andere kant van de straat. Schijnbaar was ik die ochtend nog niet zo wakker als ik dacht. Even later stond de bus stil voor een wegopbreking. "Meestal weet een passagier wel een oplossing," hoorde ik de verkeersleiding tegen de chauffeur zeggen. Een oudere dame voelde zich aangesproken, ze leidde de chauffeur naar een weg waar een brommobiel net op past. Niet getreurd, ze wist nog wel een andere afslag. Nadat deze net zo smal leek, legde de chauffeur uit dat hij liever niet in een sloot belandde. Hij koos ervoor om te rijden via de autoweg, waardoor hij uit tegengestelde richting Sleen in reed. Vol verbazing werd de bus aanschouwd door passagiers die deze vanaf de andere kant verwachtten, maar vlakbij mijn auto kon ik weer uitstappen. Met een glimlach reed ik terug naar Emmen, deze keer aan de goede kant van de weg.

De wandeling ging door mooi landschap, waar in Emmen weinig van over was. De plaats ligt als een 8 in het landschap, met aan de zijkant van één van de cirkels het centrum. Behalve dat dit een aparte indeling van de plaats oplevert, leek de stadsvernieuwing ook niet heel goed gelukt. Het centrum heeft oneindig grote parkeerplaatsen. Waarschijnlijk zijn deze er om de 's zomerse bezoekers van Wildlands een parkeerplaats te geven, wat naast het centrum ligt. Het levert grote open vlakten op, die weinig gezelligheid uitstralen. Daartussen staan enkele oude gebouwen, omringd door nieuwbouw. Midden in het centrum is een overdekt winkelcentrum, daarbuiten is het een afwisseling van winkels, horeca en woonflats. Hoewel het winkelbestand zeker niet onaardig was, vond ik het totale gebrek aan samenhang het meest opvallende. Het klassieke gebouw met de flat op de foto, is kenmerkend voor het gehele centrum. Er staan niet alleen maar lelijke gebouwen, maar een mooie foto maken gaat niet lukken. Op ieder punt zal een flat of soortgelijke betonnen kolos in beeld komen. Zelf had ik een hotel aan de rand van het centrum, het Hampshire Hotel Emmen. Ook dit was gelegen aan een winderige parkeerplaats. Binnen was daar weinig van te merken. De kamers waren ruim, de bar gezellig, het ontbijt uitgebreid en het personeel zeer vriendelijk. Het was er goed bijkomen na een mooie wandeling met bijzondere busrit, wat het weekend in het onsamenhangende Emmen toch nog gezellig maakte.

Politiek in de stad

IJsselstein - 20 februari 2017 - Nog ruim drie weken, dan zijn de landelijke verkiezingen. IJsselstein heeft dan een nieuw college, nadat het vorige college onlangs gevallen was.

Gedurende de vorige raadsperiode is besloten tot ambtelijke samenwerking met de gemeente Montfoort. Op 1 januari 2014 is deze van start gegaan, waarmee het aan het huidige college was om deze samenwerking de eerste jaren vorm te geven. Dat is niet goed gelukt. Afgelopen najaar werd de IJsselsteinse gemeenteraad op de dag van een raadsvergadering over financiën geïnformeerd over ontstane tekorten. Dat maakte duidelijk dat het college de situatie niet onder controle had, mede omdat in de gemeente Montfoort de informatievoorziening aan de gemeenteraad wel op orde was. In januari bleek jaarlijks structureel €800.000 euro extra nodig te zijn om de samenwerking voort te zetten. Verantwoordelijk wethouder Huib Veldhuijsen (VVD) trekt zijn conclusies en stapt op. Vervolgens bleek de €800.0000 euro niet te kloppen, er is jaarlijks €1.700.000 nodig. Een motie van wantrouwen volgt, maar de coalitie blijft in stand. Wel wordt een raadscommissie benoemd die de samenwerking strakker gaat volgen. Nadat enkele weken later ook nog een tekort van €1.500.000 boven water komt over gemaakte kosten in 2016, besluiten de overgebleven wethouders van CDA en D66 ook op te stappen. Hiermee is de crisis compleet.

Vandaag is een nieuw akkoord gesloten tussen D66, CDA, GroenLinks en SP. De wethouders van CDA en D66 komen terug, daarnaast komen er wethouders van de twee andere partijen. Veel tijd om nieuw beleid te maken krijgen ze niet, volgend jaar zijn er alweer raadsverkiezingen. Voortzetten van datgene wat goed gaat en puin ruimen in de samenwerking met Montfoort zijn de enige zaken die nog mogelijk zijn. De discussie is of dit een acceptabele zet is. De VVD roept hard dat teruggetreden wethouders niet terug kunnen keren. Hun eigen wethouder was verantwoordelijk voor de samenwerking en heeft de puinhoop laten ontstaan. De andere wethouders hadden andere portefeuilles waar wel succesvol beleid op werd gevoerd. Ze zijn opgestapt als 'erfgenamen van het beleid van de VVD-wethouder'. Het ligt dus iets genuanceerder dan de VVD roept, maar tegelijkertijd is het wel een opgestapt college wat onmiddelijk terug komt. Geloofwaardig lijkt anders. Binnen een college wordt ook collegiale samenwerking verwacht, hoe is deze verlopen? Het zal binnenskamers blijven, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat de blijvende wethouders geen enkele weet hadden van de ontstane situatie. Voor GroenLinks en SP is het een kans. Bij een goede samenwerking in het komende jaar, kan de huidige coalitie waarschijnlijk na de verkiezingen door. De kans is immers gering dat deze vier partijen dan geen meerderheid hebben. Veel zal afhangen van de opvolging van de samenwerking met Montfoort. Wordt deze puinhoop opgeruimd, heeft dit college een knap staaltje werk geleverd. Lukt dat niet, lijkt het mij bij de verkiezingen in 2018 zeker tijd om het behouden pluche in te leveren.

Zorg voor afval

IJsselstein - 12 februari 2017 - Vanmiddag sprak ik iemand die me vertelde druk te zijn op het werk. Mijn ervaring is dat het niet erg is druk te zijn op het werk, zolang het maar leuk is. Zelf ben ik ook druk, een groot deel van mijn tijd met afval. Dat is alles behalve erg, namelijk erg leuk.

Afval is afval en moet zo snel mogelijk vernietigd worden, was jarenlang een gangbare gedachte. In de jaren '70 van de vorige eeuw veranderde die gedachte. Kamerlid Ad Lansink diende in 1979 een motie in die blijvend een stempel zou drukken op het Nederlandse afvalbeleid. De Ladder van Lansink werd een standaard voor omgaan met afval en onderscheidt vijf vormen: preventie, hergebruik, recycling, verbranding en storten. Hierbij heeft preventie de voorkeur en is storten het minst wenselijk. De achterliggende gedachte is dat afval over het algemeen bestaat uit weliswaar gebruikte, maar tevens zeer kostbare grondstoffen. Het opnieuw gebruiken van deze grondstoffen is milieuvriendelijker en vaak ook rendabeler dan het opnieuw delven van grondstoffen. In de eerste jaren werden voornamelijk specifieke, relatief dure grondtoffen uit het afval gehaald, zoals papier en metalen. Later zijn daar stromen bijgekomen als groente-, fruit- en tuinafval en plastics. Ook aan de zorg is deze ontwikkeling niet voorbij gegaan. Er wordt volop afval gescheiden, rekening houdende met de specifieke kenmerken van afval uit de zorg. Net als in huishoudens en andere bedrijven, worden stromen als papier, karton, folies, glas, batterijen, chemicaliën, etensresten, oliën, etc. etc. gescheiden ingezameld en verwerkt. Het grote verschil met huishoudens en andere bedrijfstakken is dat hiermee ongeveer een derde van het afval wordt gerecycled of hergebruikt, terwijl dat elders meer dan de helft is.

I.t.t. andere bedrijfstakken hebben zorginstellingen twee aparte afvalstromen, te weten specifiek ziekenhuisafval en niet specifiek ziekenhuisafval. De eerste betreft al het afval wat infectieus en mutageen is, daarmee is het een afvalstroom die gevaarlijk is voor mens en dier. Het betreft o.a. artikelen welke besmet zijn door patiënten met infecties, anatomische resten en cytostatica. Verreweg het meeste van dit afval wordt verbrand bij de Zavin, een verbrandingsoven welke daar speciaal voor is. In de ziekenhuizen wordt het verpakt in afvalvaten welke luchtdicht afgesloten zijn en na sluiten niet meer open kunnen, zodat het veilig vervoerd kan worden. Bij de Zavin wordt het met verpakking verbrand. Daarmee wordt het zeer veilig verwerkt, maar wordt het nimmer gerecycled. Hiermee gaan dus kostbare grondstoffen verloren, terwijl het ook voor deze stroom niet nodig is. Tegenwoordig zijn er diverse technieken beschikbaar om dit soort gevaarlijk afval ongevaarlijk te maken. Sterilisatie is een oude techniek die ingezet kan worden om een groot deel van het afval weer ongevaarlijk te maken, een andere is bijvoorbeeld superkritische vergassing waarbij afval op hoge temperatuur wordt terug gebracht naar de elementaire stoffen die het in zich heeft. Sommige ziekenhuizen gebruiken een Pharmafilter, waarbij het afval wordt vermalen, via het riool wordt afgevoerd en vervolgens wordt omgezet in energie. Daarmee wordt geen recycling bereikt, maar wel voorkomen dat verpakkingen worden gebruikt en verbrand. De tweede stroom betreft niet specifiek ziekenhuisafval. Dat is restafval uit een ziekenhuis, hetzelfde als huishoudens in grijze en oranje kliko's deponeren. Doordat dit gecodeerd is als afval uit een ziekenhuis, wordt het zelden gerecycled. Verbranding, meestal met energieterugwinning, is hiervoor de meest gebruikte verwerkingsmethode. Ook hiermee gaan veel grondstoffen verloren, o.a. plastics welke vanuit de huishoudens veelal gerecycled worden. De uitdaging is om te komen tot een soortgelijke wijze van recycling te komen als vanuit o.a. huishoudens wordt gerealiseerd. Wet- en regelgeving maakt dat soms lastig. Zo is bijvoorbeeld voor gemeenten geld beschikbaar om plastics te recyclen, terwijl dat voor bedrijven als ziekenhuizen niet beschikbaar is. De aparte coderingen maken het ook niet makkelijker. Waar of niet, alle ziekenhuisafval behoudt de naam van gevaarlijk afval. Sorteren van dat afval, vrijwel altijd ook nog na inzameling nodig om tot recycling te komen, willen maar weinig bedrijven doen met afval uit ziekenhuizen. Zin en onzin scheiden, intelligent scheiden aan de bron, technisch hoogstaande verwerking, goede samenwerking en communicatie, het is allemaal nodig om tot duurzamer verwerking van afval uit ziekenhuizen te komen. Werk is werk, maar deze duurzame uitdaging maakt het in ieder geval zeer boeiend.

Pilletje nodig?

IJsselstein - 11 februari 2017 - Gisteren in het nieuws: het aantal abortussen in Nederland is het afgelopen jaar gestegen. De Rutgers Stichting pleitte daarom voor terugkeer van de anticonceptiepil in het basispakket van de verplichte zorgverzekering. Minister Edith Schippers verwees het voorstel direct richting prullenbak.

In 2015 ondergingen 30.803 vrouwen in Nederland een abortus, 442 meer dan in het voorgaande jaar. Sinds 2008 daalde het aantal abortussen juist ieder jaar licht. Die neergaande trend zet zich dus niet door. Een verschuiving heeft plaats gevonden in de leeftijdsgroep waarbij abortus het meest voorkomt. Voorheen was dat de leeftijdsgroep 20 to 25 jaar, het laatste onderzochte jaar betrof het de leeftijdsgroep 25 tot 30 jaar. Ineke van der Vlugt van Rutgers zegt daarover het volgende: "We weten nu nog te weinig over de oorzaken. Eén daarvan zou kunnen zijn dat anticonceptie voor sommigen te duur is. Het zou zeker helpen als anticonceptie weer standaard wordt vergoed." Ze kent de oorzaken dus niet, maar ongeacht die oorzaken denkt ze de oplossing te weten. Dat lijkt mij heel bijzonder, erg onderbouwd komt het in ieder geval niet over. Door met deze quote op de voorpagina van een aantal grote dagbladen te gaan staan, wordt wel stemming gemaakt. De mening van een deskundige van een geronommeerde stichting wil namelijk weleens invloed hebben op de meningen van anderen. In dit geval lijkt mij dat uitermate kwalijk. De uitspraak is namelijk niet alleen slecht onderbouwd, maar ook simpelweg niet waar.

Het wel of niet opnemen van de anticonceptiepil in het basispakket zitten twee elementen aan, een principiële en een praktische. De principiële vraag of anticonceptie een individuele verantwoordelijkheid is, of een individueel risico met dusdanige financiële impact dat een collectieve regeling zoals een verzekering noodzakelijk is. De vraag stellen is hem bijna beantwoorden. Een anticonceptiepil kost zo een zes euro per maand, bij een regelmatig sexleven is het gebruik van condooms duurder. De financiële impact is dus zeer gering. Daarnaast is anticonceptie geen risico als het oplopen van een ziekte, maar een bewuste keuze. Principieel lijkt er dus geen reden de pil in het basispakket op te nemen. De tweede vraag is of het in praktijk zou helpen om het aantal abortussen te doen afnemen. Het argument daarvoor is dat vrouwen de zes euro per maand niet kunnen betalen. Mocht het in het basispakket komen, valt dat bedrag zeer ruim onder het eigen risico. Vrouwen in de vruchtbare leeftijd gebruiken dat eigen risico zelden volledig, hoge ziektekosten komen vooral voor op hogere leeftijd. Enkel voor dat kleine percentage vrouwen dat het eigen risico wel volledig gebruikt, zou het dus in praktijk verschil maken. Het ridicule in het verhaal is dat van dat kleine percentage, een substanbtieel deel wordt gebruikt voor vruchtbaarheidsbehandelingen. Vrouwen die deze behandeling krijgen, zullen zeker geen abortus laten plegen. Daarmee blijft er slechts een hele kleine groep over die zes euro per maand kwijt is aan de anticonceptiepil, terwijl deze bij opname in het basispakket wel vergoed zou worden. Ook voor deze kleine groep geldt dat ook zonder opname in het basispakket het de goedkoopste vorm van anticonceptie blijft. Gratis is leuk, maar koopgedrag wordt ook beïnvloed door andere prijsverschillen. Iedere vrouw die rationele overwegingen maakt op basis van prijs, zal nu ook de anticonceptiepil gebruiken. Er zullen ook andere overwegingen zijn, maar die zullen niet anders zijn als het gratis wordt. Samenvattend zal vrijwel geen enkele vrouw voordeel hebben van de pil in het basispakket. Die kleine groep vrouwen die wel voordeel heeft, heeft nu enkel zes euro per maand minder voordeel. Hoe iemand in deze wetenschap kan beweren dat vergoeding van de anticonceptiepil met zekerheid gaat leiden tot minder abortussen, is mij een raadsel.

Sexting

IJsselstein - 6 februari 2017 - Morgen is het Safer Internet Day. Op deze dag wordt in meer dan honderd landen aandacht gevraagd voor veilig internetgebruik door jongeren. Sexting, het elkaar showen van pikante beelden, is daarbij een onderwerp wat volop aandacht krijgt.

Internet is groot geworden met sex. Zoals met veel produkten het geval is, is sex gebruikt om mensen naar internet toe te lokken. Technologie is onwikkeld met foto's, films, chatsites en andere sexueel georiënteerde websites. Later heeft het internet zich ontwikkeld tot wat het nu is, met zeer veel commercieel interessante toepassingen waarvan de meeste niets met sex van doen hebben. Wat in al die jaren niet is veranderd, is dat jongeren expirimenteren met sex. Anders dan twintig jaar terug is dat internet ook hiervoor gebruikt wordt. Onderzoeksresultaten geven aan dat twee tot acht procent van de jongeren weleens expliciete beelden deelt via het internet. Vandaag was Safer Internet Centre Nederland in het nieuws met het bericht dat via screenshots ook beelden van Snapchat bewaard en gedeeld kunnen worden. Het idee was om jongeren daarvoor te waarschuwen, wat mij een onderschatting van de kennis van jongeren lijkt. In een collumn van Sylvia Witteman las ik dat zij haar kinderen de tip gaf foto's van gezicht of lichaam te delen als ze dat willen, maar nooit foto's waar beiden opstaan. Dat lijkt mij persoonlijk al meer aansluiten bij de belevingswereld van de gemiddelde tiener. Tegelijkertijd lijkt verstandige omgang met privé beelden mij anders, maar daar kunnen meningen over verschillen. Waar het natuurlijk om gaat, is dat tieners moeten leren wie wel en niet te vertrouwen zijn. Via een naaktfoto op het wereldwijde web leren dat mensen niet te vertrouwen zijn in het voor zichzelf houden van foto's, is echter een les die niemand gegund is.

In theater Pantalone is komende twee weekenden een toneelstuk van theaterstischting Kwibus over dit onderwerp te zien, genaamd Girls like that. Het gaat over een klas op een middelbare school. Meiden die elkaar al kennen vanaf de kleuterschool zitten ook daar weer bij elkaar. Iemand krijgt een naaktfoto van medeleerling Scarlett. In een mum van tijd is de foto via appjes over de hele school verspreid. Het is het nieuws van de dag. Iedereen heeft daar zo zijn mening over, ook de jongens. Er doen de wildste geruchten te ronde. Maar hoe staat Scarlett hierin? Zullen we het haar vragen? Liever geen contact, je wordt al snel geassocieerd met zo’n meisje zoals zij. Toch maakt iedereen zich ongerust als Scarlett niet op school komt. Veertien jongeren spelen dit stuk van schrijver Evan Placey. Komend weekend is het te zien op vrijdag- en zaterdagavond, het weekend erna op zaterdagavond en zondagmiddag. Op zondag ben ik achter de bar te vinden, netjes gekleed, benieuwd naar de reacties die het stuk gaat opleveren. Ik ben benieuwd wat het effect gaat zijn.

Onguur klimaat?

IJsselstein - 25 januari 2017 - Een week terug heeft de Verenigde Staten o.l.v. Barack Obama een half miljard dollar toegekend aan het Green Climate Fund om arme landen te steunen in de voorbereiding op klimaatverandering. Vandaag heeft de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump het Amerikaanse Milieuagentschap bevolen om hun pagina over klimaatverandering offline te halen. Er kan veel veranderen in een week tijd, de vraag is welke klimaatverandering Nederland wil.

Klimaatproblematiek is geen eenvoudig verhaal. De laatste Elfstedentocht is twintig jaar terug, maar verder merken we in het dagelijks leven bar weinig van klimaatverandering. Oorzaken en gevolgen zijn niet eenvoudig te duiden, vaak zijn meerdere interpretaties mogelijk. Dat maakt het ook mogelijk de problemen te ontkennen, wat het leven in en de problemen van de huidige tijd vele malen overzichtelijker maakt. Klimaatproblematiek staat echter niet op zichzelf, parallel aan deze problematiek zijn ook milieuproblemen en economische bedreigingen te benoemen welke wel begrijpelijk zijn. Vaak zijn deze even zorgelijk. Twee voorbeelden zijn luchtverontreiniging en grondstoffenschaarste. Alles wat ademt heelft last van luchtverontreiniging, zo ook de mens. Minder uitstoot van schadelijke stoffen is goed voor het klimaat, maar op korte termijn ook prettig voor de ademhaling van de mens. Mocht iemand dat niet snappen, verdient het de aanbeveling om met een flinke verkoudheid goed in te ademen op de A10 en daarna door te rijden naar het strand. Grondstoffenschaarste is ook zo een tastbaar onderwerp. Aan de pomp zijn de olieprijzen momenteel relatief laag, wat op de gehele oliemarkt geldt. Hiermee zijn alternatieven voor olie slecht terug te verdienen, dus op lange termijn is deze lage prijs goed voor olie producerende landen. Eenieder kan echter begrijpen dat er een einde komt aan de olie die uit de grond komt, nog los van de vraag of we afhankelijk willen zijn van olie producerende landen. Met een gebrek aan olie komen niet alleen voertuigen stil te staan, ook alle plastic produkten zijn dan niet meer te produceren. Een zoektocht naar alternatieven is daarmee niet alleen goed voor klimaat en milieu, maar ook voor economische ontwikkeling.

De Verenigde Staten gaat deze ontwikkeling de komende vier jaar niet doormaken, zoveel is duidelijk. Protectionisme is het antwoord op de huidige problematiek, wat op korte termijn zeker tot economische opleving kan leiden. Op lange termijn is het verhaal anders. Ten eerste leiden importbeperkingen bijna per definitie tot exportbeperkingen en vrij snel daarna tot beperkte innovatie. Die innovatie is immers niet nodig in een land waar concurrerende technologieën uit het buitenland geen kans maken. Op korte termijn kan een land prima functioneren zonder technologische vooruitgang. Op lange termijn zijn die technoligieën echter onontbeerlijk voor economische groei. Daarbij komt het ontkennen van milieuproblematiek, welke milieuvriendelijke innovatie onmogelijk maakt. Zo wordt de zoektocht naar alternatieve grondstoffen niet gestimuleerd met ontkenning van grondstoffenschaarste. Hiervoor geldt hetzelfde als voor technologische ontwikkeling. De komende jaren kan een land prima functioneren met olie als belangrijkste grondstof. Op lange termijn zullen alternatieve grondstoffen de motor voor de economie worden. In een land als China wordt dat uitstekend begrepen. Nu al heeft dit land de leidende positie in technologische vernieuwing overgenomen van de westerse wereld. Vergeleken met Shanghai, lijken Silicon Valley en Eindhoven prehistorische dorpen. De volgende stap zal zijn dat China leidend wordt in de wereldeconomie. Voor Nederland is de vraag wat wat wij willen. De meest eenvoudige mogelijkheid is het Amerikaanse voorbeeld volgen, wat we al decennia lang doen. Onaangename bijkomstigheid is wel dat Nederland zelf weinig grondstoffen heeft en vooral geld verdient met export, internationale distributie en creativiteit. Economische opleving zal hier op korte termijn daarom al beperkt zijn. Een veilig gevoel zal het wel geven, opgesloten achter de dijken. Dat daarna die dijken overstromen, is nu nog niet te merken. Toch is dat wat we moeten voorkomen, willen we ook toekomstige generaties een goed leven geven. Open stellen van grenzen voor samenwerking op technologisch gebied, ruimte geven aan concurrentie en stimuleren van innovaties om de klimaatverandering tegen te gaan, leiden tot onzekerheid en daarmee onveilige gevoelens in de eerste jaren. Pas daarna zullen technologische vernieuwingen, bedrijven met concurrentiekracht en gebruik van alternatieve grondstoffen letterlijk én figuurlijk leiden tot een beter klimaat. Dat is dan wel het klimaat waarin het prettig leven is, die de stormen op de weg er naartoe waard zijn. Laten wij daarom als Nederland erkennen dat de wijsheid niet meer uit het westen komt en kiezen voor voorspoed door vooruitgang.

Wie met wie

IJsselstein - 22 januari 2017 - Gisteren was ik in Dordrecht. Symphatisanten van de SP waren aan het flyeren, ondertussen een gezellig praatje makend met leden van D66. Het leek me een vreemde coalitie, maar goed dat dit mogelijk is in een democratie. Over een kleine twee maanden weten we wie de meeste zetels heeft gewonnen. Echt veel zullen het er voor geen enkele partij zijn. Daarvoor is het Nederlandse politieke landschap te veel verplinterd.

Afgelopen week is de Amerikaanse president Trump aan zijn taak begonnen. Hij nam een aftrap met een ongekend felle toespraak voor een relatief klein publiek. De man is gekozen met een minderheid van stemmen, wat in een democratie met districtenstelsel goed mogelijk is. Het is een totaal andere situatie dan in Nederland, waar de regering niet rechtstreeks wordt gekozen. Na de verkiezingen voor de Tweede Kamer kunnen de gekozen partijen in onderhandeling. Na geslaagde onderhandelingen beëdigigt de koning een nieuwe regering. Wat het meest democratisch is, kan lang over gesproken worden. Duidelijk is wel dat het Nederlandse systeem leidt tot een parlement waar werkelijk alle meningen vertegenwoordigd zijn. Het heeft zijn charme, maar maakt het formeren van een regering niet eenvoudiger. Veel van de huidige discussies gaan daarom al over de coalities welke na de verkiezingen gevormd kunnen worden. De inhoud wil daarbij nog weleens vergeten worden. Verkiezingsprogramma's zijn geschreven en doorberekend, kieswijzers geven advies op basis van quotes uit die programma's, maar de werkelijke inhoud en wel of niet aanvaardbare compromissen krijgen in de media erg weinig aandacht.

In de landelijke media wordt de inhoud voornamelijk behandeld tijdens de verkiezingsdebatten op televisie. RTL is één van de zenders die zo een verkiezingsdebat organiseert, met de vier partijen die het hoogst scoren in de peilingen. Nu al is duidelijk dat op basis daarvan VVD, PVV en CDA deel kunnen nemen aan dit debat. Onduidelijk is of D66, GroenLinks, SP of PvdA als vierde partij aan kan schuiven. Een van de ideeën is daarom om vooraf een debat met deze vier partijen te organiseren en de winnaar van het debat mee te laten doen aan het debat met VVD, PVV en CDA. Hiermee krijgen in ieder geval alle redelijk grote partijen een kans om aan debatten op de landelijke televisie mee te doen. Mij lijkt het een aardig idee, maar dan lijkt het me nog interessanter om het idee verder door te voeren. Voor kiezers is een debat tussen bijvoorbeeld PVV en GroenLinks niet heel interessant. Geert Wilders en Jesse Klaver zullen geen kiezer bij elkaar weghalen, maar beiden de mogelijkheid aangrijpen verschillen uit te vergroten. Daarmee kunnen beiden stemmen winnen van partijen die niet meedoen. Voor het grote debat voorrondes met gelijkgestemde partijen, lijkt mij daarom vele malen interessanter. Laat GroenLinks maar in discussie gaan met de Partij voor de Dieren, het CDA met de ChristenUnie en de PVV met het Forum voor Democratie. Duidelijk wordt dan of de verschillen werkelijk marginaal of substantieel zijn, en in welke nuances de verschillen tussen de partijen zitten. Hoe verschillend denken de partijen over zaken die ze zelf niet agenderen, waar zit nou echt het verschil in de thema's waar betreffende partijen zich mee profileren? Als tijdens zo een debat blijkt dat de verschillen minimaal zijn, kan de kiezer altijd nog op basis van kleur shawl, meest humoristische tweet of mooiste ogen zijn keuze maken. De inhoud of het gebrek daaraan heeft dan wel een kans gehad, waar het nu nog blijft hangen in korte quotes over de vraag wie wel of niet met wie wil.

Van Schoonloo naar Sleen

IJsselstein - 15 januari 2017 - Gisteren was het weer zo ver, tijd voor de volgende etappe van het Pieterpad. Deze liep van Schoonloo naar Sleen. Het was het weer niet om door het bos te struinen, maar de fietsknooppunten boden een mooi alternatief Pieterpad.

De vorige etappe eindigde bij restaurant Hegeman in Schoonloo, dus logischerwijs begon de etappe daar deze keer ook. Schoonloo lag er schitterend bij, tussen de bossen en heidevelden welke wit waren van de sneeuw. Het maakte de bospaden waar het Pieterpad overheen ging echter slecht begaanbaar. De fietsknooppunten boden uitkomst, deze liepen over mooie, grotendeels schone fietspaden. De eerste plaats op de route was De Kiel, het noordelijkste gehucht van de gemeente Coevorden. Dat is dan weer één van de twee zuidelijkste gemeenten van Drenthe. Vanaf De Kiel gingen de knooppunten door de bossen, met een bocht om Schoonoord heen. Vlak voor Sleen kwam de route de bossen uit, in een landbouwgebied met voornamelijk akkerbouw. Zo zonnig als het aan het begin van de route was geweest, zo stevig sneeuwde het daar. Ik vond het dus alles behalve erg Sleen te bereiken. Daar aangekomen, bleek het een mooi groen dorp met slechts één horecagelegenheid. Deze was gesloten, maar gelukkig stond er een bord richting bushalte. Deze was snel gevonden, waarna de bus me weer naar restaurant Hegeman bracht. Op het menu stond brood met hete kip, die smaakte me uitstekend.

Mijn hotel was hotel 'Abdij De Westerburcht' in Westerbork, zeven kilometer van Schoonloo. Westerbork staat bekend om het kamp Westerbork, maar dat ligt enkele kilometers buiten het dorp. In het dorp zelf is weinig te merken van deze zwarte bladzijde uit de Nederlandse geschiedenis. Het is een typisch Drents toeristendorp. In het centrum ligt een Brink, daar omheen diverse winkels, restaurants en hotel 'Abdij De Westerburcht'. Een abdij is een mannen- of vrouwenklooster, dat is het hotel uiteraard niet. Wel komen in het hotel accenten van kloosters terug, in kleurstelling, keuze van meubilair en gotische vormen van ramen, spiegels, etc. Zeker niet passend bij een mannen- of vrouwenklooster, is een sauna. Deze hoort wel bij het hotel, is gelegen aan de andere zijde van de parkeerplaats. Na het wandelen in de sneeuw, was het er gisterenmiddag heerlijk opwarmen. Het bleek een kleine sauna, met twee saunacabines en een Turks stoombad. Koffie, thee en frisdrank was aanwezig in een kleine pantry en kon gratis gepakt worden. Als eerste koos ik voor het Turks stoombad, wat zich snel met stoom vulde. Snel daarna kwam ook een dame binnen. "Ik zie niks", zei ze. Een kleine vijf minuten later was alles weer zichtbaar, maar daarmee daalde ook de temperatuur. Beiden verlieten we het stoombad. Ik stapte over naar een saunacabine, waar de temperatuur wel constant was. De spieren werden goed warm, het laatste luie zweet kwam eruit. Afkoelen deed ik daarna op het dakterras. Na 's morgens in de koude sneeuw gewandeld te hebben, was het een mooie ervaring om het ook nog even warm te hebben in de sneeuw.

Focus op vrijheid

IJsselstein - 8 januari 2017 - Afgelopen dagen waren twee reacties op terrorisme in het nieuws: de paus past zijn leven niet aan, onze zuiderburen willen controle op grensoverschrijdend bus- en treinverkeer invoeren. De paus lijkt op de goede dingen te focussen.

Het plan van onze zuiderburen is om eenieder die met het openbaar vervoer de grens over gaat een aantal formulieren in te laten vullen. Een ticket zou altijd op naam gekocht moeten worden, bij in- en uitstappen zouden ticket en paspoort gecontroleerd moeten worden. Op de formulieren zou het een en ander over reisdoel en bagage opgenomen kunnen worden. Het idee zal zijn dat de passagier geweigerd kan worden als bomaanslag als reisdoel ingevuld wordt en semtex als bagage. Dat moet het openbaar vervoer dan veiliger maken. Of dit daadwerkelijk bereikt wordt, is maar de vraag. Weinig passagiers zullen immers dit reisdoel invullen. Wordt iets anders ingevuld, is het verdomd lastig te achterhalen wat iemand echt komt doen. Een terrorist die anoniem een bus wil opblazen, kan altijd nog de stadsbus nemen. Wat het wel doet, is de mobiliteit van mensen inperken. Voor een jaarlijkse vakantie zal de registratie niet zo een punt zijn. Anders is dat voor dagelijks grensoverschrijdend verkeer van forensen en winkelend publiek. Voor de forens wordt de auto wel heel aanlokkelijk, voor het winkelend publiek die webwinkel die ook goedkope buitenlandse produkten heeft. Dat laatste maakt de steden in de grensregio een stuk minder gevarieerd en aantrekkelijk. De maatregel bereikt dus exact het tegengestelde van wat we willen, namelijk aangenaam leven in vrijheid. Dat is wellicht aanvaardbaar als het risico op een zeer onaangename dood wordt ingeperkt, maar dat lijkt niet meer dan illusie.

De paus denkt anders over deze problematiek. Eén van zijn voorgangers is slachtoffer geweest van een aanslag, andere voorgangers reisden in een pausmobiel met pantserglas of zwaar beveiligde limousines. Hij tourt zelf liever met zijn blauwe, onbeveiligde Ford Focus door Rome: "Misschien ben ik wel roekeloos, maar ik heb geen angst voor mezelf. Wel ben ik altijd bezorgd over de veiligheid van de mensen die met me meereizen en de mensen die ik ontmoet in de landen die ik bezoek. Het risico op een gevaarlijke gek blijft altijd bestaan. Maar ik vertrouw op de Heer." Die laatste is dezelfde uit wiens naam al eeuwen lang aanslagen gepleegd worden, hoewel de naam van die heer wat wisselt met de religie die gehanteerd wordt om de aanslag te rechtvaardigen. Dat aspect maakt de uitspraak misschien wat naief. Toch kunnen de Belgische politici een voorbeeld nemen aan de achterliggende gedachte. Niet toegeven aan angst, geeft onmiskenbaar blijk van leiderschap. Het risico op een gevaarlijke gek blijft altijd bestaan, wat we ook doen. Zolang we ons leven er niet op aanpassen, hebben we er het minste last van. De paus rijdt vrij rond in zijn Ford, laten wij dat vooral ook blijven doen in trein en bus.

Goede voornemens?

IJsselstein - 1 januari 2017 - De bubbels en oliebollen zitten achter de kiezen, vuurwerkliefhebbers hebben zich als vanouds gemuteerd in vuurwerkslachtoffers en morgen is het voor velen tijd om zoenende collega's te ontwijken. De jaarwisseling is weer geweest, zoals ieder jaar is de vraag wat komend jaar gaat brengen.

Daar aan voorafgaand is natuurlijk de vraag hoe 2016 de geschiedenisboekjes in kan. Het begon en eindigde met bizar nieuws van onze oosterburen. Op nieuwjaarsnacht waren er massaal aanrandingen en verkrachtingen op het Domplein in Keulen, enkele dagen voor kerst werd een vrachtwagen als moordwapen ingezet op de kerstmarkt bij de Gedächtniskirche in Berlijn. Tekenend vind ik dat twee dagen later de markt weer open ging: "We moeten hoe dan ook open", zei één van de standhouders. "Ze krijgen ons er niet onder." Terreur en criminaliteit is van alle tijden, maar dit is natuurlijk waar het om gaat. Met deze kracht is het niet de terreur, maar de wilskracht welke overleeft. In Nederland was het sluiten van de V&D een belangrijk nieuwsfeit. Na jarenlang prominent aanwezig geweest te zijn in alle grote steden en winkelcentra, sloot deze keten de deuren. Inspelen op het online winkelen, met andere functies voor fysieke winkels, was niet gelukt. Er was een website, maar deze kampte vooral met het grote aantal aankopen wat geretourneerd werd. De winkels waren nog steeds geweldig om te kijken, maar kopen deden mensen daarna bij Bol.com. Het enige onderdeel wat wel goed liep, was de horecatak La Place. Het goede nieuws is dat deze overgenomen is door Jumbo, het andere goede nieuws is dat de meeste winkellokaties alweer ingenomen zijn door andere ketens. Het staat symbool voor deze tijd. Grote zekerheden verdwijnen, maar er komen ook kansen voor mensen die doorzetten. De vraag is wie de tijd maken, de slachtoffers van de verdwijnende zekerheden of de standhouders die hoe dan ook open gaan.

Het jaar 2017 zal met zekerheid een voor Nederland politiek belangrijk jaar worden, in maart zijn er verkiezingen voor de Tweede Kamer. De discussies binnen de partijen zijn gevoerd, de lijsttrekkers gekozen. Komende maanden zal de campagne gevoerd worden. In de media gaat deze tot nu toe over immigratie, terreur en criminaliteit, bij voorkeur in samenhang. De boze blanke man als slachtoffer doet het goed in het nieuws. Er zijn partijen die daar wel bij varen. Interessant wordt of dit ook de onderwerpen in de campagnes zullen zijn. Objectief gezien leven we immers in een veilig land waar het zeer goed toeven is, met minder criminaliteit dan we enkele jaren terug nog gewoon waren. Uitdagingen op lange termijn zijn van en geheel andere orde, zoals de ontwikkeling van milieu en economie. Grondstoffen worden schaarser, de mobiliteit zit aan de grenzen van de mogelijkheden binnen de huidige infrastructuur, de vraag naar gezondheidszorg neemt meer toe dan de economie kan groeien. Hierbij is mondialisering een feit. Grenscontrole of niet, met het wereldwijde web is de wereld al jarenlang niet meer dan één groot dorp. Hoe richting gegeven gaat worden aan deze ontwikkelingen, is wat echt belangrijk is voor de toekomst van Nederland. Wint het slachtoffer van de verdwijnende zekerheden, of gaan we met open vizier de grote uitdagingen van deze tijd tegemoet? Een goede discussie over hoe we dat laatste gaan doen, lijkt mij beste voornemen voor de campagne 2017.