EVS.NU Edwin's homepage

IJsselstein - 27 december 2011 - Nog enkele dagen, dan kan 2011 bijgeschreven worden in de geschiedenisboeken. De toekomst zal uitwijzen of het een eervolle vermelding wordt.

Politieke uitspraak van het jaar was: "Doe eens normaal, man." Zoals met veel politieke uitspraken is er weinig gevolg aan gegeven. In het nieuws voerde de crisis de boventoon. De kranten stonden vol met problemen rondom de euro. Nooit zijn in een jaar tijd zoveel Europese topontmoetingen geweest. De berichten hierover werden steeds meer gelezen via apps op tablet pc's en vergelijkbare gadgets. Crisis of niet, massaal werd geld uitgegeven aan de nieuwste speeltjes van Apple, Samsung en andere electronicagiganten. Voor veel mensen betekende dit ook meer contact via social media. Gelukkig bleef het daar niet toe beperkt. Ook de omzet in de horeca nam toe. Of dit dankzij of ondanks het toegenomen gebruik van social media was, is niet bekend. Wel bekend is dat in de Arabische wereld heel andere afspraken werden gemaakt via Facebook en concurrenten daarvan. Masaal ging men de straten en pleinen op om te demonstreren tegen onderdrukking. Khadaffi en kornuiten hadden het nakijken. De rest van de wereld kijkt toe om te zien wat voor regimes er voor in de plaats gaan komen.

In de sport zijn oneven jaartallen altijd rustig, omdat er dan geen grote toernooien als Olympische Spelen zijn. Ook voor mij was dit oneven jaartal een jaar zonder spectaculaire gebeurtenissen. Genoten heb ik desondanks wel. Het was het eerste jaar met een seizoensplaats in Plasmolen, wat een half jaar i.p.v. drie weken feest en gezelligheid betekende. Ook in theater Pantalone was weer meer dan voldoende te beleven, met schitterende voorstellingen als "Mooie Wolven". Afgelopen dagen in Parijs waren een mooie aanzet voor de laatste week van het jaar. Mijn goede voornemen voor komend jaar is om weer vaker op stap te gaan, zowel letterlijk met de wandelschoenen aan als figuurlijk voor de gezelligheid. Via deze website zal ik jullie lastig blijven vallen met de avonturen die ik daarbij ga beleven. Voor de komende dagen wens ik jullie veel smakelijke oliebollen en behoud van alle vingers toe!

Parijs - 25 december 2011 - Foie de gras, zwaardvis met aardappeltjes en crème brulee vormden vanavond het meer dan uitstekende kerstdiner in restaurant "Le Relais de la Butte". Vanmiddag heb ik vooral veel fotograferende mensen gezien.

Het plan was om vandaag Mona Lisa diep in de ogen te kijken. Het Louvre bleek echter gesloten op deze kerstdag, waardoor dat niet doorging. Op het plein voor het Louvre was het er niet minder druk om. Drommen toeristen bevolkten het plein, waarbij fotosessies rondom de glazen pyramide de belangrijkste bron van vermaak waren. Vooral Aziaten vermaakten zich met poseren en fotograferen. Zelf had ik plaats genomen op het enige terras voor het Louvre, om alle poses van de fotomodellen in de dop goed te bewonderen. Mona Lisa miste ik niet, echte mensen kijken blijft het betere vermaak.

Na mijn expresso afgerekend te hebben, heb ik net als andere toeristen een rondje toeristisch Parijs op zondag gedaan. Rondom de Notre Dame waren nog redelijk veel winkels open en heerste een gezellige drukte. Foto's werden ook daar en masse gemaakt, hoewel er minder geposeerd werd. Later op de middag was ik bij één van de weinige attracties welke open was, de Eiffeltoren. Lange rijen mensen stonden in de rij voor trap en lift. Zelf stond ik op het uitzichtpunt aan de overkant van de Seine. Ook hier werd weer massaal geposeerd. Het meest populair was de foto waarbij tegen de toren aan geleund werd. Ik ben benieuwd hoeveel mensen die foto thuis koesteren als uitbarsting van originaliteit en creativiteit. Nadat ik nog even van een verlichte Eiffeltoren had genoten, heb ik de metro teruggenomen naar station Blanche. Dat ligt vlakbij mijn hotel, voor de Moulin Rouge. Het was ook daar druk op straat. Flitsen deed het continue, voor in grote getale aanwezige poserende toeristen.

Parijs - 24 december 2011 - Vier avonden Parijs betekent vier dagen Franse keuken. Deze staat interntionaal zeer goed bekend door extreme diversiteit. Mijn ervaringen zijn niet anders.

De eerste avond heb ik niet lang gezocht. Recht tegenover het hotel zit Frans restaurant "Le Relais de la Butte" wat er goed uit zag. Dat was niet het enige, het was ook erg goed. De malse kippenbout op mijn bord was voorzien van kruiden welke Albert Heijn ongetwijfeld niet in het assortiment heeft, maar wel extreem goed smaakte. De prijs was fors, maar zeker in verhouding tot het geboden eten en de professionele bediening. Anders was dat de tweede avond, ik had een eetcafé in een toeristisch straatje gekozen. Het kostte niet veel, maar was daarom niet minder. Eenvoudig maar goed zou mijn omschrijving zijn van de soep, steak met frites en chocolademousse welke ik daar gegeten heb. Het extreme zat in de bediening, welke vrolijk zingend en swingend de klanten bediende.

Vanavond had ik gekozen voor een restaurant "Au Cadet de Gascogne" aan de Place du Tetre. Het had alles wat te verwachten is in een Frans restaurant op een toeristische hotspot. De extreme diversiteit van de Franse keuken werd waargemaakt op mijn bord. Avacado met garnalen vormden het voorgerecht, lamsbout met ratatouille het hoofdgerecht en crèpe met chocoladesaus het nagerecht. De combinaties mogen bijzonder zijn, ze waren een feest voor de smaakpapillen. Feestelijk was ook de bediening. Louis de Funes speelde een professional vergeleken met de wijze waarop de ober acteerde. Het indekken van de tafel volgde na het brengen van het voorgerecht, onthouden van de bestelling vroeg wat herhaling, talenkennis was uitsluitend binnensmonds aanwezig en bij de keuken liet hij het glaswerk sneuvelen. Tragisch komisch was de wijze waarop zijn collega hem corrigeerde, evenals de prijs van het geheel. Zoals gebruikelijk op toeristische hotspots was het eten betaalbaar en kostte de drank het dubbele van de hoofdprijs. Dat was dus eens maar nooit meer, voor het kerstdiner morgenavond ga ik niet verder dan het restaurant tegeover het hotel.

Parijs - 24 december 2011 - Vanavond is het kerstavond. Ook in Parijs wordt kerst gevierd. Lichtjes zijn er in de gehele stad, kerstmarkten op vrijwel alle toeristische plaatsen.

Bij de boulangerie hier om de hoek was de kerstdrukte goed te merken. Terwijl ik een koffie met pain au chocolat nam aan een tafeltje, stond de rij voor de balie buiten. Ook bij andere winkels met lekkers voor de kerst was het druk. Ik ben er rustig tussendoor gelopen naar metrostation Blanche, om vanaf daar naar Père Lachaise te gaan. Het is de grootste begraafplaats welke ik ken, maar daarnaast ook de enige met zo een rustige, ontspannen sfeer. Het is een stad op zich, met straten vol graven, monumenten en natuurlijk het graf van Jim Morrison als toeristische topattractie. De politiebewaking welke er acht jaar terug nog was, zag ik niet meer. In plaats daarvan stonden dranghekken om het graf, druk was het nog steeds. Na nog wat rondgewandeld te hebben in deze bijzonder rustgevende wijk van Parijs, heb ik de metro weer genomen.

Mijn volgende bestemming was La grande Arche in La Defense, een moderne wijk ten westen van het centrum. La grande Arche is een vierkant gebouw in het verlengde van de Place de la Concorde en de Arc de Triomphe. Staande in het midden van La grande Arche, is de Arc de Triomphe te zien. Vanuit zo een moderne omgeving is het een bijzonder uitzicht. In de directe omgeving is een modern winkelcentrum, met deze dagen een traditionele kerstmarkt. Net als overal elders in Europa, was ook daar volop glühwijn en prullaria verkrijgbaar. Niet anders was dat aan de voet van de Eiffeltoren, mijn laatste bestemming van vandaag. Ik had de metro terug genomen naar het Louvre, om vanaf daar langs de Seine richting Eiffeltoren te wandelen. De kerstmarkt daar was ook nog voorzien van een ijsbaantje en aanwezigheid van de kerstman. Hij was vooral populair bij kinderen, die graag met hem op de foto gingen. Zo te zien ging hij zelf liever met mooie vrouwen op de foto, wat hem ook een aantal keer lukte. Vanavond zal hij ongetwijfeld weer de populairste man van Frankrijk zijn, als de cadeautjes onder de kerstbomen arriveren. Mijn hotelkamer heeft geen kerstboom, dus ik ga een restaurant opzoeken om de Franse kerstavond te beleven.

Parijs - 23 december 2011 - Parijs, ook wel de lichtstad of de stad van de liefde, staat bekend om de rijke historie en vele bezienswaardigheden. Het is ook een stad van herinneringen. Vandaag heb ik er verschillende opgezocht.

Mijn eerste bestemming vanmorgen was het Hotel Les Invalides. Ik was er nooit eerder, maar wie herinnert zich niet de verhalen over Napoleon Bonaparte? Hij ligt er begraven in een buitengewoon indukwekkende graftombe. Zijn einde was roemloos op het eiland Sint-Helena, maar in de negentiende eeuw hebben de Fransen de grootste Fransman ooit alsnog een grafkelder gegeven in het Dôme des Invalides. Rond zijn graf staan twaalf sculpturen, die zijn militaire overwinningen symboliseren. Vanaf daar ben ik via de Jardin du Luxembourg naar het Panthéon gewandeld. Dit is gebouwd als kerk, maar heeft slechts enkele jaren deze functie gehad. Het unieke gebouw fungeert als nationale eregalerij, met graven van o.a. Voltaire en Victor Hugo in de crypte. De hoofdverdieping heeft in het midden de slinger van Foucault, die continue beweegt en het draaien van de aarde bewijst. Op de wanden staan schitterende schilderingen, langs de pilaren prachtige beelden. Meest indrukwekkende op deze verdieping vind ik de leegte. Doordat het geen kerk meer is, staan er geen banken. Hierdoor komen gebouw, beelden en wandschilderingen volledig tot hun recht, wat het zeer indrukwekkend maakt. In mijn herinnering was het Panthéon het meest bijzondere gebouw van Parijs, dat is vandaag nogmaals bevestigd.

Anders was de middag. Na eerst de drukte van de Notre Dame bezocht te hebben, wilde ik naar de Conciergerie. Van 1391 tot 1914 was dit gebouw een gevangenis en martelplaats. Velen hebben hier in misère de laatste jaren of dagen van hun leven gesleten. Kenmerkend voor het gebouw is de Salles des Gardes, de oudste nog bestaande middeleeuwse zaal van Europa. In mijn herinnering was deze gewelfde ruimte leeg en donker. Net als in het Panthéon, maakte de leegte indruk. Tot mijn ontsteltenis bleek er vandaag een nietszeggende tentoonstelling met foto's en houtsnijwerken in het zaal te staan. Wat in mijn herinnering zoveel indruk maakte, was hierdoor niet meer dan een drukke bende geworden. Onthutst heb ik het pand verlaten, om bij te komen in het park bij Les Halles. Hier bleken mijn goede herinneringen met de grond gelijk gemaakt te zijn. Het park was veranderd in een gebied met hekken, bulldozers en beton. Snel heb ik de metro terug naar de Montmatre genomen, om nieuwe herinneringen te beleven in de meest romantische wijk van Parijs.

Parijs - 22 december 2011 - Het plan was om vandaag naar Parijs te gaan, om een Franse kerst te beleven. Als gevolg van een spoorwegstaking vandaag in België, ging dat niet lukken. Gelukkig reed de Thalys gisterenavond nog wel, zodat ik vanmorgen wakker werd in een Parijse hotelkamer.

Vandaag heb ik Parijs te voet beleefd. Ik ben begonnen in de Montmatre, waar mijn hotel staat. De directe omgeving heeft het gemoedelijke dorpse karakter behouden, terwijl stedelijke drukte en verbindingen nabij zijn. Als echte toerist heb ik vanmorgen uiteraard het andere deel van de wijk opgezocht, met de Place de Tetre en de Sacré-Coeur. In de Sacré-Coeur was een mis bezig, dus de binnenkant heb ik gelaten voor wat het was. Wel heb ik samen met anderen volop foto's gemaakt van het schitterende uitzicht over de stad. Vervolgens ben ik door de verschillende wijken richting centrum gewandeld. Het eerste deel deed me denken aan Amsterdam, met meer souvenirwinkels dan Parijzenaren in het straatbeeld. De volgende wijk was Pigalle, waar een heel ander soort toerisme mensen trekt. Dichtbij maar bijna tegengesteld aan Pigalle waren de straten met de grote warenhuizen, zoals de Galerie de la Fayettte. Dure kleding was er voldoende, verder vond ik het aanbod wat tegenvallen. Alleen mensen die (te) veel geld kwijt willen zullen dat met me oneens zijn. Vanaf daar was het niet ver meer naar het centrum, met de Place de la Concorde, de drukke Champs-Elysees, bombastische Arc de Triomphe en overbekende Eiffeltoren.

In totaal zijn het vier arrondisementen welke ik doorgekomen ben, met ieder dus een geheel eigen sfeer. Het is het aantrekkelijke van Parijs. Overal is het Frans, nergens is het hetzelfde. Opvallend in de meer toeristische delen vond ik het grote aantal straatverkopers. Aanbieders van plastic Eiffeltorentjes bij de echte Eiffeltoren zijn bijna bekender dan de toren zelf, maar ook in andere toeristische gebieden was het druk met de gelukzoekers op straat. Onder het Sacré-Coeur zaten de meeste op kleedjes. Terwijl ik nog wat foto's nam op een pleintje, zaten er diverse op datzelfe pleintje. Opeens pakte één van de verkopers zijn spullen op en rende weg. Enkele seconden later zat er geen meer, als volleerde sprinters verlieten ze het plein. Net toen ik me afvroeg wat daar de reden voor zou zijn, fietste een politie-agent rustig over het plein. Hij leek zich nergens druk om te maken, zijn indruk was hem vooruit gesneld.

IJsselstein - 9 december 2011 - Vandaag was ik in Amsterdam. Op de terugweg heb ik genoten van het openbaar vervoer.

Heen had ik geparkeerd bij de Amsterdam Arena in Amsterdam zuid. Het ligt vlakbij de A2 en voorkomt tijdrovende stoplichten en hoge parkeerkosten in de stad. De metro bracht me snel op het Waterlooplein, vanaf waar ik de binnenstad bezocht heb. Drommen toeristen van alle nationaliteiten en bijbehorende levende standbeelden rond de Dam waren volop aanwezig. Het Beursplein lag er weer rustig bij, nu de Occupy activisten bij de Miljonair Fair verkondigen waar ze tegen zijn. Tegenover het Beursplein heb ik van een lunch genoten, om vervolgens via het Centraal Station weer terug te gaan richting Amsterdam Arena.

De metro reed net weg op het moment dat ik aan kwam lopen. Haast had ik niet, dus ik nam rustig plaats op een bankje. Voor me kwam een groepje conducteurs van NS staan, schijnbaar wilden ze een keer een ander spoor volgen. Langzaam werd het drukker, tot uit de omroepinstallatie de mededeling kwam dat de metro's i.v.m. een calamiteit maar tot het Weesperplein zouden gaan. De Arena is verder, dus ik besloot richting trein te lopen. Daar vond ik een leeg perron met enkel een vertwijfelende conducteur: "Deze trein moet uit Zaandam komen en daar is wat aan de hand. Maar ja, ik weet het ook niet. Ik zal even bellen." Dat nummer werd niet opgenomen. Enkele ogenblikken later was er een omroepbericht: "I.v.m. een stremming komen er geen treinen van en naar Zaandam." Het sloot in ieder geval aan bij wat de conducteur vertelde. Vijf minuten later was er weer een omroepbericht: "De sprinter naar Rotterdam staat gereed op spoor zeven." Daar aangekomen, stond de trein klaar. Ik nam plaats tegenover een vrouw die vlak voor vertrek ontdekte dat ze in de trein naar Rotterdam zat. Snel stapte ze uit, waarna de trein vertrok. Een andere vrouw vroeg aan de conducteur of hij wist wat er met de metro aan de hand was. "Mevrouw, ik ben al blij als ik kan volgen wat er allemaal met de trein aan de hand is. Laat staan dat ik weet wat er met de metro is." Even later was ik bij de Amsterdam Arena, terwijl de monitor in de trein aangaf dat Krommenie/Assendelft het volgende station zou zijn.

IJsselstein - 25 november 2011 - Nederland heeft een uniek omroepbestel. Het aantal publieke omroepen is extreem hoog, dat geldt ook voor de kosten. Het kabinet heeft besloten daar wat aan te doen. Het heeft weer duidelijk gemaakt hoe het bestel in elkaar zit.

De Publieke Omroep kost in Nederland zo een 840 miljoen euro per jaar, te verdelen over 21 zendgemachtigden. Ongeveer 200 miljoen wordt door de STER verworven op de reclamemarkt, zo een 600 miljoen draagt de belastingbetaler bij. Enkele tientallen miljoenen worden ingebracht door de leden van de omroepen, waarbij opbrengsten van omroepbladen de belangrijkste bron van inkomsten zijn. In tijden van bezuinigingen is de bijdrage van 600 miljoen door de overheid moeilijk vol te houden. Komende jaren moet dit daarom met 200 miljoen afgebouwd worden. Om dit te realiseren, hebben omroepen en minister bedacht dat er minder omroepen moeten komen. Het aantal van 21 gaat d.m.v. fusies teruggebracht worden naar 8. Hoewel volgens de jaarrekening "slechts" 100 miljoen wordt besteed aan indirecte kosten, is de verwachting dat met deze fusiegolf 200 miljoen bespaard kan worden zonder de programmabudgetten in te perken.

Efficiënter zal het zeker zijn. Werken met acht organisaties vergt vele malen minder afstemming, administratie, huisvesting en andere geld verslindende zaken dan nu. Dat is het goede nieuws van deze bezuinigingsslag. Toch mis ik wat in de plannen, namelijk visie. Het bestel is uniek omdat iedereen die steun in de samenleving weet te werven, zendtijd kan krijgen. Geenstijl heeft met PowNed onlangs nog laten zien hoe makkelijk dat is. Enerzijds is dat funest voor de efficiëncy, anderzijds is het wel goed voor de pluriformiteit. Nergens is de omroep zo versnipperd als in Nederland, maar nergens is het aanbod ook zo gevarieerd. Hier wordt met deze slag op bezuinigd, terwijl andere wezenlijke discussies niet gevoerd worden. Kerntaken van de Publieke Omroep zijn in Nederland net zo divers als het landschap van omroepen. Nieuws, sport, achtergronden, opinie en cultuur zijn wereldwijd min of meer logische aandachtsgebieden voor publieke omroepen. Bananasplit, de Top 2000 en Boer zoekt vrouw zijn dat alleen in Nederland. Enkele radio- en televisiezenders is niks mis mee, evenals relatief goedkope digitale kanalen. Drie landelijke televisiezenders en zes landelijke radiozenders is misschien wat veel. Met het genereren van 200 miljoen aan reclame-inkomsten, wordt de commerciële omroep flink beconcurreerd. De vraag in hoeverre dit de vrije markt verstoort, kan gesteld worden. Al deze vragen zijn niet gesteld door de politieke partijen. VVD en PVV maakten zich zorgen om de positie van WNL en PowNed, omroepen die maar wat graag het rechtse geluid laten horen. Daarnaast liet de PVV horen niet gecharmeerd te zijn van extra geld voor de linkse VARA. Ongetwijfeld zal de PvdA juist vanwege dat extra geld voor de plannen stemmen. De minister van CDA-huize had al geregeld dat KRO en NCRV samen goed weg komen. De bezuiniging is gehaald, het eigen geluid op de zenders gered. Zolang dat geluid in het bestel blijft, zal de Haagse Sint Zapp City blijven bezoeken.

IJsselstein - 14 november 2011 - Het is weer behoorlijk druk in theater Pantalone. Afgelopen zaterdag heb ik gekeken naar de voorstelling Cabaret, gespeeld door Kwibus.

Kwibus heeft eerder cabaretvoorstellingen gedaan in 1997 en 1999, toen nog in het oude Fulco theater. Inmiddels heeft het Fulco theater een riant nieuw onderkomen aan de Overtoom, met ruimte voor grote, landelijk bekende artiesten. Kwibus heeft huisvesting gerealiseerd in het kleinere theater Pantalone, waar de minder grote acts tot bloei kunnen komen. Het aantal voorstellingen van Kwibus is behoorlijk uitgebreid, met dit seizoen vier grote produkties. Daarnaast vinden in Pantalone wekelijks allerlei andere culturele activteiten plaats en zijn de weekenden dat Kwibus niet speelt gevuld met optredens van andere gezelschappen. Voor komende maand staan o.a. het duo Vonder en Bloom en de rockband The Otherside op het programma.

De cabaretvoorstelling van afgelopen zaterdag had als ondertitel "Liefde en haar ongemakken". Het was een aaneenschakeling van liedjes over de liefde. Globaal was de volgorde van onderwerpen: zoeken en vinden, houden en trouwen, scheiden en lijden en voor eeuwig bij elkaar. Het leverde een bonte verzameling liedjes op, van ingetogen tot uitbundig, van triest tot carnavalesk. Luchtig en leuk waren de termen die in mij opkwamen na het bekijken van de voorstelling. Het succes was er niet minder om. Al in de pauze waren mensen enthousiast. Na de pauze werd dat niet minder. Het laatste nummer, 24 rozen van Toon Hermans, werd voorafgegaan door een staande ovatie en uit volle borst meegezongen door het voltallige publiek. Komend weekend is de voorstelling nog driemaal. Op vrijdag- en zaterdagavond is er tevens de mogelijkheid vooraf aan een drie gangen buffet deel te nemen, met muzikale intermezzo's van de spelers. Zondagmiddag is de laatste voorstelling. Zelf zal ik dan weer achter de bar staan, ik hoop met net zulk enthousiast publiek in de foyer dan afgelopen zaterdag.

IJsselstein - 13 november 2011 - Volgens een peiling van Maurice de Hond wil ongeveer een derde van de Nederlanders de gulden terug. Dat kan best kloppen. Ik verwacht dat ongeveer eenzelfde aantal op de middelbare school een onvoldoende voor economie had.

Op het moment dat de gulden weer ingevoerd wordt, is het meest realistische scenario dat dit een sterke munt wordt. Dat zou positief zijn, omdat onze investeringen en spaartegoeden dan waardevast zijn. Tegelijkertijd gebeuren er echter nog wat anderen zaken. Een sterke munt is duur voor landen met een andere munt, dus Nederlandse produkten zouden duur worden in het buitenland. Dat betekent onmiddelijk minder export. Aangezien ongeveer tachtig procent van de Nederlandse economie het van export moet hebben, is dat het meest dramatische gevolg. Uiteraard staat daar tegenover dat buitenlandse produkten in Nederland goedkoper gaan worden. De consument gaat dat merken in de portemonnee, hoeft minder uit te geven in de supermarkt. Goedkope import betekent echter ook minder omzet voor producenten uit eigen land. Bedrijven zullen dus dubbel klappen krijgen. Dan blijven over de beleggingen. Beleggingen in eigen land zal weinig aan veranderen. Veel beleggingen van o.a. pensioenfondsen zijn echter gedaan in andere landen, meestal in euro's of dollars. Op het moment dat de gulden meer waard wordt, worden die beleggingen in guldens minder waard. Aangezien onze pensioenen dan wel in guldens uitbetaald moeten worden, is het idee ook geen fijn vooruitzicht voor de hoogte daarvan. Er kan dus gesteld worden dat opnieuw invoeren van de gulden economisch gezien geen verstandige beleidskeuze zou zijn.

Een munt is natuurlijk meer dan een economisch ruilmiddel, het is ook een symbool. De euro is symbool voor Europa, net als de gulden één van de symbolen van Nederland was. Op reis naar het buitenland betekende vroeger per definitie geld wisselen. Dat leverde wat transactiekosten op, maar vakantiegevoel gaf het wel. Afgelopen zomer nog was ik in Zwitserland. Dat land is geen onderdeel van de Europese Unie en heeft daarom nog een eigen munt. De euro's konden mijn portemonee uit, de Zwitserse francen en daarmee het vakantiegevoel erin. Omrekenen was gelukkig makkelijk, een Zwitsterse franc is net geen euro waard. Terug gekomen in Nederland, kon ik op mijn bankafschrift zien wat ik allemaal uitgegeven had. Opvallend was dat elke dag de wisselkoers enkele centen afweek. Onderaan mijn afschift kon ik concluderen dat ik heel veel euro's had uitgegeven. Het vakantiegevoel was geweldig, maar bleek vooral heel erg duur te zijn. Volgend jaar kies ik daarom een andere bestemming. Als we onze toeristen ook dat vakantiegevoel willen geven, moeten we zeker snel terug naar de gulden.

IJsselstein - 24 oktober 2011 - Afgelopen weekend heb ik doorgebracht in het Limburgse Valkenburg. Het weer zat mee, het was een geslaagd weekend.

Halverwege de negentiende eeuw begint Nederland het toerisme te ontdekken en Valkenburg is één van de eerste plaatsen die daarvan profiteert. Het schitterend gelegen historische stadje telt drie hotels die dan al regelmatig bezocht worden. In 1853 krijgt Valkenburg een treinstation, waarmee het bereikbaar wordt voor massa's toeristen. Het aantal hotels wordt rap meer, in 1885 wordt ook de VVV opgericht in Valkenburg. De VVV is inmiddels overal in het land gevestigd, ook nog in het centrum van Valkenburg. Het treinstation is ook nog steeds in gebruik, hoewel het stationsgebouw inmiddels een horecagelegenheid is. Kaartjes kopen is niet meer nodig, de OV chipkaart in ook in het zuiden van Nederland doorgedrongen. Ook andere ontwikkelingen hebben Valkenburg bereikt. Thermae 2000 is inmiddels één van de belangrijkste toeristische trekpleisters, evenals outdooractiviteiten in de grotten van de omliggende bergen. Oude bezienswaardigheiden als de Lourdesgrot kunnen bijgeschreven worden in het geschiedenisboekje, deze trekken weinig mensen meer. Wat gebleven is, is de aantrekkingskracht voor fietsers. Ieder voorjaar is de finish van de Amstel Gold Race in Valkenburg, maar ook in andere tijden van het jaar is het gebied een populaire pleisterplaats voor liefhebbers van de racefiets.

Ik heb dat allemaal niet gedaan, ben met de auto gekomen en gegaan. Wel heb ik tussendoor de trein genomen, zaterdags naar Maastricht. Deze stad is vlakbij en altijd goed voor een dagje gezellig winkelen. Mijn portemonnee was daarna wat minder gevuld, mijn wintergarderobe weer op orde. Zondag heb ik genoten van de omgeving, middels een wandeling naar Schin op Geul. De trein was ook die dag weer goed voor de terugweg. Eten en drinken heb ik internationaal aangepakt in de vele restaurants die Valkenburg rijk is. Mijn eerste diner was in een Spaans restaurant. Het was nog rustig op de vrijdagavond, maar de met knoflook en parmaham gevulde forel smaakte meer dan uitstekend. Gisterenavond stond Grieks eten op het menu, bij het behoorlijk drukke restaurant Delphi aan de voet van de Cauberg. Ondanks de drukte was de bediening vlot en vriendelijk en het eten prima. Ook de drank was goed voorzien, met een gratis Ouzo vooraf en een andere likeur van het huis achteraf. Een tafel verderop zaten vier jongeren te eten. Of zij ook zo genoten van het eten, was me niet duidelijk. Ervaringen werden gedeeld via de smartphone, eten leek niet meer dan een hinderlijke onderbreking. Ongetwijfeld maakten ze gebruik van social media, maar persoonlijk ervaarde ik mijn goede gesprek aan tafel toch als vele malen socialer.

Valkenburg - 23 oktober 2011 - Gisteren was ik in Maastricht. Het was goed weer, ik heb genoten op de terrassen langs de Maas. Een man die vanuit Maastricht richting randstad ging, had minder geluk.

Rond half tien reed bij Culemborg een auto weg zonder te tanken. De politie werd gealarmeerd, die de achtervolging inzette. Dat had weinig succes, de benzinedieven wisten te ontkomen op de A2 richting Amsterdam. Hierbij werden diverse politieauto's geschampt, wat duidelijk maakte dat het om beduchte criminelen ging. De politie besloot de andere weggebruikers als remmend vlees in te zetten. Ter hoogte van Breukelen werd een file gecreëerd door de matrixborgen op rood te zetten. Dat de schade van zo een file vele malen groter is dan de waarde van een tank benzine, was geen overweging. De politie ging voor het resultaat, dat is geboekt. De auto met benzinedieven dook achterop de file. Zwaargewond konden de dieven afgevoerd worden naar het ziekenhuis, alwaar de politie de mannen kon arresteren. Er kon zelfs nog een verklaring opgenomen worden, zodat het verdere onderzoek in gang kon worden gezet.

's Morgens vroeg was een 35-jarige man in Maastricht in zijn auto gestapt. Probleemloos reed hij over de A2 richting Amsterdam, tot hij bij Breukelen de file in reed. Geheel onschuldig zette hij zijn auto stil, niet wetende dat hij daar stond om benzinedieven te kunnen arresteren. De auto met benzinedieven dook achterop zijn auto, hij overleefde de klap niet. Partner, ouders, kinderen, vrienden, collega's en andere nabestaanden hebben als troost dat zijn leven is gegeven voor een tank benzine. Ik ben benieuwd hoe de filecreërende agenten dat uitleggen aan hun kinderen.

IJsselstein - 16 oktober 2011 - Het was vandaag een heerlijke zonnige najaarsdag, mooi weer voor een wandeling op de Veluwe. Mijn bestemming was Garderen.

Garderen is gelegen in de gemeente Barneveld op de westflank van de Veluwe, tussen Apeldoorn, Putten en Voorthuizen. Van oudsher is het een argrarische omgeving. De naam van het dorp stamt af van gaarde, wat landbouwgrond betekent. Inmiddels is het ook behoorlijk toeristisch geworden. In het centrum van het dorp zitten meerdere restaurants, in de omgeving bevinden zich diverse hotels en campings. Op veel boerderijen wordt een graantje meegepikt door minicampings achter het erf. Ondanks dat is het altijd een klein dorp gebleven. Grote attracties zijn er niet, het inwonertal is rond de tweeduizend blijven steken.

Mijn verwachting was dat bij de lokale VVV wel wandelroutes zouden beginnen. Dat was een misvatting, gelukkig lag het wel langs een fietsknooppuntenroute. Deze ben ik maar gaan volgen, in de hoop een plattegrond op een knooppunt tegen te komen. Voor het knooppunt kwam ik echter al een uitgezette wandelroute tegen, zodat ik die ben gaan lopen. Het bleek een route van vier kilometer welke door het bos slingerde, zeker de moeite waard. Na de route was het tijd voor een kopje thee op één van de toeristische terrassen in het dorp. Voor vertrek had ik van een lunch genoten in een lokaal cafetaria. Nederlandstalige muziek stond, op, passerende fietsers zaten met een biertje aan de bar. Een jongedame kwam binnen lopen om een euro te wisselen. "Pak zelf maar even", was het commentaar van de kastelein. Ze opende de kassa en wisselde haar geld. Misbruik kon geen sprake van zijn, daarvoor kent men elkaar te goed in het klein gebleven Garderen.

IJsselstein - 15 oktober 2011 - In 1974 bracht Robert Long zijn eerste solo album uit, genaamd Vroeger of Later. Gisteren was ik in het Fulco theater bij een try out van de voorstelling Vroeger of later, een eerbetoon aan Robert Long.

Robert Long is geboren in 1943 en wordt eind jaren '60 bekend met de band Unit Gloria. Ze scoren enkele bescheiden hits, maar de band wordt pas echt populair in de jaren '70 met Bonnie St. Claire als leadzangeres. Robert Long is in die tijd al overgestapt op serieuzer Nederlandstalig werk. Zijn nummers met een boodschap raken veel mensen, zijn albums verkopen spectaculair. Zoals vele pubers was ik bij ontbreken van beats en gitaren niet heel erg onder de indruk. In 1988 veranderde dat, de single "Iedereen doet het" kwam uit. In dat nummer was zijn boodschap zo humoristisch verpakt, dat vond echt iedereen leuk. Ik dus ook, evenals alle andere hitlijst beïnvloedende zestienjarigen uit die tijd. Niet veel later maakte Robert Long furore met Tjechov, een musical welke hij samen schreef met Dimitri Frenkel Frank. In het seizoen 2005 - 2006 zou Robert Long optreden in het Fulco theater. Eind 2005 kreeg hij een hartinfarct, waardoor de voorstelling verplaatst werd naar 2007. Deze heeft nooit meer plaats gevonden, Robert Long overleed op 13 december 2006.

Vroeger of Later wordt gezongen door Jenny Arean, Tony Neef, Maaike Widdershoven en Joel de Tombe, muzikaal begeleid door een live band o.l.v. Alberto Klein Goldewijk. Gisterenavond was een try out, er werd voor de eerste keer voor publiek gespeeld. Dat was te merken. Al vrij snel onderbrak Tony Neef een nummer: "Ik heb een totale blackout, begin maar weer bij het tweede couplet." Na de pauze overkwam Jenny Arean dat, ze rende over het podium naar haar tekstboek op de piano. Dit deed ze zo humoristisch, dat de anderen bijna van het podium afrolden van het lachen. Gelukkig bleef het daarbij, er bleef een ijzersterke voorstelling staan. Mij bekende nummers werden afgewisseld met voor mij minder bekend werk. Tussendoor speelden de zangers en zangeressen zichzelf, door met de nodige zelfspot verhalen te vertellen in de trant van Robert Long's leefwijze. IJzersterk vond ik "Flink zijn", wat Maaike Widdershoven bijna breekbaar zong. Uiteraard ontbrak ook een kwartiertje Tsjechov niet, evenals "Iedereen doet het" in de toegift. Daarmee kwam een vrolijk einde aan een mooie avond, vol herinneringen aan een man die we zo graag zelf nog gezien hadden.

IJsselstein - 1 oktober 2011 - De hele week is er gegil te horen in de wijk. Het is kermis op evenemententerrein Het Podium.

Op Het Podium is twee keer per jaar kermis, eenmaal in het voorjaar en eenmaal in het najaar. Deze keer is het een flinke kermis, vrijwel alle denkbare attracties zijn aanwezig. Zo is er voor kleine kinderen een zweefmolen, voor waaghalzen een booster en uiteraard ontbreken ook het traditionele prijs schieten en de botsautootjes niet. Ook de inwendige mens kan verwend worden, met o.a. een oliebollenkraam en een poffertjestent. Gisterenavond was het flink druk. Ouders met kinderen liepen de kinderattracties af, pubers hingen rond en anderen waagden een gokje bij grijparmen en eenarmige bandieten. De Magic Star stond even stil, er werd met schroevendraaiers aan gewerkt. Het enige effect was dat de rij toenam, de liefhebbers van misselijkmakende attracties hadden er wel vertrouwen in. Dat was terecht. Er werd weer flink gegild in de eerste ronde, maar het werkte wel weer allemaal. Ik stond ondertussen bij de botsauto's te kijken. Dat blijft leuk voor oud en jong en met name voor diegene die nog eventjes jong zijn. Jongens in die leeftijdscategorie botste enthousiast tegen de vrouwelijke leeftijdgenoten aan, die niet te beroerd waren om flink in de weg te rijden. Aan het einde van de ronde stapten de meiden uit, lachend liepen ze weg. De jongens bleven wat hangen, hopend op meer succes in de volgende ronde.

Twee weken terug was ik op de kermis van Middelaar in noord Limburg. Hoe anders is het daar. Attracties waren er slechts twee of drie, veel belangstelling was daar niet voor. Het publiek zat in de feesttent, waar 's zondagsmorgens de lokale fanfare en een fanfare uit een nabijgelegen dorp optraden. De avond ervoor was er ook feest geweest in de tent, met optreden van de band Summerland. Het mocht de pret niet drukken, ook zondagmorgen was het flink druk. Dorpsgenoten in alle leeftijdscategortieën zochten elkaar op. Een enkeling genoot van de muziek, velen stonden te praten als in een gezellig café. De tap was open, het bier stroomde volop. Ook op zondagmorgen was dat het hoogtepunt van de kermis, de attracties waren slechts bijzaak.

IJsselstein - 29 september 2011 - Morgenavond tegen middernacht zal Jantien van Tol de nummer één van de Kink 1600 aankondigen. Daarmee komt een einde aan zestien jaar unieke radiogeschiedenis.

Op 30 september 1995 stopte RTL Rock Radio met uitzenden. De zender had geen etherfrequentie meer en trok daardoor nog maar weinig luisteraars. Binnen Veronica had een aantal mensen het idee opgevat om een alternatief radiostation te beginnen. Dat werd Kink FM, op 1 oktober 1995 begon het met uitzenden op de kabelfrequenties van RTL. Een deel van de d.j.'s van RTL stapte over, andere d.j.'s kwamen bij Veronica vandaan. Het leverde een roemruchte lijst met presentatoren op, o.a. Rob Stenders, Alfred Lagarde, Ron Bisschop en Arjen Grolleman waren in die tijd op de zender te beluisteren. Ook Kink FM was echter niet in staat veel luisteraars te trekken. Voorjaar 1996 verliet Rob Stenders de zender, in de daaropvolgende zomer werden alle gepresenteerde programma's geschrapt. Niet alle d.j.'s legde zich daarbij neer, o.a. Arjen Grolleman ging vrijwillig door met het maken van gepresenteerde programma's. Langzaam wordt de zender populairder, de vereniging Veronica gaat weer investeren. De d.j.'s komen weer in loondienst, in 1999 komt Jan Douwe Kroeske het d.j.-team versterken. Toch durft Veronica het in 2003 niet aan om te bieden op een etherfrequentie. De avonturen op televisie kostten te veel om ook nog risico te nemen met een klein radiostation. De teleurstelling bij medewerkers en luisteraars is enorm, maar de zender gaat door. De kabelfrequenties blijven, iTunes komt erbij en via de eigen internetsite worden meerdere themakanalen opgezet. Het blijft dé zender voor de betere popmuziek en live registraties. In 2005 vertrekt mede-oprichter en directeur Jan Hoogesteyn. Zijn taken worden overgenomen door Arjen Grolleman en Jantien van Tol. Januari 2010 krijgt de zender een grote klap te verwerken, voor de tweede keer overlijdt een medewerker van het eerste uur. Nieuwjaarsdag 1998 was mede-oprichter Alfred Lagarde de zender al ontvallen, januari 2010 overlijdt Arjen Grolleman totaal onverwacht als gevolg van een val van de trap. Onder bezielende leiding van Jantien van Tol overleeft het station ook deze periode. Sterker nog, met profilering als Messenger of Music lukt het de luistercijfers verder te laten stijgen. Dat geldt helaas niet voor de winstcijfers. De vereniging Veronica vindt Kink FM een te dure hobby worden en stopt de financiering. Vanaf zaterdag a.s. zal het Nederlandse radiolandschap ontdaan zijn van Kink FM. Dat spijt mij....voor Nederland!

IJsselstein - 26 september 2011 - De temperatuur stijgt deze week tot ongekende hoogtes, volgende week is het oktober. De zomer is voorbij.

Het einde van de zomer betekent in het Haagse het begin van een nieuw parlementair jaar. Zoals altijd is dat ook dit jaar weer begonnen met het lekken van de miljoenennota. De verrassing van dit jaar was dat Frits Wester er niet als eerste mee stond te zwaaien. Voor politiek Den Haag was het prettig, aandacht voor de inhoud was er aanvankelijk niet. Ook met de algemene beschouwingen was inhoud in de verslaggeving ver te zoeken. Terwijl in Denemarken de populisten langzaam van het toneel verdwijnen, kreeg Geert Wilders hier volop aandacht. "Doe een even normaal" leek de belangrijkste quote uit het debat. Ook de bedrijfspoedel deed het goed in de nieuwsrubrieken, evenals de stekker van Jolande Sap. Zelden heb ik zulk slecht cabaret mogen aanschouwen. Weliswaar maken veel caberetiers net zulke slechte grappen, maar zij doen in ieder geval nog de moeite om een boodschap over te brengen tijdens hun optreden.

Voor mijzelf betekent het einde van de zomer een vertrek uit Plasmolen. Vanaf april heb ik ieder weekend genoten op camping De Geuldert, zondagmiddag heb ik mijn caravan weer richting stalling gereden. Afgelopen weken werd het al rustiger op de camping, hoewel het laatste weekend nog even druk werd. Enkele toeristen genoten nog van het mooie weer. Veel seizoensplaatshouders pakten de kans om droog op te ruimen. Ook ik heb zaterdag de luifel ingepakt, om zondag rustig te vertrekken. Tussendoor had ik alle tijd om een privé afscheidstournee langs de horecagelegenheden gehouden. Tot mijn verassing was ook de twee weken terug gesloten bar op de camping nog even open. Met enkele stamgasten hebben we alvast gedronken op het nieuwe seizoen. Eind maart 2012 gaan we dat nog eens dunnetjes overdoen. Tot die tijd zullen veel weekenden gevuld zijn met theater. Ik hoop van harte dat ik daar beter cabaret ga meemaken dan afgelopen week op het Binnenhof te zien was.

Plasmolen - 18 september 2011 - De zomer is voorbij, de recreatieplassen wachten weer op een volgend jaar met zwemmers en zeilers. Ook op de Mookerplas wordt het rustiger. Langs de oevers was het afgelopen weekend des te drukker, de keramiekmarkt Keramisto werd er gehouden.

Keramisto wordt georganiseerd door het Noord Limburgs Pottenbakkers Collectief (NLPC), in samenwerking met Milsbeekse toneel- en voetbalverenigingen. Het NLPC huurt het terrein en selecteert de deelnemers. De verenigingen zorgen voor het parkeren, de catering en de kaartverkoop. Het idee voor de keramiekmarkt ontstond in 1988. Onder de naam Internationale Pottenbakkersmarkt Milsbeek was in dat jaar de eerste editie. Het idee was ontstaan door het gebrek aan een goede keramiekmarkt in Nederland. De collectiefleden bezochten destijds veel keramiekevenementen in Europa. Een aantal was goed georganiseerd en succesvol. Andere waren echter amateuristisch en daardoor zonder succes. Het NLPC zag kansen en besloot zelf een markt te organiseren. Hiermee was het jaarlijks terugkerende evenement Keramisto geboren.

Zaterdagmiddag rond half twee liep ik richting Mookerplas. Het eerste veld waar ik op liep stond vol met auto's van exposanten en tentjes waarin overnacht werd. Op het volgende veld werd de markt gehouden. Entree was vier euro, wat voor niemand een belemmering leek. Op het marktterrein stond een grote tent waar koffie en bijbehorende versnaperingen te verkrijgen waren. Daar omheen stonden kramen van keramisten. Het aangeboden werk varieerde van kleine schoteltjes tot inmense beelden, van abstracte werken tot natuurgetrouwe pinguïns. Enige overeenkomst leek mij de prijs, die was overal hoog. Een onbenullig schoteltje moest €25,- opbrengen, een overigens schitterend beeld van moeder en baby €2.200,-. Kijkers waren er dan ook meer dan kopers. Na een klein uur had ik het gezien. Ik verliet het terrein weer via de ingang, alwaar een vrijwilligster voor de kaartcontrole zat. Of ze van keramiek hield, was me geheel onduidelijk. Toegangskaartjes hadden echter niet zo haar interesse, haar sigaret des te meer. Ze inhaleeerde nog eens diep, terwijl achter het hek de pottenbakkers genoten van de geur van klei.

Plasmolen - 11 september 2011 - Afgelopen donderdagavond werden we door moeder aarde wakker geschud. Enkele kilometers hier vandaan was het epicentrum. Het was alsof de aarde ons erop wilde attenderen dat de vakanties weer over zijn. Ook in het theater is de vakantieperiode voorbij, gisterenavond beleefde theater Panatalone zijn seizoensopening.

Komende periode is het programma behoorlijk gevuld. In september en oktober speelt Kwibus het stuk Mooie Wolven, over de grens tussen droom en verleiding. Alice wordt aangetrokken door de zang van Wolf, die in haar dromen verschijnt. Zijn lokroep is die van een loverboy zoals in het echte leven. Kan zij hem weerstaan of gaat zij de grens van het verlangen over? In november staat een serie cabaretvoorstellingen op het programma, over liefde en haar ongemakken. Bekende en onbekende liedjes passeren de revue. Tussendoor zijn er diverse andere voorstellingen te zien, o.a. concerten van Vonder en Bloom, The Otherside en het Kobra ensemble. Een grotere variatie is bijna niet denkbaar!

Zürich - 28 augustus 2011 - Bergwandelen, cultuursnuiven en flaneren langs het meer, het is allemaal mogelijk op een zomerse zondag in Zürich.

Vanmorgen heb ik de trein weer richting Uetliberg genomen. Deze keer ben ik niet afgedaald naar het eindpunt van lijn 13, maar was mijn bestemming Uto Kulm. Dat is een restaurant plus uitzichtpunt op de top van de Uetliberg, ongeveer tien minuten lopen vanaf het treinstation. Vanaf het uitzichtpunt heeft men schitterend zicht op Zürich, inclusief de Zürichsee en het achter de stad gelegen vliegveld. De andere kant op kijkend, komen besneeuwde alpentoppen in beeld. Het is dan ook niet zo gek dat de trein goed vol zat en de bergpaden op de Uetliberg net zo druk waren als Hoog Catharijne op koopzondag. Het grote verschil is dat iedereen hier werkelijk relaxed is, ondanks het klimmen in de ijle lucht.

In de middag heb ik langs en op het water genoten, allereerst door de rondvaartboot naar het Nationaal Museum te nemen. Dat is gevestigd in een oud kasteel aan de Limmat. De Zürichcard welke ik voor het openbaar vervoer heb, zou daar ook als toegangsbewijs gelden. Volgens de cassière was dat niet het geval. Het leverde geen problemen op, ik kon gratis naar binnen omdat het de laatste zondag van de maand was. De collectie was niet helemaal mijn smaak. Zelf ben ik een liefhebber van mooie schilderijen en beeldhoudwerk, maar dat was niet veel aanwezig. De collectie bestond uit verzamelingen welke wat zeiden over de geschiedenis van Zwitserland, varierend van de reformatie en de politieke geschiedenis tot Zwitserse kledij en meubels. Ook aan het Zwitserse bankwezen was een zaal besteed, met o.a. een overzicht van alle bankbiljetten door de jaren heen. In de begeleidende tekst stond dat het Zwitserse bankwezen in twintigste eeuw belangrijk is geworden als gevolg van het politieke klimaat, de stabiele Zwitserse franc en de goede service van de banken. In tweede instantie zou ook het bankgeheim hebben meegeholpen aan de populariteit van de Zwiterse banken. Mij lijkt de volgorde wat anders, maar misschien is die waarheid niet leuk genoeg voor het museum. Een waarheid welke wel leuk genoeg was, ging over het vrouwenkiesrecht. Pas in 1971 is dat verankerd in de Zwitserse wetten, tot die tijd twijfelde men sterk of kinderen baren en stemmen wel door dezelfde mensen gedaan kon worden. Even later liep ik langs de Zürichsee, waar vele mannen en vrouwen hun vrije tijd besteedden. Aan kiesrecht zullen weingen hebben gedacht, oog voor andere vrouwelijke kwaliteiten was er meer dan voldoende.

Zürich - 27 augustus 2011 - Vanmorgen ben ik met de trein naar Bern gegaan, om vanavond weer terug te keren in Zürich. Het was allemaal beregoed.

Bern ligt in midden Zwitsterland, een uur treinen van Zürich. De stad heeft zo een 170.000 inwoners, ongeveer de helft van het inwonertal van Zürich. Ondanks dat het dus niet de grootste stad van het land is, is het wel de hoofdstad. Regering en parlement zijn er gevestigd, daarnaast drukt de universiteit zijn stempel op de stad. De stad is gelegen in een stijl berglandschap, met name het historische centrum heeft vele schitterende oude gebouwen. Een slinger in de rivier de Aare omsluit aan drie zijden de oude binnenstad. Als gevolg hiervan heeft de stad vele mooie bruggen, welke de binnenstad met de buitenwijken verbindt. Naast één van die bruggen, de Nydeggbrücke, bevindt zich een berekuil met bruine beren. Schijnbaar hebben de dieren waar de stad naar vernoemd is het goed naar het zin, want moeder beer had er vandaag twee jongen te zogen.

Aan het eind van de middag heb ik de trein weer terug genomen naar Zürich, waar dit weekend de Dörflifesten plaats vinden. De smalle straatjes aan de oostzijde van de Limmat zijn gevuld met kraampjes, buitenbarretjes en vooral heel veel mensen. Bij de nachtclubs staan de dames van plezier buiten te dansen, de take away supermarkt heeft een buitenterras en in één van de kledingetalages staat een d.j. te draaien. Daartussen wordt in een kakafonie van geluiden feest gevierd. Vanavond liep ik op een pleintje tegen een drumband op. Het plein stond vol en swingde aan alle kanten. Hoewel enkele leden vooral geconcentreerd speelde, straalde de band als geheel aan alle kanten plezier uit. Aan succes was geen geen gebrek. Driemaal dreigde de band te stoppen, envenzovele malen scandeerde het hele plein "zugabe, zugabe". Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Springend, zittend, dansend en vooral keihard drummend werd het plein nog een paar maal betoverd tot een kolkende massa met feestend publiek. De vierde maal was het wel over met de pret, maar toen had ik ook meer dan een uur genoten van de geweldige muziek. Beter dan beregoed was het zeker, en dat zomaar op straat in Zürich.

Zürich - 26 augustus 2011 - Mijn hotel heb ik geboekt met logies en ontbijt. Lunch en diner zijn mooie gelegenheden de Zwitserse keuken te leren kennen.

De internationale keuken is volop vertegenwoordigd in Zürich. Ketens als Starbucks, Burger King en Nordsee bevinden zich op vele plaatsen in de stad. Ook de Aziatische en Italiaanse keuken is duidelijk aanwezig, zoals overal echter middels lokale tentjes i.p.v. grote ketens. Zwitsers eten is dus nergens voor nodig, maar wel een aanrader voor de liefhebber van stevige gerechten. Net zoals in het aangrenzende Oostenrijk, bestaat de keuken voornamelijk uit vlees. Deze wordt geserveerd met aardappelvarianten als rösti en patat. Groente is schijnbaar minder aan Zwitsers besteed, dat verschijnt vrijwel nergens op het bord. Een lokale specialiteit is de kaasfondue. Net als Nederlanders zijn Zwitsers trots op hun kazen. Deze stinken echter zo erg dat restaurants met kaasfondue nog erger ruiken dan een te veel gebruikt toilet. Ik sla beiden graag over.

Het assortiment in de supermarkt beperkt zich niet tot de Zwitserse keuken. Hoewel Zwitserland niet de naam heeft, is het aanbod in de supermarkten multicultureel te noemen. Groenten zijn daar wel verkrijgbaar, evenals noodles in alle soorten en maten. Marktleider in de Zwitserse kruidenierswereld is Coop. In Nederland weet ik er alleen één in Gennep te vinden, hier in Zürich is de Coop in allerlei varianten op ongeveer iedere straathoek gevestigd. Zelf kom ik regelmatig bij de Coop tegenover het station, hier vlakbij het hotel. Behalve de gewoonlijke waren in doos, cellofaan of blik, zijn er ook vers bereide gerechten te krijgen. Warme gebakken aardappels, vlees en kant en klare bami zijn allemaal verkrijgbaar, evenals bekers met vers fruit. Het laatste heb ik ontdekt als perfecte lunch en, bij gebrek aan groenten, dagelijkse vitamineshot. Lekker en gezond, ook in het land van de grote stukken vlees en stinkende kazen is dat gelukkig mogelijk.

Zürich - 25 augustus 2011 - Eind 2008 was ik eerder in Zürich. De eerste sneeuw van dat jaar viel in die week. Toen ik in de Safaribar iemand vroeg wat het mooiste van Zürich is, antwoordde hij toch "de zomer, als we kunnen zwemmen". Afgelopen dagen heb ik ontdekt dat op en rond het water inderdaad een geweldige sfeer hangt.

Vanmorgen heb ik een rondvaart gemaakt over de Zürichsee. Rond half twaalf vertrok de boot vanuit Zürich, om langs diverse plaatsen naar Stäfa te varen. Dit is een plaatsje aan de oostkant van de Zürichsee. Lang ben ik er niet geweest, na een kwartier kwam de boot terug naar Zürich alweer. Er was vrijwel niets te doen aan boord en dat maakte het zo heerlijk relaxed. Zon, water en wind waren voldoende om ruim twee uur van te genieten.

Gisterenmiddag al had ik een duik genomen in de Zürichsee, bij een betaalde zwemweide. Op de weide was het 30 graden, de watertemperatuur 25 graden. Voor een bergmeer op ongeveer 700 meter hoogte is dat niet verkeerd! Op de terugweg ontdekte ik dat bezoeken van een betaalde zwemweide nergens voor nodig is. In de parken langs het meer liggen talloze mensen te zonnen en kan ook een duik in het meer genomen worden. Live muziek van groepjes muzikanten maakt het allemaal nog sfeervoller ook. Vanmiddag was één van de parken dus mijn bestemming, morgenmiddag ongetwijfeld weer. Vanavond heb ik in de stad langs de Limmat gezeten, met de voetjes ondergedompeld. Met mij waren er velen die aan de waterkant genoten van de zwoele zomeravond, het verfrissende water, muziek op de achtergrond en het uitzicht op de rivier en elkaar.

Zürich - 24 augustus 2011 - Zürich staat in Nederland bekend als stad van de banken. Sexy is anders, toch kan die conclusie niet getrokken worden voor de gehele stad.

Banken bevinden zich voornamelijk aan de westzijde van de Limmat, de rivier welke het centrum van Zürich doorsnijdt. In de omgeving van de sjieke Bahnhofstrasse zal menig Europeaan zijn zuur verdiende zwartgeld wegbrengen. Uitgeven kan in dezelfde straat in dure kledingzaken en soortgelijke warenhuizen. Het echte vertier is te vinden aan de oostzijde van de Limmat. Kleine winkeltjes, kroegjes en restaurantjes zijn volop te vinden in smalle straatjes en gezellige pleintjes. Een onderdeel van het vermaak in deze straatjes is sex. Zürich heeft geen wijk als de Amsterdamse Wallen of Pigalle in Parijs. De nachtclubs en bioscopen met erotisch repertoire bevinden zich tussen de winkels, kroegjes en restaurants in de reguliere uitgaansstraten.

Zelf ben ik in zo een omgeving een echte Hollander, kijken en niet kopen is mijn devies. Liever zoek ik mijn vertier in onschuldiger gelegenheden. Zo zat ik vanavond in de Safaribar aan de Zählingerstrasse, typisch zo een café waar 's avonds de lokale bevolking zijn biertje of mixje komt halen. Op weinig plaatsen is het leuker mensen kijken als in dat soort kroegjes. Terwijl ik er al enige tijd zat, kwam een Aziatische vrouw binnen lopen. Buiten regende het, enkele straathoeken verder werd getippeld. Ze droeg een kort rokje en smal topje. Net als ik, hoorde ze duidelijk niet bij de lokalo's. Langzaam dronk ze van een dood geslagen biertje, regelmatig checkte ze haar telefoon. Ruim een half uur na haar komst werd me duidelijk wat ze er deed. Een man kwam binnen, ze wisselden blikken van herkenning en hij bestelde drank voor beiden. Daar had ze dus op gewacht. Vlak daarna vertrok ik. Terwijl ik weg liep, rookte ze voor de ingang een sigaret. De man wachtte binnen, de rollen waren omgedraaid. Misschien dat de andere gasten nog hebben kunnen zien of ze die avond ook nog samen hebben genoten.

Zürich - 24 augustus 2011 - Wie eens naar een toeristische stad met weinig Nederlanders wil, kan ik Zürich aanbevelen. Ik ben er gisterenmorgen aangekomen en heb talloze Zwitsers, Duitsers, Italianen, Fransen en alle soorten Aziaten gezien, maar slechts enkele Nederlanders.

Zwitserland is het land van de bergen en de treinen. Het spoorwegnet verbindt de grote steden met elkaar, maar ook de kleine dorpen en bijzondere plaatsen in het berglandschap zijn per spoor bereikbaar. Dat onderweg kan worden genoten van schitterende uitzichten, spreekt voor zich. Zürich is ook vanaf Nederland goed bereikbaar. Maandagavond rond acht uur stapte ik in Utrecht op de trein, twaalf uur later op de vroege dinsdagmorgen stond ik op Zürich Hauptbahnhof. Hoewel de trein een andere route nam dan ik verwacht had, verliep de reis probleemloos. De enige strubbeling was een snurker in de coupé naast me, maar gelukkig nam het volume af na een stevige klap tegen de wand.

Vandaag ben ik weer in de trein gestapt, naar de Uetliberg. Deze berg ligt ten westen van Zürich, het is één van die vele bijzondere bergplaatsen waar een spoor naartoe loopt. Meer als een restaurant is niet te vinden aan het eindpunt van de trein, maar het uitzicht is werkelijk adembenemend. Vanaf de Uetliberg ben ik lopend terug gegaan naar de stad. Ondanks dat de bewegwijzering van weinig Zwitserse precisie getuigde, is het me via stijle afdalingen over schittende bergpaden toch gelukt het eindpunt van tramlijn 13 in Zürich te vinden. Deze bracht me weer keurig per spoor naar het station, vanwaar het slechts enkele minuten lopen is naar mijn hotel.

IJsselstein - 15 augustus 2011 - Meedoen is belangrijker dan winnen, het is de wereldberoemde Olympische gedachte. Deze gedachte leek helemaal bij Londen te horen. In weinig steden was de sfeer de afgelopen jaren zo open en relaxed. De Olympische Spelen van volgend jaar leken er dan ook helemaal op zijn plaats.

Chelsea Ives haar jeugd stond in het teken van de Olympische Spelen. Al jong bleek ze talent te hebben voor voetbal. Jong, mooi en sportief als ze was, was ze de perfecte ambassadrice voor de Olympische Spelen. Twee jaar terug bezocht ze als rolmodel het Britse parlement, tijdens de Olympische Spelen in 2012 zou ze één van de gezichten van Londen zijn. Haar ouders hadden alle reden om trots op haar te zijn. Maar weinig jongeren krijgen immers de kans om op die leeftijd al zoveel bekende en invloedrijke mensen te ontmoeten. Dat ze dit bereikt had door sportief uit te blinken, maakte de toekomst alleen maar rooskleuriger. Op de momenten dat ze op televisie verscheen, zaten haar ouders glimmend van trots voor de beeldbuis.

Ook vorige week zagen haar ouders Chelsea op televisie. Reden voor trots was er deze keer niet. "Mijn echtgenoot en ik werden ziek van de beelden die we op tv zagen. En toen zagen we onze dochter in de massa staan", aldus haar moeder. Chelsea was in beeld bij de rellen in de stad, alwaar ze stenen gooide naar de politie. Leiderschap toonde ze wel, als aanvoerder van een aanval op een telefoonwinkel in Enfield. Voor haar moeder was het reden haar dochter aan te geven bij de politie, met als gevolg dat ze nogmaals de pers haalde. "Het was de mooiste dag uit mijn leven", verklaarde ze bij de rechtbank. De voor de hand liggende gedachte dat alleen allochtonen en achterstandsjongeren meededen aan de rellen, verwees ze daarmee in één keer naar het rijk der fabelen. Ondanks dat de wereld aan haar voeten lag, vond ze ook hierin meedoen belangrijker dan winnen.

IJsselstein - 14 augustus 2011 - De zomer is de tijd van de pleinfeesten. Ook Plasmolen beleefde afgelopen zaterdag zijn pleinfeest.

Aan het plein in Plasmolen zitten vier horecagelegenheden. Op de parkeerplaats zit een kleine snackbar. Openingstijden zijn geheel onduidelijk, zitplaatsen beperken zich tot een klein terrasje tussen de auto's. Ik ken echter weinig plaatsen waar de patat zo goed smaakt. De andere drie zitten op een rij aan een voetpad op de kop van het plein. Links zit De Malle Jan. Zoals de naam al doet vermoeden, is dat een grand café voor het betere feesten. Aan de rechterzijde is De Bonte Koe gevestigd. Ook dit is een grand café, wat minder druk dan De Malle Jan. In het midden zit De Kombuis. Dat is echt een restaurant, een bar ontbreekt. Het eten is echter goed en goedkoop, de bediening vlot en vriendelijk. Tussen de drie en de snackbar in, was het pleinfeest georganiseerd.

Een vrachtwagen werd als podium gebruikt, 's middags trad een zanger met repertoire van André Hazes op. Zoals altijd maakte de nummers van Hazes dorstig. De drank bleek met munten te gaan, ik bestelde er twee à €2,10. Gepast geld had ik niet, dus ik gaf drie munten van €2,-. Het wisselgeld bedroeg €0,80. Dat was €1,- te weinig, wat ik vriendelijk meldde. De dame achter het loket gaf als antwoord dat vier munten €8,40 kostte. Dat was me duidelijk, maar uiteraard niet relevant. Na nog twee maal uitgelegd te hebben dat ze me twee munten had verkocht en €0,80 i.p.v. €1,80 terug had gegeven, veranderde de tactiek in negeren. Ze stond op, liep naar de deur, ging weer zitten en keek langs me heen naar de rij die ontstond. Dat was ook voor mij het moment om van tactiek te veranderen: "Je kan me nu die €1,- terug geven, anders wordt ik nog boos ook", legde ik haar uit. Ze wist niet hoe snel ze me die €1,- terug moest geven, een euro extra verdienen was mislukt. Voor haar was het tijd voor de volgende klant, voor mij voor de laatste cola die dag op het pleinfeest.

IJsselstein - 7 augustus 2011 - Karaoke is een afkorting voor leeg orkest. Kara betekent leeg in het Japans. Oke is een afkorting voor okesutora, wat orkest betekent. Veel mensen zullen het ook leeg vermaak vinden. Zelf kan ik het op z'n tijd wel waarderen, serieus denkwerk is er al meer dan voldoende.

Mensen vermaken zich pas echt samen als er een band is. Door met z'n allen dingen te doen die mensen alleen nooit zullen doen, ontstaat zo een band razendsnel. Je staat immers pas echt voor schut als je als enige niet voor schut staat in een omgeving waar iedereen voor schut staat. Voor mensen die weleens carnaval gevierd hebben, zal dat heel herkenbaar zijn. Niet verkleed op een carnavalsfeest komen kan niet. Juist door allemaal verkleed te zijn, ontstaat een sfeer waarin alle gekke dingen mogelijk zijn. Ook met volleybal op een nudistencamping lijkt me deze logica van toepassing. Het ziet er niet uit, maar als enige gekleed zijn voelt ook zo opgelaten. Met karaoke speelt ongeveer hetzelfde. Weliswaar wisselen de zangers elkaar af, maar ze bevinden zich vrijwel altijd in slecht gezelschap. Een nootje missen is dan niet zo erg meer, dat doen immers alle aanwezigen. De stap naar het podium is dan snel gemaakt, terwijl die met andere gelegenheden onbereikbaar is.

Afgelopen zaterdagavond was er karaoke in de bar van camping De Geuldert, waar ik mijn seizoensplaats heb. Het was al snel gezellig druk, slechte en minder slechte zangers wisselden elkaar in rap tempo af. Achter me zaten twee Duitse meiden. Als twee van de weinigen konden zij wel goed zingen, wat ze regelmatig deden met rustige Engelstalige nummers. Andere deelnemers kozen vaak voor Nederlandstalig repertoire, altijd goed om gezellig mee te lallen. Op het moment dat het aantal mensen minder werd dan de hoeveelheid genuttigde alcohol, begon ik me af te vragen of de Duitse dames het Nederlandse gelal wel konden volgen. Eén blik hun kant op sprak boekdelen, maar schijnbaar hadden ze er toch genoeg lol in om nog een nummer te zingen. Zelf heb ik me daar niet aan gewaagd. Mijn zangkwaliteiten beperken zich tot het leeg kunnen zingen van zalen, zelfs tijdens dit soort gelegenheden. Tegen sluitingstijd nam iemand anders die taak al op zich. Ik heb alleen maar hard geluisterd, waarbij ik vreemd genoeg vooral met mijn ogen heb genoten.

IJsselstein - 28 juli 2011 - De EHEC bacterie leek afgelopen voorjaar roet in het frisse eten te gooien, maar die dreiging is in de kiem gesmoord. Het is weer komkommertijd.

Voor het eerst sinds jaren staan de kranten wel vol in deze periode. Amy Winehouse heeft in navolging van andere artiesten met frequent drugsgebruik haar levende aanwezigheid op aarde na 27 jaar beëindigd. In Noorwegen kan men sinds vorige week meepraten over terrorisme. Komkommertijd heet daar echter, net als in Duitsland, zure bommentijd. Een wranger woord kan ik niet bedenken. Een zuurdere vrucht ook niet overigens. Hoewel de smaak van zure bommen heel anders is, heeft de vorm natuurlijk wel sterke overeenkomsten met komkommers. Botanisch gezien zijn ze dan ook volledig identiek. Ook de oogstperiode komt overeen, vandaar dat beide in verschillende talen gebruikt worden om de tamme zomerperiode te benoemen.

Plasmolen - 22 juli 2011 - Vanmiddag arriveren de wandelaars voor de laatste keer dit jaar in Nijmegen, vanavond is de finale van zeven dagen vierdaagsefeesten. Zowel Nijmegen als de omgeving hebben een week lang feest gevierd.

Woensdagmiddag was het roze woensdag in Nijmegen. Het verband tussen wandelen en sexuele voorkeur heb ik nooit zo begrepen, maar sinds tijden is de aankomst in Nijmegen op woensdag roze gekleurd. Tot enkele jaren terug ging de route op woensdag door de Van Weelderenstraat, de uitgaansstraat met diverse gelegenheden voor homo's. Hier zal de traditie ontstaan zijn. Deze straat is echter te smal geworden voor het wandellegioen, vandaar dat de route tegenwoordig over de Waalkade en het Kelfkensbos gaat. Ik zat daar 's middags op het terras, de serveersters waren passend roze gekleed. Verder was er niets anders als andere dagen. Ruim veertigduizend wandelaars kwamen voorbij, anderen keken toe vanaf straatkant of terras. Het roze was niet meer dan een kleur, één van de vele in het veelgekleurde gezelschap dat liep en keek.

Donderdagavond was de traditionele proefsluiting van de pontonbrug. Ieder jaar loopt de vierdaagse van Cuijk naar Mook over een pontonbrug, de pont is immers niet toereikend voor het grote aantal wandelaars. De avond voor het gebruik van de brug, wordt deze al een keer neergelegd en vinden aan beide oevers festiviteiten plaats. Onderdeel van deze traditie is de landing van parachutisten op de brug. Dit jaar was het een succes voor het publiek, twee van de drie parachutisten haalden een nat pak. Aan de Cuijkse kant van de Maas speelde vervolgens het vierdaagse-orkest. Een week lang speelt dit orkest in diverse plaatsen in de omgeving, met op donderdagavond het afsluitende optreden. Zowel het orkest als de zangers en zageressen zijn amateurs uit de regio. De kwaliteit van muziek en zang is er niet minder om. Ook deze is veelkleurig, met klassiek, musical en pop. Dat er vanaf het podium volop naar bekenden in het publiek gezwaaid wordt, geeft eigenlijk alleen maar extra kleur aan het optreden van deze regionale sterren.

Plasmolen - 20 juli 2011 - Zelf heb ik camping De Geuldert ontdekt toen ik in 1997 een overnachtingsplaats voor tijdens de vierdaagse zocht. De vierdaagse loop ik al jaren niet meer, maar op de camping ontmoet ik ieder jaar weer vierdaagselopers.

Afgelopen maandag sprak ik Jan. Jarenlang stond hij achter me met zijn caravan. Dit jaar sta ik op een andere plaats, maar troffen we elkaar aan de bar. Hij nam twee Trappisten voor het slapen gaan, zoals ieder jaar aan de vooravond van de vierdaagse. Het werd zijn drieënveertigste keer en vertelde sinds 1 juli met de VUT te zijn. Zijn hele werkzame leven had hij bij de politie doorgebracht. Nu hij met de VUT was, ging hij op zoek naar andere bezigheden. Eerst was het echter tijd voor de vierdaagse. Zoals altijd had hij er weer zin in. Redelijk bijtijds vertrok hij richting caravan, dinsdagmorgen zou zijn wekker vroeg gaan voor de eerste veertig kilometer van de week.

Fred stond altijd schuin tegenover me. Ik sprak hem meestal een paar keer zo door de week heen. Ook hij heeft lang bij de politie gewerkt, maar houdt zich al wat langer met andere zaken bezig. Dit jaar had ik hem nog niet uitgebreid gesproken, dinsdag was echter ook weer zijn eerste vierdaagsedag. Hij liep lekker, tot hij in Oosterhout een man onderuit zag gaan. Een half uur heeft hij geholpen met reanimeren, daarna arriveerde de ambulance. De onderuit gegane man ging met de ambulance mee, Fred liep geroutineerd over de dijk terug naar Nijmegen. Het gaf hem een goed gevoel iemand geholpen te hebben. Terug op de camping vertelde hij zijn verhaal. Ook hoorde hij het verhaal van Jan, onderuit gegaan in Oosterhout en na een half uur reanimeren meegenomen door de ambulance. Herkend had hij hem niet, gered gelukkig wel.

Plasmolen - 19 juli 2011 - Terwijl de wandelaars zich in Elst en omstreken in het zweet liepen, heb ik heel wat ontspannender gezweet in Goch Ness. Dat is een saunacomplex over de grens, vlakbij Goch.

Hoewel al in tijden van de Grieken en de Romeinen thermaalbaden bestonden, is de sauna ontstaan in Finland. De eerste sauna's waren waarschijnlijk slechts uitgegraven kuilen in de helling van een heuvel. Voor warmte werden in de kuil stenen opgewarmd totdat ze gloeiend heet waren. Daarna werd er water over de stenen gegooid om stoom te creëren waardoor er meer warmte werd afgegeven. De temperatuur liep zo hoog op dat de mensen hun kleren konden uittrekken. De eerste sauna's werden voornamelijk gebruikt voor onderdak en daarnaast voor het nemen van een bad. Later, zo in de twaalfde eeuw, werd de sauna gescheiden van de woonruimte. De meer geavanceerde grond- of holsauna had een dak dat werd ondersteund door boomstammen en een deur opgehangen aan scharnieren. Tot op de dag van vandaag wordt dit type sauna nog gebruikt in Finland, waar de sauna een sociale ontmoetingsplaats voor velen is.

Ik was dus niet in Finland, maar in Duitsland naar de sauna. Mijn laatste rondje was in de rozensauna. Waarom deze zo heet, weet ik niet. Waarschijnlijk wordt er wat rozengeur verspreid, maar ik merkte er weinig van. Ik vond het een lekkere sauna, niet te heet en een goede vochtigheidsgraad. Naast me zaten twee blonde jongedames, één van beiden niet geheel naakt. Ze droeg haar sieraden nog. Na ongeveer vijf minuten werden de oren te heet, dus gingen de oorbellen uit. Ze legde deze op haar handdoek, om ze korte tijd later weer te pakken. Op dat moment bleek het metaal wel erg heet, dus de dames stonden op om te gaan. Niet zo goed oplettend, stootte de dame met sieraden haar hoofd. Quasi nonchalant verliet ze vervolgens de sauna. Een andere saunagast voelde aan het houten plafond. "Ein bisschen hard", zei hij. Zo te zien had hij gelijk. Hij kon niet om de hoek kijken, maar ik zag de jongedame voor de deur uitgebreid haar hoofd bevoelen.

Plasmolen - 17 juli 2011 - Dinsdag a.s. begint de Vierdaagse van Nijmegen. Het startschot voor de Vierdaagsefeesten is gisteren al gegeven.

Het weer werkte niet echt mee, maar dat mocht de pret niet drukken. In plaats van een begin op een fijn terras, was Zorba de Griek mijn startpunt. Het is een restaurant aan de rand van het centrum, de typisch Griekse grillgerechten smaakten uitstekend. Rond half negen was mijn maag gevuld, tijd om buiten te feesten. Dat feest bleek een waterballet, wat me naar een overdekt terras met live muziek in de Van Weelderenstraat deed vluchten. Nog nooit heb ik zoveel hetero's bij een homokroeg gezien. De bediening liep in roze shirts met dubbelzinnige teksten, de muziek paste er perfect bij. Het publiek bestond uit schuilende mensen die alles best vonden. Zolang het onder de overkapping maar droog was, mocht de rest nat zijn.

Later op de avond was ik op dé lokatie van Nijmegen, de Waalkade. Ook daar was het overdekt, voor het casino stonden hoge partytenten. Op het podium stond een Nijmeegse avond geprogrammeerd, met de Thuisband en later op de avond Frank Boeijen. Weer of geen weer, Frank Boeijen op de Waalkade is al een succes voor hij begint. Ook gisterenavond stond het vol. Het eerste half uur speelde hij veel nieuw werk, volgens mij meer geschikt voor het theater. Met Zwart Wit kwam het plein los. Kronenburger Park vind ik zelf één van de mooiste nummers ooit gemaakt. Ondanks dat ik Frank Boeijen al meerdere keren live heb gezien, heb ik dat nummer altijd moeten missen. Ook nu eindigde het concert met De Verzoening, een nummer wat hij wel altijd live speelt. Op de Waalkade kwam hij daar echter niet mee weg, Kronenburger Park was de eerste toegift. Veel hoefde hij daar niet aan te doen, het publiek zong het nummer massaal mee. Ik verwachtte dat het daarna afgelopen zou zijn, maar ook Paradijs werd nog gespeeld. Veel toepasselijker kon ik het niet bedenken. Het was inmiddels droog geworden, met de schitterende muziek van Frank Boeijen waande ik me inderdaad in het paradijs.

Plasmolen - 16 juli 2011 - Gisteren scheen de zon alweer, goed weer voor een wandeling naar Cuijk.

Cuijk is één van de oudere steden van Nederland. Leven was er al ver voor de jaartelling. In de Romeinse tijd was het een belangrijke nedezetting langs de Maas, gelegen aan de weg van Nijmegen naar Tongeren. De eeuwen daarna groeide Cuijk uit tot een redelijk dichtbevolkt centrum. In de Tachtigjarige Oorlog kwam Cuijk terecht in een niemandsland tussen gebieden van de Spanjaarden en de Hollanders. Dit eindigde met de vrede van Münster, Cuijk werd toegewezen aan de Hollanders. De kerk ging op dat moment over naar de protestanten. Cuijk vormde in die tijd een klein bestuurscentrum en er woonden nogal wat protestantse ambtenaren. De bevolking was echter grotendeels katholiek. In 1800 werd de kerk teruggegeven aan de katholieken, die tussen 1911 en 1913 een nieuwe kerk bouwden. Van de oude kerk bleef alleen de toren bewaart. Een kleine honderd jaar later is het kerkgebouw met de drie torens nog steeds het meest markante gebouw van Cuijk.

Vanaf Plasmolen is het ongeveer vijf kilometer lopen naar Cuijk. De tocht loopt door het dorp Middelaar naar de pont over de Maas, die ook mij naar de kade in Cuijk bracht. Daar aangekomen, ben ik door het oude centrum naar het winkelcentrum gelopen. Het terras van Bakker Bart vond ik een mooie lokatie voor een lunch, met zicht op het winkelend publiek. Achter me was een Cuijks stel met twee Macedonische dames in gesprek. De Macedoniers stonden aan de vooravond van drie weken vakantie naar hun moederland. Het Cuijkse stel vroeg zich af waarom het maar drie weken werd. Dat bleek aan het werk te liggen, waar de Nederlandse vrouw naar op zoek was. Haar man vond het niet erg: "Zonder werk kunnen we lekker genieten." Voor de vrouw was dat reden om van onderwerp te wisselen: "Macedonië, dat ligt toch heel mooi daarbij de Zwarte Zee?" Eén van de Macedonische dames begon geduldig uit te leggen waar het wel ligt. Ik heb de rest van het gesprek niet afgewacht, vond het tijd om terug te lopen richting pont. Het Nederlandse stel zal minder haast gehad hebben, ik vrees dat ze nog lang kunnen blijven genieten.

Plasmolen - 14 juli 2011 - Ophouden met regenen deed het vandaag niet. Ik vond het mooi weer voor een bezoek aan een overdekt winkelcentrum, Centro in Oberhausen.

Een mooie binnenstad heeft Oberhausen niet, maar bij de afslag Neue Mitte ligt het Centro. Het is een groot overdekt winkelcentrum, met in de directe nabijheid grote gratis parkeergarages en enkele uitgaansgelegenheden zoals bioscopen. In het winkelcentrum zijn ruim tweehonderd winkels gevestigd. Dat zijn voor een groot deel kledingzaken. Zoals in ieder groot winkelcentrum zijn ook hier de H&M, C&A, Esprit en andere grote ketens gevestigd. Daarnaast zitten er ook veel minder bekende kledingwinkels. Dat is echter niet het enige winkelaanbod. Ook Kaufhof en Saturn ontbreken niet, evenals speciaalzaken als een boekwinkel, een Marklin shop, een Lego winkel en een zaak met uitsluitend kleding voor teddyberen. Aan één zijde van het winkelcentrum is een groot rond plein ingericht als terras, met daar omheen een bonte verzameling eettentjes.

Rond half één parkeerde ik de auto in één van de gratis parkeergarages, ongeveer drie kwartier nadat ik Plasmolen verlaten had. Mijn eerste bestemming was het plein met de eettentjes, voor een lunch met uitzicht op drukte. De Duitse visketen Nordsee leek me een goede gelegenheid, maar hier bleek alleen de koude gebakken vis in de aanbieding. Dat heb ik beleefd geweigerd, om bij het verderop gelegen Curry Karl van een bratwurst met uiten en tomatenketchup te genieten. Duitser kan ik het niet bedenken, veel smakelijker ook niet. Het rondje winkelcentrum daarna kostte ruim anderhalf uur en leverde twee goedkope t-shirts van C&A op. Na dat geslenter gunde ik mezelf een kop koffie, welke ik nam bij de Starbucks. Ik bestelde een klein kopje filterkoffie, kreeg bijna een halve liter. Wat betreft hoeveelheden kunnen Duitsers en Amerikanen het schijnbaar goed met elkaar vinden. Na de helft opgedronken te hebben, had ik het gezien. Wederom drie kwartier en vele regendruppels later was ik weer terug in Plasmolen.

Plasmolen - 11 juli 2011 - Kermissen zijn er in alle soorten en maten. Ik was vandaag op de kermis van Kleve.

Komende week begint de kermis van Tilburg weer. Het is de grootste van Nederland en trekt publiek uit het hele land. Ik ben er nog nooit geweest, maar stel me een stad vol attracties voor. Hier in Plasmolen verheugen de inwoners zich het hele jaar op de lokale kermis. Deze is altijd in september en schijnt een kermis te zijn zoals alleen in Noord Holland en Noord Limburg voorkomt. Attracties zijn er vrijwel niet, bier en feestmuziek des te meer. In IJsselstein is twee keer per jaar kermis, op evenemententerrein Het Podium. Dat is er altijd één zoals kermis bekend staat, met attracties voor kinderen en waaghalzen plus een kraam voor liefhebbers van oliebollen en soortgelijke lekkernijen.

Vandaag was ik dus op de kermis van Kleve. Deze is ieder jaar in juli, op een open terrein nabij de binnenstad. Het verschil met Nederlandse kermissen is dat er wat meer terrasjes zijn. Uiteraard kunnen de fameuze Duitse bierbuiken daar goed voorzien worden. Verder is het ook in Kleve een verzameling attracties voor kinderen en waaghalzen. Een voor mij nieuwe attractie was de waterbak waar kinderen in een ballon in kunnen. Het kind stapt in de ballon, die vervolgens opgeblazen en dichtgeritst wordt. Daarna gaat de ballon te water, waar het kind in de ballon kan spelen. Het lijkt me op den duur wat benauwd worden, maar zo lang zal het wel niet duren. Zelf ben ik altijd een liefhebber van de kramen met grijparmen. In Nederland lukt het me zelden, maar in Duitsland heb ik regelmatig prijs. Deze keer had ik geluk bij het tweede muntstuk, ik kon een pluche pinguïn pakken. Op dat tweede muntstuk had ik toen nog vier pogingen over, waar ik een pluche condoom mee won. Praktisch is anders, maar lekker zacht zal het vast zijn.

Plasmolen - 10 juli 2011 - Afgelopen jaren vertrok ik begin juli voor drie weken richting Plasmolen om vakantie te vieren. Dit jaar ben ik vanaf april al ieder weekend geweest, van de drie weken heb ik twee weken gemaakt.

De weekenden bevallen uitstekend. Hoewel ik me voor de vakantie wat minder dan anders verheugde op mijn terugkomst in Plasmolen, bevalt de vakantie net zo goed als andere jaren. Vandaag is het gelukt een wandeling te maken welke ik nog niet eerder gemaakt had. Van Plasmolen ben ik achter de Mookerhei langs gelopen, naar Jachtslot De Mookerheide. Het is een schitterend slot, gelegen in de bossen achter Molenhoek. Vanaf daar ben ik door Molenhoek richting Maas gelopen, om vervolgens in Mook van een lunch te genieten. Vanaf Mook ben ik richting Mookerplas gelopen, om in Plasmolen weer de camping op te zoeken. Al met al was het een afwisselende wandeling, door bossen, over bergen en langs het water. Het is deze variatie die de omgeving hier zo mooi maakt.

Morgen ga ik onze oosterburen opzoeken. Bij enkele weken Plasmolen hoort minimaal één bezoek aan Kleve. Gisteren is de jaarlijkse kermis daar begonnen, een mooie gelegenheid om er weer eens te gaan kijken. Plan voor de avond is om Duits restaurant op te zoeken. De avonden tot nu toe heb ik bij de caravan gegeten. Gisteren stond de grillplaat aan, vandaag stond opgebakken macaroni op het campingmenu. Eenvoudig is het zeker, smaken doet het niet minder. Nog twee weken, dan maak ik wel weer ingewikkelder gerechten. Wat dat betreft is het eten als het leven zelf. Eenvoudig genieten geeft het vakantiegevoel, ingewikkelder uitdagingen zijn leuk voor de rest van het jaar.

Plasmolen - 1 juli 2011 - Gisterenavond half zeven, op knooppunt Deil staat file richting Tiel. Ik besluit over Den Bosch naar Plasmolen te rijden. In enkele seconden passeer ik het knooppunt. Woensdagmorgen zou het me niet gelukt zijn.

In de nacht van dinsdag op woensdag wordt geldtransportbedrijf Brinks in Amsterdam overvallen. De daders zijn professionals. Voor het gebouw van de KLPD hadden de criminelen obstakels geplaatst zodat de politie niet direct kon uitrukken. Toch lukt het de politie de achtervolging in te zetten. Met hoge snelheden worden de overvallers achtervolgd op de A2, alwaar ze op knooppunt Deil tegen de vangrail knallen. Dat is voor zulke heren slechts een klein probleem. Een passerende bestelbus wordt gekaapt, de auto in Deil brandend achter gelaten. Bij Eindhoven wordt de politie nog een keer goed beschoten. Op dat moment besluit de politie de achtervolging te staken.

De enige buit van de politie is het autowrak op de A2. Nederland zal dat weten ook, het gehele knooppunt wordt afgezet voor sporenonderzoek. Rond half zeven wordt de A15 weer vrijgegeven, de A2 pas vijf uur later. Tot rond Den Bosch ontstaat een compleet verkeersinfarct. Mensen die hun geld wel eerlijk verdienen, komen niet op hun werk. Vrachtwagens zijn niet in staat bedrijven te bevoorraden. Vliegtuigen worden gemist, treinen zitten overvol. Het resultaat wat naar buiten komt, is dat de overvallers ook gestolen kentekenplaten hadden. Verbazen zal dat niemand, professionele overvallers laten zich niet identificeren door de RDW. Hoe groot de buit is, wordt niet bekend gemaakt. Duidelijk is echter wel dat de schade vele malen groter is. Voor een klein deel is deze veroorzaakt door de overvallers. Een veelvoud aan economische schade is veroorzaakt door onderzoek van de politie. Ik ben benieuwd of het ooit nog wat opbrengt.

IJsselstein - 30 juni 2011 - Maandagmorgen verwachtte ik een rustige ochtend. Het liep anders, verpleeghuis De Geinsche Hof vatte vlam.

Rond negen uur had ik een afspraak met collegae van de technische dienst. Eén van de mannen wist me te vertellen dat het calamiteitenhospitaal open was omdat in Nieuwegein een verpleeghuis in brand stond. Snel bel ik de collegae van het calamiteitenhospitaal hoe het gaat. Het blijkt druk, ik spreek af er naartoe te gaan. Enkele minuten later sta ik bij de ingang. Ambulances rijden af en aan, een stroom patiënten komt naar binnen. Collegae uit de verpleging klampen me aan om aan te geven dat extra materiaal gewenst is. Ondertussen komt mijn facilitaire collega van het calamiteitenhospitaal aanlopen. Samen bedenken we een plan de campagne. Vanuit Logistiek gaan we versneld aanwezige voorraden opnemen. Slechts anderhalf uur later staat een koerier voor de deur en worden de voorraden weer aangevuld. Het blijkt exact op tijd, geen patiënt is wat tekort gekomen.

Rond de middag druppelen de laatste patiënten binnen. De eerste zijn dan al overgeplaatst naar andere afdelingen, enkelen zijn weer onderweg naar andere ziekenhuizen. Het is duidelijk dat in de loop van de dag de patiënten allemaal ontslagen of overgeplaatst kunnen worden. Problemen zijn er slechts enkele van praktische aard. Zo zijn niet alle namen van de patiënten bekend. Gelukkig komt ook dat in de loop van de dag goed. Aan het einde van de dag had ik een voldaan gevoel. Mijn dag was anders dan gepland, maar vele malen bevredigender. Ondanks dat ik slechts een miniscuul klein en zeer vervangbaar radartje was in een geweldige reddingsoperatie, voelt het toch goed om daar onderdeel van geweest te zijn.

IJsselstein - 26 juni 2011 - Gisteren was het schitterend weer voor het gras. Gelukkig was het vandaag beter. Ik vond het mooi weer om vanaf Plasmolen naar de Mookerhei te lopen.

De Mookerheide heeft een geschiedenis van oorlog en geweld. Al in 1574 vond de Slag om de Mookerheide plaats. Lodewijk en Hendrik van Oranje wilden via de Oostelijke Maasoevers richting Betuwe, waar hun broer Willem van Oranje verbleef. De Spanjaarden vonden dit echter een minder goed plan, zij onderbraken het beleg van Leiden om de troepen te keren. Hoewel de broers van Oranje aanvankelijk aan de winnende hand waren, hebben de Spanjaarden de slag toch gewonnen. Lodewijk en Hendrik zijn nooit meer teruggekeerd. Ook in de vorige eeuw was het raak op de Mookerhei. Op 17 september 1944 landde vlakbij dit gebied het gedeelte van de 82ste Amerikaanse luchtlandingsdivisie dat tijdens Operatie Market Garden de opdracht had gekregen om de Waalbrug van Nijmegen in handen te krijgen. In februari 1945 gebruikte de Britse 21e legergroep onder bevel van Bernard Montgomery deze omgeving als uitvalsbasis om via het aangrenzende Reichswald door te stoten naar de Rijn. Eén en ander is gepaard gegaan met flinke bombardementen, waarvan de kraters nu nog zichtbaar zijn.

Gelukkig is het inmiddels vreedzamer op de heide. Ik had van een lunch genoten in het nabijgelegen café restaurant 't Zwaantje, om vervolgens richting heide te lopen. In het bosgebied tussen café restaurant en de heide waande ik me alleen in de mooie natuur. De rust werd uitsluitend onderbroken door T-Mobile, die me een sms stuurde met beltarieven in Duitsland. Op de heide aangekomen, leek het jachtige leven ver weg. Enkele koeien stonden te grazen, hier en daar liepen groepjes wandelaars. Na genoten te hebben van wat mooie uitzichten en stevige klimmen, had ik het plan opgevat wat uit te rusten op een bankje. Genietend van de stilte, droomde ik weg met uitzicht op Cuijk. Net toen ik me begon af te vragen hoe het er in 1944 geweest zou zijn, kwamen in de verte wat dames aanlopen. Eén dame bleef wat achter. Dichterbij gekomen, hoorde ik haar druk bellen. In één klap was ik uit mijn droom. Het oorlogsgeweld lijkt voorgoed voorbij, telefoonterreur zet de toon. Net als de broers van Oranje, zullen ook rust en stilte nooit meer terugkeren op de Mookerhei.

IJsselstein - 23 juni 2011 - Mediabeleid is in Nederland altijd een moeilijk hoofdstuk geweest. Nu commerciële omroepen alweer enkele jaren gewoon zijn, staan taak en kosten van de Publieke Omroep ter discussie.

De Nederlandse Publieke Omroep is uniek in zijn soort. Nergens ter wereld bestaan zo veel verschillende omroepverenigingen, waarbij zendtijd gebaseerd is op aantal leden. Sinds jaar en dag staat deze constructie al ter discussie. In praktijk is immers de kwaliteit van de papieren televisiegids bepalend voor de zendtijd per jaar. Afgelopen jaren heeft PowNed aangetoond dat het ook mogelijk is om d.m.v. een leuke publiciteitscampagne de subsidiekraan open te zetten. In het regeerakkoord zijn daarom afspraken gemaakt over de toekomst van de Publieke Omroep. Deze zijn gebaseerd op een flinke bezuiziging en maximaal acht omroepen. Inhoudelijke keuzes over de rol van een publieke omroep worden vermeden, deze worden aan Hilversum overgelaten. Daar is men ondertussen aan de slag gegaan met fusieplannen, met name gericht op behoud van eigen identiteit. Oorverdovend stil is de wezenlijke discussie over de rol van de publieke omroep ook daar.

IJsselstein - 9 juni 2011 - Een kleine twee weken terug schreef ik dat ik gebeld was door Karwei. Een openstaande bestelling was niet leverbaar. Overmaken van de aanbetaling was niet mogelijk, ik kon wel mijn geld op komen halen in de winkel. Vandaag heb ik dat avontuur beleefd.

Na binnen gekomen te zijn, zag ik een balie met een groot bord "klantenservice". Dat leek mij een goede balie, maar was niet helemaal het geval. Zonder op te kijken vertelde een man achter de balie me dat ik bij zijn collega aan de andere zijde van de balie moest zijn. Daar waren enkele mensen voor me waarvoor allerlei zaken met bonnen werden gedaan. Eén man deed een aanbetaling voor een bestelling, zoals ik enkele maanden terug ook gedaan had. Na enige tijd was ik aan de beurt, waarna de baliemedewerker met vertelde dat hij de order ging annuleren. Hij liep daarvoor naar een kantoor, waar hij enkele minuten later weer uit kwam. "Over tien seconden komt mij collega uw helpen", zei hij, om vervolgens de volgende te gaan helpen. Enkele minuten later kwam zijn collega het kantoor uit. Hij gaf een bon aan de baliemedewerker, die deze bon vervolgens aan mij gaf: "Hiermee kunt u bij de kassa uw geld ophalen."

Hoewel er meer mensen in Karwei kleding rond liepen dan dat er klanten waren, was slechts één van de kassa's geopend. Dat werd dus aansluiten in de volgende rij. Op het moment dat ik aan de beurt was, werd mijn bon gescand. Geïnteresseerd vroeg ik of men het werken met bonnen en contant geld zelf wel makkelijk vond. "Nou ja, wij kunnen geen geld overmaken", was het antwoord. Dat had ik twee weken terug ook al gehoord, dus ik vroeg of de kassier zijn salaris dan ook contant krijgt. Dat bevestigde hij. Na mijn vervolgvraag of dat nog in loonzakjes ging, kreeg ik te horen dat het anders ging. Het zal vast geen punt zijn. Dat maak ik er ook niet meer van. Na twintig minuten had ik mijn €8,-, dat was toch lekker langzaam verdiend. De Gamma, Hornbach en Praxis zitten er vlakbij, daar kan ik het waarschijnlijk vele malen sneller uitgeven.

Plasmolen - 2 juni 2011 - Hemelvaartsdag 2011 gaat de boeken in als een zonnige dag. Ik vond het een mooie dag voor een bezoek aan de kasteeltuinen in Arcen.

De kasteeltuinen in Arcen zijn een verzameling schitterend aangelegde tuinen achter het kasteel van Arcen. Het kasteel is gebouwd in de barokperiode. Deze kenmerkt zich door overdadige vormen en uitdrukkingen van kracht, het streven naar grootsheid zoals ook bij veel kerken te zien is. Tegenwoordig is het kasteel in gebruik als trouwlokatie en expositieruimte. De tuinen bestaan uit mooie weides en vijvers met pompeuze fonteinen, welke worden afgewisseld met kleine, intieme perkjes. Hierbij worden diverse thema's gehanteerd. Zo zijn er o.a. een Japanse en een Italiaanse tuin en uiteraard ontbreekt ook de romantische tuin niet. Ook mensen die meer van dieren dan van planten houden, kunnen hun hart ophalen. In de vijvers zwemmen vele soorten vissen, in de tuinen leven o.a. doodshoofdaapjes, ooievaars en flamingo's. Voor de liefhebbers van kunst staan her en der schitterende beelden.

Ik arriveerde rond lunchtijd, dus ging eerst op zoek naar een horecagelegenheid in de tuinen. Deze trof ik achterin en was genaamd het Bergpaviljoen. Het bleek een zelfbedieningsrestaurant, de rij voor de afhaalcounter was aardig gegroeid. Na enige tijd gewacht te hebben, vroeg ik me samen met andere mensen af waarvoor we in de rij stonden. De counter was verdacht leeg. Er was één soort soep verkrijgbaar en ik had het geluk het laatste worstebroodje te kunnen bestellen. Groter was het assortiment etenswaren niet, het was uitverkocht. "Het is nogal druk vandaag", wist de jongen achter de kassa te melden. Na mijn constatering dat ik weinig anders had verwacht op Hemelvaartsdag, keek hij me wat glazig aan. De mensen achter me in de rij lachten als een boer met maagpijn. Gelukkig waren de tuinen beter op orde dan het restaurant, zodat ik na mijn karige lunch nog wel kon genieten van schitterende tuinen.

IJsselstein - 29 mei 2011 - Afgelopen zaterdag rond lunchtijd ging mijn telefoon. Het bleek dat Karwei geen eenvoudig karwei kan klaren.

Medio februari was ik bij Karwei om een metalen documentenkoffer te kopen. Deze was uitverkocht, maar kon met een kleine aanbetaling besteld worden. Enkele weken later heb ik maar eens gevraagd waar deze bleef. Het zou nog één à twee weken duren. Afgelopen zaterdag, ongeveer twee maanden later, ging mijn telefoon. Een jong klinkende dame stelde zich voor: "Goedemiddag, met Karwei Nieuwegein." Ik vroeg of ze een momentje had, een serveerster stond net de bestelling op te nemen aan mijn tafel. Na deze opgegeven te hebben, pakte ik mijn telefoon weer. Het bleek dat de koffer niet meer geleverd kan worden: "Helaas kunnen we de documentenkoffer niet meer leveren. U kunt uw aanbetaling bij ons op komen halen." Dat leek mij wat ingewikkeld, ik vroeg of het bedrag overgemaakt kon worden. Helaas bleek dat niet mogelijk: "Nee, meneer, wij kunnen geen geld overmaken." Opeens begon ik te begrijpen waarom die koffers niet meer geleverd worden. Bij het ophalen van mijn geld zal ik eens belangstellend informeren of het salaris ook nog in geldzakjes wordt uitbetaald.

IJsselstein - 22 mei 2011 - Mijn seizoensplaats in Plasmolen is vlakbij de Duitse stad Kleve gelegen. Gisteren heb ik deze stad bezocht.

Kleve is een stad in het naar de stad vernoemde district Kleve in de deelstaat Noordrijn-Westfalen. De stad heeft ongeveer vijftigduizend inwoners en bestaat al sinds de middeleeuwen. Op enkele punten is dat nog te zien, de oorlog heeft echter zijn sporen achter gelaten. Veel van de stad is dan ook nieuw. Gelukkig is het wel weer sfeervol opgebouwd. Met name de heuvels in de stad geven een echt buitenlands gevoel, hoewel het maar enkele kilometers van de grens is. Deze ligging plus het afwisselende winkelbestand trekken veel Nederlanders. Zoals Venlo populair is bij Duitsers die Nederlandse produkten komen kopen, zijn in Kleve vrijwel altijd Nederlanders te vinden. Daarnaast proberen enkele winkels ook Duitsers te trekken met Nederlandse produkten. Zo zitten midden in het centrum een Spakenburgse visboer en een kaasboer uit Woerden. Verreweg de meeste winkels zijn echter van Duitse orgine, met voor Nederlanders aantrekkelijke Duitse prijzen.

Ook typisch Duits zijn de bakkerijen in Kleve. In Nederland zijn bakkerijen over het algemeen winkels waar je verpakt brood kunt kopen. In Duitsland zijn bakkerijen lunchgelegenheden waar de verkoop van brood slechts een belangrijke bijzaak is. De omzet bestaat voornamelijk uit vers belegde broodjes en bijbehorende dranken, zithoekjes en terrasjes zijn min of meer standaard aanwezig. De prijzen zijn aantrekkelijk, waardoor goedkoop doch smakelijk lunchen altijd tot de mogelijkheden behoort. Ook ik Kleve heb ik daar gebruik van gemaakt. Zittend op een terras genoot ik van een vers broodje, koffie en uitzicht op het winkelende publiek, om vervolgens zelf onderdeel te worden van dat winkelende publiek. Na het bekijken van leuke gadgets bij de Saturn, kreeg ik spontaan behoefte om te poepen. Dat kon achter een deur waar een munt van 50 cent in moest. Zoekende in mijn portemonnee, kwam ik tot de conclusie dat ik deze munt niet had. Een Nederlands stel kwam aanlopen, waarvan de man me aanbood om dan maar samen te gaan. De vrouw keek wat vreemd bij het voorstel van manlief. Mijn aandrang was spontaan verdwenen, pas uren later kwam deze terug.

IJsselstein - 8 mei 2011 - De zon scheen, de zee was rustig en de boulevard gezellig druk. Het waren perfecte omstandigheden voor een weekend Vlaamse kust.

Vrijdagmiddag kwam ik aan in Hotel Royal Astrid te Oostende. Het is een net hotel op een ideale lokatie. Met de auto is het goed bereikbaar, vanuit het hotel is het enkele minuten lopen naar het strand of het stadscentrum. Dat heb ik van het weekend dan ook veelvuldig gedaan. Bij het strand is, net als in de meeste Belgische kustplaatsen, een toeristische boulevard met vooral veel appartementen, winkels en terrassen. Als één van de weinige kustplaatsen heeft Oostende echter ook nog een behoorlijk stadscentrum. Vrijwel alle grote winkelketens zijn vertegenwoordigd, daarnaast zijn er ook meer dan voldoende uitgaansgelegenheden. Deze hebben de sfeer welke past bij een havenstad. Hoewel de haven niet heel groot is, heeft deze wel allure. Behalve de ferry naar Engeland en de gewoonlijke vissersschepen, liggen er ook talloze kapitale zeiljachten.

Vanmorgen moest ik het hotel voor tien uur verlaten. Het was een mooie gelegenheid om het ontwaken van de stad op straat mee te maken. Rond half elf was ik bij drogisterij Het Kruidvat. Op een steiger zat een meisje dromerig te wachten tot deze open ging. Langzaam verzamelden zich nog wat koopjesjagers voor de deur, welke tegen elf uur open ging. Terwijl het winkelmeisje de deur nog vast zette en het reclamebord buiten plaatste, liepen het meisje en de koopjesjagers naar binnen. Ik had niets nodig, bestelde een kopje koffie op een nabijgelegen terras. Even later kwam het dromerige meisje voorbij lopen. Het doosje wat ze gekocht had, hield ze half onder haar jas. De kleur was clearblue.

IJsselstein - 8 mei 2011 - Vier mei herdenken, vijf mei vieren. Het is de slogan welke past bij vier en vijf mei en al die jaren na de Tweede Wereldoorlog nog steeds aktueel is. Hoewel ook belangrijk, heb ik het actieve herdenken aan de meer betrokkenen overgelaten. Vieren heb ik gedaan in Wageningen.

Wageningen is de stad waar op 5 mei 1945 de capitulatie plaats vond in Hotel de Wereld. Het hotel staat er nog steeds. Ieder jaar op 5 mei is er een defilé welke langs het hotel komt, daarnaast is er in de gehele stad muziek en cultuur te beleven. Na de middag was ik er, aangekomen met een pendelbus vanaf station Ede Wageningen. De toegang tot de binnenstad met festiviteiten was hermetisch afgesloten en uitsluitend toegankelijk na passeren van breed geschouderde portiers. Tassen werden gecontroleerd op aanwezigheid van drank, welke niet meegenomen mocht worden. Vrijheid is ook op een bevrijdingsfestival relatief. Achter de hekken was drank uitsluitend verkrijgbaar tegen inwisseling van munten. Enkele bezoekers vonden het geen reden hun drank in te leveren, zij dronken de eigen drank voor het hek op. Eén daarvan wilde schijnbaar proberen dronken binnen te komen, ze dronk haar flesje bier met een rietje.

Ook voor toiletbezoek werd een muntje à €2,50 gevraagd. Liever zonder haar, was mijn gedachte op het moment dat de toiletjuffrouw dat bedrag noemde. Ik heb het anders opgelost, om even later bij de band Liever Zonder Haar op Wageningen Centraal te gaan kijken. Deze band speelde Nederlandstalige covers, varierend van Het Dorp van Wim Sonneveld tot De Zeeuwse Kust van Blöf. Ook enkele nummers van Toontje Lager passeerden de revue. Het was een verademing om goed gezongen nummers van deze band te horen. Rond de klok van vier begon het defilé, voor mij ook een gelegenheid welke ik liever aan meer betrokkenen overlaat. Er waren er meer die er zo over dachten. Samen pakten we de bus weer terug naar Ede, alwaar ik in vrijheid mijn reis met de auto vervolgde.

IJsselstein - 30 april 2011 - Gisteren stond het Britse koningshuis wereldwijd in de belangstelling, vandaag hadden we in Nederland ons jaarlijkse oranjefeestje. De koninklijke familie ging naar Weert en Thorn, ik was in Nijmegen.

In Londen was de gehele wereldpers aanwezig. Zo erg zal het in Weert en Thorn niet geweest zijn. Als ik de Nederlandse kranten moet geloven, waren de kosten voor beveiliging wel navenant. Sinds in Apeldoorn koninginnedag eindigde met een dollemansrit van een dwaze eenling, heeft het feest zijn knullige onschuld verloren. Ieder bezoek van de koningin wordt sindsdien omringd met veiligheidsmaatregelen, ongeacht de vraag of daarmee daadwerkelijk reële risico's worden voorkomen. Het is voer voor diegenen die vinden dat het koningshuis weg moet omdat het te duur is. Persoonlijk vind ik dat een onzinnige redenering. Staatshoofden zijn nodig en kosten altijd geld. Van mij mag het koningshuis opgeheven worden omdat ik erfelijke troonopvolging uitsluitend vind passen in een goedkoop sprookje.

Dat neemt niet weg dat zo een feestdag altijd leuk is. Ik was in het centrum van Nijmegen. De traditionele vrijmarkt vindt in Nijmegen plaats in het Goffertpark. Dat maakt het centrum gezellig druk i.p.v. overvol. Op de Waalkade was kermis, in de binnenstad markt, in het Hunerpark Oranjepop en in het Valkhofpark een kleine kinderbraderie. Na een terrasje, wat winkels en de kermis beleefd te hebben, vond ik het tijd voor betere muziek in het Hunerpark. In dat park stonden diverse kraampjes en twee podia. Op het hoofdpodium speelde een rockband. Betere muziek was niet helemaal mijn definitie, de bas was wel goed voelbaar. Al snel vond ik het tijd voor een ander gevoel, te vinden op de kinderbraderie in het naastgelegen Valkhofpark. Vooral ouders deden hun best oude rommel kwijt te raken. Kijken en niet kopen was het belangrijkste devies van de andere bezoekers. Op de hoek van het park speelden kinderen muziek. Het volume was net hoorbaar, het repertoire omvatte net niet alle bekende nummers van Nick en Simon. Eenvoudiger kan ik het niet bedenken. Toch genoot ik er van, vele malen meer dan van het gevoel in het Hunerpark.

IJsselstein - 25 april 2011 - Afgelopen paasweekend zijn weer heel wat eieren gegeten, vaak gebracht door de paashaas. Het is een traditie in vele landen. Zowel hazen als eieren zijn vruchtbaarheidssymbolen, passend bij het voorjaarsfeest wat Pasen is. De traditie is redelijk onschuldig, weinigen zullen er wat op tegen hebben. Anders is dat met een religieuze traditie als ritueel slachten.

De Partij voor de Dieren heeft voorgesteld om onverdoofd ritueel slachten te verbieden. Op de confessionele partijen na, is de gehele Tweede Kamer het inmiddels eens met dit voorstel. Het lijkt een kwestie van beschaving om dieren niet onnodig te laten lijden voor de slacht. Dat is ook de achterliggende gedachte van het wetsvoorstel. In streng islamitische en joodse kringen is echter verzet tegen dit voorstel. Volgens hun religieuze boeken is onverdoofd ritueel slachten verplicht. Dit weegt voor streng religieuzen zwaarder dan het lijden van dieren. Diverse redenen worden hiervoor aangevoerd. Vaak blijft het steken in een beroep op godsdienstvrijheid, zoals bij de confessionele politieke partijen. Af en toe wordt betoogd dat pijnlijk slachten niet zo erg is als het dier bij leven goed verzorgd is. Waarom het einde dan zo cru moet zijn, vertelt de redenering niet.

Als ik het goed begrepen heb, is ritueel slachten in betreffende religies ooit bedacht om onnodig lijden te voorkomen. Dieren mochten alleen voor consumptie worden opgeofferd als deze bij leven goed verzorgd waren. Dat klinkt alleszins redelijk. In de tijd dat de boeken geschreven werden, stond de voorgeschreven rituele wijze van slachten bekend als minst pijnlijke. Inmiddels is de tijd voortgeschreden en de ontwikkeling doorgegaan. D.m.v. verdoving is het tegenwoordig mogelijk om geheel pijnloos te slachten. Ik vraag me dan ook af waarom mensen vast houden aan de letterlijke voorschriften in de boeken. Religieus leven volgens de gedachten welke in boeken verwoord staan, kan ik me alles bij voorstellen. Hoewel ik het zelf niet zo ervaar, kan ik begrijpen dat mensen dat als verrijking van hun leven zien. Anders is dat voor mensen die slechts regels volgen, in deze discussie de zogenaamde streng religieuzen. Voor deze groep lijkt het mij uitstekend om een regeltje aan ons wetboek toe te voegen, zodat conform die regel dieren niet meer onnodig hoeven te lijden.

IJsselstein - 17 april 2011 - De medische wereld staat bekend om congressen. Als medewerker van een logistieke afdeling heb ik daar weinig te zoeken. Wel kan ik eenmaal per jaar naar het congres van de VNSG, zo ook afgelopen donderdag en vrijdag.

VNSG staat voor Vereniging Nederlandstalige SAP Gebruikers. SAP is een computerpakket voor bedrijfsvoerende applicaties, o.a. op het gebied van Inkoop en Logistiek. Het is één van de grootste pakketten in de wereld, met name in het grootbedrijf wordt het erg veel gebruikt. De VNSG is een vereniging van organisaties welke gebruik maken van dat pakket. Het jaarlijkse congres wordt voornamelijk bezocht door consultants en beheerders, maar ook eindgebruikers zijn er wel te vinden.

Vorig jaar was het in Maastricht, dit jaar in Groningen. In de wandelgangen hoorde ik dat deze uithoeken gekozen worden om deelnemers te verleiden tot hotelovernachtingen. Dat lukt wonderwel, de Groningse hotels zaten overvol met deelenemers aan het congres. Zelf had ik twee overnachtingen geboekt in het NH Hotel, tegenover het UMC Groningen. Uiteraard ben ik er nog even naar binnen gelopen. Vooral de ruimte in het gebouw vind ik indrukwekkend, het is duidelijk dat grond in Groningen aanzienlijk goedkoper is dan in Utrecht. Het congres was overdag gevuld met presentaties en forumdiscussies, tussendoor was gelegenheid tot het bezoeken van stands. Zoals altijd heb ik meer en minder interessante presentaties gehoord. Opvallend vond ik dat de presentaties welke niet direct over SAP gingen, voor mij het meest boeiend waren. Donderdagavond was het tijd voor feest. Op een feestlocatie buiten de stad stonden diverse tenten. In iedere tent was een andere sfeer gecreëerd, met eten, drinken en live muziek. Gezellig was het wel, hoewel het percentage grijze pakken wat aan de hoge kant was. Pas echt opvallend werd dat op het moment dat ik naar het toilet moest. Nooit eerder had ik op een feest meegemaakt dat de dames zo door konden lopen en de heren moesten wachten. Gelukkig stond ik achter een oude bekende in de rij. Zo kon ik zelfs met volle blaas nog wat netwerken, doelgerichter kan ik het niet bedenken.

IJsselstein - 10 april 2011 - De zon scheen en de telefoon stond uit. Ik heb genoten van een heerlijk rustig weekend.

Donderdagmiddag zat mijn werkweek erop, tijd om richting camping te vertrekken. Ik wilde eens proberen hoe filevrij dat lukte op een willekeurige donderdagmiddag. Op de A27 was een ongeluk gebeurd, maar daar bood een welbekende sluiproute uitkomst. Daarna dacht ik het gehad te hebben, maar vergiste me in knooppunt Deil. Met de verbreding van de A2 is ook de afslag naar de A15 richting Tiel aangepast. I.p.v. een klaverblad is het een fly-over geworden. Enkele meters na de afslag wordt de fly-over tweebaans, met de waarschuwing dat het ritsen begint over 300 meter. Een bordje met filegarantie had ook volstaan. De nieuwe constructie waarbij de fly-over tweebaans en de invoegstrook eenbaans is, stond garant voor een kwartier vertraging als gevolg van het extra in- en uitvoegen. Ik vraag me af hoe lang daar over nagedacht is, ik vrees aanzienlijk korter dan de duur van de file. Voor mij is het in ieder geval reden om voortaan na de spits te vertrekken.

De vrijdag en zaterdag waren zonovergoten, met alle gelegenheid om heerlijk uit te rusten. Vrijdag was voor mij de dag van Grave, Gennep en Cuijk, met winkels en terrassen. Zaterdag heb ik vanuit Plasmolen een rondje Ottersum gelopen, een kleine vijftien kilometer. In de middag had ik voor het eerst sinds maanden weer eens een goed boek, restaurant De Loopplank was goed voor een heerlijke maaltijd in de avond. Zoals gezegd had ik mijn telefoon uit, daarnaast ook de laptop thuis. Televisie heb ik niet op de camping. Een beter recept om tot rust te komen kan ik me niet voorstellen. Vanmiddag ben ik weer richting IJsselstein gekomen, om achter de bar te staan bij een lezing in theater Pantalone. Meer dan een vervolg van mijn rustige weekend werd het niet, met slechts twintig bezoekers in de zaal. Ik heb de lezing gelaten voor wat het was om tussendoor nog even van de zon te genieten. Morgen begint het echte werk weer, ik zal er in ieder geval uitgerust aan beginnen!

IJsselstein - 4 april 2011 - Hoofddoekjes doen het de laatste jaren goed in de publieke opinie. Vandaag heeft de rechter besloten dat rechters niet gaan over het dragen van hoofddoekjes op scholen. Het lijkt me een wijs besluit.

Kledingvoorschriften voor vrouwen zijn van alle geloven en alle tijden. Katholieke nonnen bedekken sinds jaar en dag het lichaam, in het Vaticaan is het niet toegstaan om in een leuk kort rokje de 's zomerse toerist uit te hangen. Gereformeerde scholen verplichten hun vrouwelijke leerlingen sinds jaar en dag om in lange rok naar school te komen. Binnen het islamitische geloof is de hoofddoek een verplicht nummer. Ongetwijfeld geldt dit ook op islamitische scholen. Persoonlijk vind ik het allemaal onzin. Natuurlijke schoonheid zie ik als genot voor het oog en ik kan geen enkele reden bedenken om dit te verbergen. Praktische voorschriften als uniformen daargelaten, is het mij dan ook geheel onduidelijk waarom mensen zich allerlei kledingvoorschriften voor laten schrijven. Tegelijkertijd begrijp ik niet zoveel van mensen die de kledingkeuze van anderen op tegengestelde wijze proberen te beïnvloeden. Het verbieden van hoofddoek, habijt of keppel lijkt mij van dezelfde logica als het verplichten ervan. Uiteindelijk leidt het allemaal tot onnodige bemoeienis met persoonlijke keuzes.

Op het Volendamse Don Bosco College had een meisje bedacht dat ze voortaan een hoofddoek wilde dragen. Geheel in de katholieke traditie van de school stelde de schoolleiding deze keuze niet op prijs. Het hoofddoekje werd verboden, waarna het meisje naar de Commissie Gelijke Behandeling stapte. Daar kreeg ze gelijk, maar het mocht niet baten. De vervolgstap naar de rechter gaf minder succes. Deze vond schoolregels geen zaak voor de rechter, waarmee hij het meisje dus feitelijk ongelijk gaf. De vraag is nu of voortaan het hoofddoekje of het meisje thuis gaat blijven. Als dat het hoofddoekje wordt, stel ik voor dat het meisje een tien voor maatschappijleer gaat krijgen. Iemand die op die leeftijd al de weg naar commissies en rechters weet te vinden, heeft volgens mij goed begrepen hoe onze maatschappij in elkaar zit. Mocht het meisje thuis blijven, is een afscheidsgesprek in de biechtstoel misschien een goed idee. Vergiffenis lijkt immers ook een mooie katholieke traditie, hoewel het mij in deze niet helemaal duidelijk is wie er vergiffenis moet vragen.

IJsselstein - 4 april 2011 - Behalve een dag voor slechte grappen, is 1 april ook het begin van het kampeerseizoen. Ook ik heb mijn caravan op 1 april richting camping gereden.

Afgelopen jaren ging ik 's zomers enkele weken naar Plasmolen en wisselde de lokaties in het voorjaar. Gendt, Woudenberg en Oosterhout waren plaatsen waar ik met de caravan van het voorjaar heb genoten. Het was allemaal heerlijk, maar nergens was het zo goed als op camping De Geuldert in Plasmolen. Dit jaar wil ik daarom ontdekken of dat ook geldt voor een seizoensplaats op De Geuldert. Vrijdag heb ik de caravan ingeparkeerd op mijn kampeerplaats voor het komende halfjaar. Zaterdag was de dag van het opbouwen en inrichten, in de loop van de middag stond alles op zijn plaats. Ook op de plaatsen om me heen waren mensen druk met het inparkeren van caravans en opzetten van voortenten.

's Avonds was het tijd voor de betere gesprekken aan de bar: "Ben je niet te vroeg? Het is nog lang geen vierdaagse." Na deze en andere beleefdheden gewisseld te hebben, werd het tijd voor de betere dorps- en campingroddels. Helaas bleek één van de vaste gasten overleden, maar verder ging het iedereen goed. Stamgasten uit het dorp waren er nog steeds, enkele bekende seizoensplaatshouders ook. Nieuw was het biljart, verdwenen was de gokkast. Het leek me een vooruitgang. Zoals het hoort verdwenen de serieuzere gespreksonderwerpen met het verstrijken van de uren, maar werd de stemming er niet minder op. 's Zondags liep de camping nog wat voller, terwijl ik de koopzondag in het nabijgelegen Nijmegen bezocht. Na het avondeten en de bijbehorende vaat ben ik weer op huis aan gegaan, het eerste geslaagde weekend zat erop.

IJsselstein - 26 maart 2011 - Terwijl het Midden Oosten in brand staat en het Verre Oosten met gevolgen van de aardbeving kampt, barst in Nederland het voorjaar los. Wat er ook gebeurt, de natuur gaat door.

Het voorjaar start officieel op 21 maart, als de zon exact even lang op als onder is. Dat was eergisteren, maar in de beleving is het voorjaar enkele weken terug al begonnen. De zon schijnt veelvuldig, de terrassen zitten weer vol. Het schijnt dat bij mensen de hoeveelheid serotonine en dopamine hoger wordt, wat leidt tot een gevoel van algemeen welbevinden. Of als gevolg hiervan ook het verlangen naar seks groter wordt, is niet bewezen. Volgens de wikipedia gaan wetenschappers er vanuit dat dit komt door de minder verhullende kleding welke weer aangetrokken wordt. Gisteren schreef een collumniste in een Volkskrant een artikel over rokjesdag, in de geest van wijlen Martin Bril. Het past helemaal in het gevoel van het voorjaar zoals de natuur ons ieder jaar weer voorschotelt.

Bij mij in de achtertuin is voor het eerst het vogelhuisje bewoond. Een koolmeesje is druk in de weer met takjes en ander spul om er een gezellig onderkomen van te maken. Het huisje hing altijd al aan de schuur, ik had niet verwacht dat het ooit nog gebruikt zou worden. Nu het zo ver is, geeft het een leuk uitzicht. Ik ben benieuwd of er over enkele weken kleine vogeltjes uitvliegen. De timing is dan exact goed, tegen die tijd gaat de kat van de buren verhuizen. Of de nieuwe buren ook zo een schattig vogeletend huisdier hebben, is natuurlijk altijd afwachten. Ik ben benieuwd, en geniet ondertussen van het voorjaar én de vogeltjes.

IJsselstein - 13 maart 2011 - De krokusvakantie zit er weer op. Terwijl veel mensen nog een weekje sneeuw in de Alpen opgezocht hebben, brak in Nederland het voorjaar los. Ik heb er van genoten aan de Zeeuwse kust.

Het hotel waar ik verbleef heette Piccard en stond in Vlissingen. De bouw van het hotel was apart. De kamers lagen aan een galerij, met twee kamers achter iedere buitendeur aan de galerij. Op de begane grond zat een buitendeur naar het restaurant. Gelukkig was het warm en zonnig weer, zodat niemand last had van kou of tocht. Ook het centrum en de boulevard waren in de ban van het goede weer. Terrassen zaten vol, hier en daar nog met gasten die de jas aan hielden. In de zon en uit de wind was het echter al goed toeven met een verkoelend drankje. Met name de boulevard was druk, met vanaf de terrassen zicht op de zeeschepen die de Westerschelde passeerden. Zaterdag ben ik via Dishoek naar Zoutelande gelopen, plaatsen welke in de zomer ongetwijfeld overvol zitten. Afgelopen weekend was het gezellig druk. Ook in Zoutelande waren de terrassen al druk bezet. Zelf heb ik er met zicht op Zeeuws Vlaanderen genoten van brood met garnalenkroketten, voor mij een perfecte lunch.

Zaterdagavond stond het hotel in het teken van de Nederlandstalige muziek op de Hollandse avond. Het was mogelijk om deelname aan het buffet te reserveren. Dat heb ik maar overgeslagen, om bij de lokale Griek enkele smakelijke gerechten te nuttigen. Later op de avond heb ik vanaf de bar het feest bewonderd. Lokale zangers vermaakten het publiek met klanken van o.a. Guus Meeuwis, Frans Bauer en Pierre Kartner. Aan de overkant van de bar zaten vier dames die onder het genot van Tia Maria volledig uit hun Aziatische bolletje gingen. Het trok belangstelling van de kok, die enkele keren achter de bar verscheen. Na toetjestijd zocht hij de andere zijde van de bar op, waar duidelijk werd dat hij die avond nog Aziatisch wilde koken. Ik heb het niet afgewacht, maar mijn eigen hotelkamer opgezocht om vanmorgen nog eenmaal uit te waaien aan de zonnige Zeeuwse kust.

IJsselstein - 5 maart 2011 - Over veertig dagen is het Pasen, dus vandaag is het carnaval losgebarsten. Vanmiddag stond IJsselstein in het teken van de optocht.

Carnaval is een van oorsprong katholiek feest. De weken voor Pasen zijn in de katholieke traditie vastentijd, de dagen ervoor zijn de laatste gelegenheid om nog eenmaal goed te eten en te feesten. Het wordt dan ook voornamelijk gevierd in de van oorsprong katholieke gebieden. Wereldwijd is Zuid Amerika het centrum van het carnaval, met Rio de Janeiro als sprankelend middelpunt. Het wordt daar in 's zomerse sferen met veel salsamuziek gevierd. 's Zomerse sferen en salsamuziek horen er in Nederland niet bij, maar met name in Brabant in Limburg wordt er toch aardig op los gefeest. In deze provincies viert vrijwel iedereen carnaval en zijn scholen en bedrijven gesloten. Boven de rivieren zijn er enkele enclaves waar carnaval gevierd wordt. In Twente wordt het groots gevierd, maar ook in IJsselstein, Montfoort en Oudewater behoort carnaval tot de traditie.

Rond één uur vanmiddag ging de optocht van start, rond half drie passeerde Kees de Aap de Benschopperpoort richting binnenstad. Kees de Aap is de carnavalsmascotte van IJsselstein, wat tijdens carnaval wordt omgedoopt in Apestad. Ruim een uur later passeerde de laatste wagen. Een stoet van een kleine vijftig groepen, wagens en individuen was op dat moment gepasseerd. Ik stond erbij en keek ernaar, altijd een leuke bezigheid bij optochten. Jaren terug wilde ik nog weleens meedoen, de jaren daarna zag ik nog altijd veel bekenden passeren. Dit jaar bleef dat beperkt tot een enkele vage kennis. Na de optocht besloot ik het feestgedruis te laten voor wat het was en rechtsaf richting Albert Heijn te gaan. De jonge cassière had er alle begrip voor: "Vroeger vond ik het wel leuk, maar het is me nu te druk. Ik wordt echt te oud voor carnaval!" Hoewel ik op haar leeftijd nog voorop ging in de polonaise, begreep ik haar vanmiddag ontzettend goed.

IJsselstein - 3 maart 2011 - Midden jaren '80 zong Herman van Veen over zijn pasgeboren dochter Anne. Inmiddels staat Anne zelf in het theater. Gisteren was ze in het IJsselsteinse Fulco theater.

Op het moment dat de zaal openging, was de voorstelling al begonnen. De pianist speelde muziek, Anne zat op één van de vele stoelen op het podium. Nadat al het publiek binnen was, begon ze te zingen. Ook de rest van de avond werd voornamelijk gevuld met liedjes, begeleid op piano. Tussendoor vertelde ze korte verhalen. Samenhang, rode draad en clou heb ik niet kunnen ontdekken. Ze switchte van Nederlands naar Engels en van Engels naar Zuid Afrikaans, onderwerpen waren o.a. ziekte, spraakproblemen en seksualiteit. Met name bij het laatste onderwerp lieten haar bewegingen in kort rokje en strak shirtje weinig aan de verbeelding over. Schijnbaar genoot ze er zelf zeer van. Vanaf rij drie in de zaal was goed zichtbaar dat haar tepels steeds groter werden. Zelf genoot ik vooral van de pianist. Hij speelde de sterren van de hemel, een genot om te zien en te horen.

IJsselstein - 21 februari 2011 - Zaterdag tien uur 's avonds, de mobiele telefoon gaat. Mijn schoonvader wordt in een ambulance afgevoerd richting ziekenhuis. Het is een mooie gelegenheid om te ontdekken hoe ziekenhuizen er vanaf de andere kant uit zien.

In het ziekenhuis aangekomen, vind ik mijn schoonvader in de traumakamer op de eerste hulp. De situatie is onder controle, hoewel het verre van stabiel is. Met enige beroepsdeformatie valt me op dat de goederen in de traumakamer bevoorraad worden. Dat lijkt efficiënt, rechtstreeks op de behandelkamer. Bij mijn werkgever gebeurt dat niet, een project in die richting is ooit een vroege dood gestorven. Misschien moeten we dat project ook maar reanimeren. Later die nacht vindt een spoedingreep plaats. Het leert me wat door wachtende mensen in gangen heen gaat. Het is saai wachten en tegelijkertijd intensief door de spanning die er toch is. Gelukkig verloopt de spoedingreep succesvol, voorlopig is weer een leven gered. Later in de week volgt defenitieve redding.

De volgende dag tijdens het bezoekuur op de verpleegafdeling zie ik vooral de overeenkomsten. De afdelingsassistente doet wat schoonmaak, lunch komt met een broodbuffetwagen en bij het bed hangt een scherm met televisie, internet en informatie van het ziekenhuis. Het zijn werkwijzen en trends die overal hetzelfde lijken. Verpleegkundigen leveren het meeste vakwerk, vooral de artsen krijgen ontzag en waardering van de patiënten. Ook dat is overal hetzelfde, weinig is weerbastiger dan cultuur. Gelukkig gaat iedereen er verder relaxed mee om, de sfeer is goed. Toch tikt ook dat ziekenhuisklokje niet zoals het thuis tikt. Gelukkig voor het "lijdend voorwerp" staat morgen de reis naar huis alweer op het programma. Ik realiseer me ondertussen hoe fijn het is om iedere werkdag gezond en wel een ziekenhuis te kunnen verlaten.

IJsselstein - 7 februari 2011 - Afgelopen zaterdagavond stond Pater Moeskroen in het Fulco theater te IJsselstein. De voorstelling "Pater Moeskroen en de Kelten" was een daverend succes.

Pater Moeskroen is een feestband uit Amersfoort. Het eerste optreden vindt plaats in Café Van Zanten in Amersfoort op 26 januari 1986. Dit wordt door de bandleden als de officiële oprichtingsdatum aangehouden. In 1987 wordt het eerste album "Alle 7 tips" uitgebracht. Twee jaar later wordt een volgend album uitgebracht, maar het grote succes komt pas in 1991 met het album "Pater Moeskroen aan de macht". Dit album werd geproduceerd door Peter Koelewijn en omvatte o.a. de singles "Roodkapje" en "Hela Hola Tuthola". In 1994 is de band op zoek naar meer contact met het publiek en besluit het theater in te gaan. Sindsdien staat Pater Moeskroen regelmatig in het theater, met name in de winterperiode. Daarnaast blijven de feesttenten lonken, met name op de 's zomerse festivals blijft Pater Moeskroen een succesvolle act. In het Fulco Theater zag ik Pater Moeskroen voor het eerst in 2003 met het programma "Sprookjes". Ook in de jaren daarna is Pater Moeskroen nog meerdere malen teruggeweest met theaterprogramma's. Vorig jaar nog bracht de band een ode aan Peter Koelewijn met "Pater Moeskroen komt van dat dak af".

Afgelopen zaterdag stond "Pater Moeskroen en de Kelten" op het programma. In de zaal stonden diverse camera's voor opname van een DVD, dus binnenkort kan iedereen de voorstelling bekijken. Zoals bij alle theatervoorstellingen van Pater Moeskroen, was ook dit een mengeling van theater met feestmuziek. Een humoristisch verhaal over een Keltische koningszoon en zijn vader vormde de rode draad van de avond, de meeste tijd werd gevuld met muziek. Bekende nummers heb ik weinig gehoord, succesvol waren ze daarom niet minder. Vanaf de eerste klanken klapte en joelde het publiek mee. Eén van de leuke aspecten bij Pater Moeskroen vind ik dat allerlei instrumenten bespeeld worden, varierend van een drumstel tot doedelzak en van dwarsfluit tot wokpan. Daarbij is er geen sprake van een vaste voorman, vrijwel alle bandleden zingen en spelen afwisselend op de voor- en achtergrond. Na afloop van de voorstelling renden de bandleden traditioneel razendsnel de zaal uit. De instrumenten gingen mee, om in de foyer nog enkele bekende feestnummers als toegift te spelen. Hierna was het feest over, tijd voor de duivelse whiskey die in de zaal zo treffend bezongen was.

IJsselstein - 30 januari 2011 - Hotel Paping in Ommen heeft regelmatig aanbiedingen voor vaste gasten. Afgelopen weekend heb ik daar gebruik van gemaakt. Ik was de enige niet. Ondanks dat januari geen drukke maand is voor hotels, zat het aardig vol.

Na eerst Zwolle bezocht te hebben, ben ik vrijdagmiddag aangekomen in het hotel. De receptioniste kende me nog, het inchecken was dan ook snel gedaan. Vrijdagavond had ik een diner in het hotel. Het is dan altijd aardig om te horen en te zien wat er nog meer in het restaurant gebeurt. Twee dames aan een andere tafel hadden het principe van een dagmenu niet helemaal begrepen. In plaats van het hoofdgerecht wilde ze wat anders. Op het moment dat duidelijk werd dat hun voorkeur geld kostte, veranderde de keuze nogmaals. Ook de carpaccio als voorgerecht stond de dames niet aan. Tomatensoep werd aangeboden, groentesoep had de voorkeur. "Het wordt dus groentesoep", concudeerde de ober. "Heeft u ook tomatengroentesoep?", werd daarna de vraag. "Astublieft, tomatensoep met een beetje groente", zei de ober tijdens het serveren. Ondertussen smaakte de tonijncarpaccio met tomatensalsa mij meer dan uitstekend.

Zaterdag heb ik er een relaxte dag van gemaakt. De ochtend was nog actief, met een wandeling naar het nabijgelegen Dalfsen. De middag was goed om bij te komen in de sauna welke bij het hotel gevestigd is. Weinig is lekkerder dan eerst heerlijk opwarmen in een sauna, om vervolgens buiten af te koelen en rustig bij te komen in een bubbelbad. 's Avonds stond de lokale Griek op het menu. Het bediendend personeel kwam rond half zeven binnen lopen, ik was er wat eerder. Het leverde een Griekse kokkin op die heen en weer rende tussen keuken en restaurant. Ze glom van trots bij complimenten over het eten, en terecht. Ook mijn tongfilet was een genot voor de smaakpapillen. Het heen en weer rennen ging op tijd, er kwamen geen brandluchtjes uit de keuken. Na aankomst van de serveerster oogde het wat ontspannender. Dat was ik ook. Na 's avonds de hotelbar nog onveilig te hebben gemaakt, was het vanmorgen alweer tijd om te vertrekken. Van mij mag er volgend jaar weer een aanbieding zijn.

IJsselstein - 27 januari 2011 - Immigratiebeleid is politiek altijd lastig. Vrijwel niemand wordt enthousiast van massale immigratie. Beperking van immigratie en een streng asielbeleid worden gewaardeerd. Anders wordt het als asielzoekers een gezicht krijgen.

Sahar is veertien jaar en opgegroeid in Nederland. Tien jaar geleden is ze met haar Afghaanse ouders naar Nederland gevlucht, waarna ze hier naar school gegaan is. Ze spreekt Nederlands, is volledig gewend aan de Nederlandse gewoontes en heeft een Nederlandse vriendenkring. Haar ouders zijn Afghaans, voor haarzelf is Afghanistan slechts een vage herinnering uit haar prille jeugd. Omdat het beleid inmiddels is dat Afghanen weer terug kunnen naar hun eigen land, was dat lot ook haar ten deel gevallen. Na hoger beroep besloot de rechter echter anders. Een jong meisje wat zo goed ingeburgerd is en zo weinig band met haar thuisland heeft, hoeft van de rechter niet terug. Het oordeel van de rechter sluit aan bij het advies van de VN vluchtelingenorganisatie UNHCR. Deze organisatie stelt dat Sahar te westers is om in Afghanistan te kunnen leven.

Gerd Leers was burgemeester van Maastricht. Zijn strenge, maar uiterst rechtvaardige beleid maakte hem geliefd. Een akkefietje met een ambtenaar en een huisje in Roemenie maakte echter een eind aan zijn burgemeesterschap. De raad vond dat hij in strijd met zijn eigen integriteitsbeleid gehandeld had. Het maakte hem niet minder populair, een groots afscheid op het Vrijthof maakte dat duidelijk. Zijn strenge, maar rechtvaardige imago maakte hem geknipt voor de functie van minister van immigratie en asiel. Met de gedoogsteun van de PVV lijkt het de politiek meest gevoelige post. Het succes van de PVV valt of staat immers grotendeels met de daden van CDA-er Gerd Leers. Hierbij zijn resultaten misschien niet het meest belangrijke, het zijn voornamelijk de effecten in de publiciteit welke tellen. Als burgemeester beheerste hij dat spel als geen ander. Zelfs de meest impopulaire standpunten wist hij te verkopen. Ook nu weer staat hij voor die uitdaging. Hij wil eenduidigheid, geen uitzonderingen in het asielbeleid. Verwesterd of niet, van waarde voor Nederland of niet, terug naar het thuisland zullen ze. Wie zich als vierjarige kan aanpassen aan Nederland, moet dat ook als veertienjarige in Afghanistan kunnen. Om deze reden gaat hij in cassatie, als minister de strijd aan met een veertienjarig meisje. Sahar heeft echter een gezicht. Ik ben benieuwd of hij zich het effect daarvan realiseert.

IJsselstein - 23 januari 2011 - Weinig is zo Nederlands als een bami speciaal van de afhaalchinees. Foe Wah ken ik als verreweg de beste afhaalchinees van IJsselstein en wijde omstreken. Afgelopen zaterdag heb ik het bijbehorende restaurant bezocht.

Aan het begin van de vorige eeuw kwamen de eerste Chinezen naar Nederland. In eerste instantie waren het voornamelijk zeelieden, maar al snel stortten ze zich op de voedselmarkt. Aanvankelijk gebeurde dat met zelfgebakken pindakoekjes. Dit bleek een succes, in heel Nederland vonden deze koekjes gretig aftrek. Het enige wat momenteel nog van deze handel over is, is de bijnaam pindachinees. Later begon men massaal restaurants met afhaalgelegenheid. Vaak werden de gerechten gecombineerd met Indische gerechten, welke in Nederland populair waren vanwege de koloniale contacten met Indonesië. Met name in de jaren zestig nam het aantal restaurants een grote vlucht. Vrijwel ieder dorp kreeg zijn eigen Chinees restaurant, waarbij vooral afhalen gewild was. Kenmerkend was dat vele Chinese restaurants een aquarium hadden. In de jaren negentig kregen de restaurants het moeilijker, als gevolg van de vele andere buitenlandse restaurants welke zich in Nederland vestigden. Chinezen zouden echter geen Chinezen zijn als ze zich niet wisten aan te passen. De trend met wok-restaurants werd gezet. Toch nam het aantal Chinese restaurants af. Met name in de grote steden zijn de Chinezen ook kapperszaken, nagelstudio's en massagesalons begonnen.

Foe Wah in IJsselstein is open gegaan met de opening van winkelcentrum De Clickhoeff in 1973. Sindsdien lijkt er weinig veranderd. De inrichting is nog steeds authentiek, met vloerbedekking tegen de wanden en een aquarium als afscheiding tussen afhaal- en restaurantgedeelte. Ik had gisterenavond bami ramsas speciaal, een van oorsprong Indonesich gerecht wat in vrijwel alle Chinese restaurants in Nederland verkrijgbaar is. Het smaakte uitstekend, net wat beter gekruid dan bij de concurrerende restaurants. Het zal de reden zijn dat het restaurant nog altijd druk bezocht wordt. Bij het weggaan gaf de eigenaar ons allemaal persoonlijk een hand. Zoals altijd lachtte hij erbij. Dat deden wij ook, op niet veel plaatsen kan je voor zo weinig geld zo uitgebreid en smakelijk eten.

IJsselstein - 21 januari 2011 - Vandaag was ik in Arnhem, het water kwam over de Rijnkade heen. Gezien het hoogteverschil met de binnenstad, leverde dat geen enkel probleem op. Afgelopen zondag was ik in Nijmegen, ook daar stond het water flink hoog.

Ook Nijmegen kent forse hoogteverschillen in de stad. Niet de gehele binnenstad ligt echter zo hoog, de benedenstad ligt bij hoog water onder het waterniveau in de Waal. In het verleden heeft dit de diverse overstromingen opgeleverd. Zo kwam tijdens het hoogwater in 1995 het water nog enkele gebouwen in stromen. Om dit in de toekomst te voorkomen, is de afelopen jaren op de Waalkade de waterkering aangepast. De keermuur op het westelijke deel van de kade is een halve meter opgehoogd en intern verstevigd. Op het oostelijk deel, bij de horecagelegenheden, zijn voorzieningen getroffen voor een flexibele aluminium wand. In juni 2009 zijn de werkzaamheden afgerond, afgelopen weken is de noodzaak bewezen.

Het was flink druk op de Waalkade afgelopen zondag. Veel belangstellenden en andere ramptoeristen vonden het de moeite waard om de moeite waard om het hoge water te aanschouwen. Het plein waar 's zomers de festivals de terassen staan, was onderdeel van de Waal geworden. Ook het fietspad was uitsluitend nog met waterfiets begaanbaar. Daarachter stond de aluminium wand opgesteld. Kans dat deze door zou breken was er niet. Naast enkele zandzakken gaven ook heel veel kijkende mensen tegendruk. Aan de westzijde klotste het water tegen de keermuur en gesloten deuren. Zelf vond ik met name de deuren voor de Lage Markt aan de westzijde van de Waalkade indrukwekkend. Na de kracht van de deuren bewonderd te hebben, ben ik de fietsbrug overgelopen naar Lent. Hier kregen mensen natte voeten in de tuinen onderaan de dijk, een heel ander beeld dan de uiterwaarden met strandjes in de zomer. Over de Waalbrug ben ik weer teruggelopen naar Nijmegen, met nog eenmaal zicht op het vele water. Daarna vond ik het mooi geweest, zelfs onschuldig ramptoerisme moet niet te lang duren.

IJsselstein - 14 januari 2011 - Duurzaamheid is in, het ene na het andere initiatief haalt de voorpagina's. Vaak zijn het mooie en nuttige ideeën, soms lijkt het bij vorbaat al tot mislukken gedoemd. Het bedrijf GMB Watertechnologie heeft nu wel een heel bijzonder initiatief ontwikkeld.

Bij hergebruik en recycling wordt vaak aan afval gedacht. GMB Watertechnologie gaat nu urine hergebruiken om fosfaten en stikstof terug te winnen. Van deze stoffen wordt vervolgens kunstmest geproduceerd. De Nijmeegse Dag van het Levenslied krijgt in mei de primeur: de urine van de mannelijke bezoekers van dat festival zal als eerste worden opgevangen om te hergebruiken. Het festival fungeert als een proef om op grote schaal urine te verzamelen. Als dit een succes wordt, wil het bedrijf ook op grotere festivals gaan inzamelen. Gedacht wordt aan de Nijmeegse Vierdaagse, de Zwarte Cross, het Zomercarnaval en Parkpop. Bij het bedrijf staat inmiddels een machine die dertien miljoen plasjes per jaar kan verwerken. De organisatie van de Dag van het levenslied denkt alvast een flinke bijdrage te kunnen leveren: "We verwachten vijftienduizend bezoekers, dus flink wat liters bier en flink wat urine!"

Hoewel het een afwijkend initiatief is, lijkt het mij uitermate duurzaam. Ik kan me goed voorstellen dat dit rendabel gaat worden. Daarnaast zie ik kansen om de hoeveelheid urine per festival te meten, zodat objectief vastgesteld kan worden wat het meest zeikerige festival van Nederland is. Ik ben benieuwd of de Dag van het levenslied ook daarvoor in aanmerking wil komen.

IJsselstein - 1 januari 2011 - Het vuurwerk is de lucht weer in, de champagne is op de laatste oliebollen verdwijnen vandaag achter de kiezen. Het nieuwe jaar is weer traditioneel begonnen.

Ieder land kent zo zijn eigen tradities met nieuwjaar. Zoals wij oliebollen eten, eten de Spanjaarden druiven. In Italië, met name in Rome en Napels, had men de gewoonte om oude spullen uit het raam te gooien. Omdat dit toch wel wat gevaarlijk bleek en erg veel opruimwerkzaamheden opleverde, schijnt het tegenwoordig minder te gebeuren. Grieken hebben een hele ceremonie met granaatappels, die eindigt met het op nieuwjaarsdag voor de deur kapot gooien van zo een granaatappel. Ook dit levert een heerlijke puinhoop in de straten op. In Rusland viert men nieuwjaar met een goede maaltijd en een flinke hoeveelheid vodka. Of dat laatste nou echt specifiek is voor nieuwjaar, vraag ik me af. Volgens mij wordt in Rusland iedere nieuwe dag gevierd met vodka. Vuurwerk wordt bijna overal ter wereld afgestoken. In veel landen gebeurt dat echter op centrale plaatsen, lang niet overal wordt dagenlang door Jan en alleman geknald en geschoten.

Het enige wat ik zelf weer heb laten knallen, is een champagnekurk. Samen met een paar smakelijke oliebollen is dat wat mij betreft genoeg traditie aan het begin van zo een nieuw jaar. Vuurwerk vind ik aardig om te zien, maar afsteken laat ik liever over aan mensen die hun vingers wat minder lief zijn. Ook zo een nieuwjaarsduik mag ik graag naar kijken, op een bankstel in een heerlijk verwarmde woonkamer. Zelf een verfrissende duik nemen vind ik meer wat voor de zomermaanden. Ongetwijfeld ga ik dat dan ook weer doen, met een seizoensplaats nabij de Mookerplas. Het is één van mijn goede voornemens om daar volop van te gaan genieten, evenals van andere tripjes naar mooie steden en dorpen. Vorig jaar schreef ik dat ik graag vele bezoekers wil treffen in de foyer van Pantalone. Dat is gelukt, van mij mogen het er in 2011 nog meer worden. Al in januari staan de eerste voorstellingen weer op het programma. Mocht je nog een goed voornemen zoeken, is het bezoeken van een voorstelling in theater Pantalone misschien een goed idee.